Verbazing

Tom pov:

Als we eindelijk aangekomen zijn moet ik nog steeds denken aan Bill. Het leek alsof hij plots doodsbang van me was. Zijn ogen straalden enkel pijn en verdriet uit, misschien valt hij wel mee. Misschien zou ik hem een eerlijke kans moeten geven. Maar wat gaat de rest daar van zeggen ? Ik zie wel hoe het loopt

"Iedereen weet z'n kamernummer ik wil dat jullie daar nu naar toe gaan en je spullen uitpakt. Dan verwachten we jullie over een uur beneden! roept onze titularis . Ik loop dan ook maar richting de kamers.

Bill pov:

Ik loop richting de kamers en wonder boven wonder vind ik de kamer. Met een zucht gooi ik mijn tas op de grond en laat me op het bed vallen. Me pijnlijk bewust van het feit dat Tom ieder moment kan binnenkomen.
En inderdaad na 5 min komt Tom de kamer ingestrompelt.
"hoi" hoor ik hem mompelen.
hoi zeg ik terug waarna ik mijn aandacht weer op mijn nagels (die perfect zwart gelakt zijn) vestig. Moeizaam begin ik mijn bed op te maken, het gestaar negeren.
Gewoon rustig blijven , blijven in- en uitademenen blijf ik stil in mezelf herhalen. Als alles eindelijk opn z'n juiste plek ligt is het alweer tijd om naar beneden te gaan.

We hebben eerst een aantal vertrouwensoefeningen gedaan waarbij ze toch wel toevallig mij op de grond lieten vallen. Nu worden we per 2 aan een tafel gezet zodanig dat we elkaar beter zouden leren kennen. Alsof het nog niet erg genoeg is dat ik een kamer met hem moet delen wordt ik ook hier met hem ingedeeld. Laten we er maar mee beginnen je weet maar nooit. Ik zie hoe hij bezorgt naar zijn GSM kijkt.
"is er iets" vraag ik zo vriendelijk mogelijk.
ik zie hem twijfelen. Soms is het makkelijker om te praten met iemand die je niet kent.
Hij knikt "gewoon wat problemen thuis", hoor ik Tom luchtig zeggen.
En mag ik weten wat of liever niet ?
" geen idee waarom ik je dit vertel maar mijn ouders doen niets meer dan ruziën. vertelt hij aarzelend.
Het komt allemaal wel weer in orde. zeg ik om hem wat te kalmeren ,want ik zie dat hij het er echt moeilijk mee heeft.
"Makkelijk gezegd hé als je een fantastisch gezin hebt ", roept hij me boos toe
"Jij hebt geen idee wat ik thuis allemaal mee maak , maar geloof me als ik zeg dat het wel wat ernstiger is dan dat van jou, en voor mij is er niemand. ratel ik aan één stuk door, Ik voel hoe de eerste tranen over mijn wangen rollen en loop weg Tom en de rest verbaasd achter latend.