~27~

25 Mei 1940
Lieve Monifa,
Ik heb je brief te laat gekregen dus wil je deze brief waarschijnlijk niet. Amun had je brief verstopt dus lees ik hem pas net. Ik vind het leuk dat je de wereld heb over gereisd. De gouden ogen staan je erg goed en je bent inderdaad veel veranderd. Aan het adres van Griekenland zal ik niets meer hebben en ik weet niet waar je nu woont met de Cullens dus zal je deze brief waarschijnlijk ook nooit krijgen. Het was de bedoeling dat ik je toen wel antwoord kreeg want ik hou nog verschrikkelijk veel van, dat zie ik nu pas in. Ik weet niet meer wat ik wil in dit leven. Ik zou bij jou willen zijn Monifa, maar ik zou niet weten hoe ik het Tia moet vertellen, ik heb haar in dit leven gelaten terwijl ze getrouwd was, iets wat ik nooit had moeten doen. Ik zal je hart goed bewaren.
Liefs,
Benjamin.
Verstijfd keek ik naar de brief. Ik vouwde hem weer dubbel en stopte hem in mijn zak. Even keek ik naar mijn schoot maar keek al snel weer naar Benjamin die me afwachtend aankeek. Ik drukte mijn lippen op de zijne en duwde hem op de bank. Hij liet het toe en ging er mee op. Tussen het zoenen trok hij mijn T-shirt uit en legde die op de grond neer. Het maakte me allemaal niet meer uit, ik wilde hem nu, ik had al te lang gewacht. Toen ik zijn shirt uit had tilde hij me plotseling op en rende de trap op. In een keer vond hij mijn kamer en legde me op het bed. Ik wist hoe fout dit was, eerst haatte ik hem nog omdat hij getrouwd is en nu is alles weer goed.