3°

'Je bent erg vrolijk voor iemand die een gevangene moet verzorgen.’ Ze keek me aan. ‘Je bent helemaal geen gevangene.’ Ik trok een wenkbrauw op en keek haar aan. ‘Oke, je mag niet weg, maar je bent geen gevangene, je bent een gast.’ Praatte ze zich eruit. Ik zuchtte en stond op. ‘Wat ga je doen?’ Ik ging tegen de muur aanzitten. ‘Waarom ga je daar zitten.’ Ik haalde mijn schouders op. Ik zeg haar niet dat ik haar gedrag soms iets te aardig is. Ze keek me even aan. Ik wou dat ik haar kon weg sturen zonder dat ze het weigerde, maar ze heeft mijn gave uitgezet. Na een tijdje naar de grond te staren hoorde ik haar zacht zuchten en opstaan waarna ik de deur zacht open en dicht hoorde gaan. Ik keek pas op toen ik weer geklop hoorde. Ik keek op. ‘Binnen.’ Mompelde ik weer. De deur ging open en opa kwam binnen lopen. Ik zuchtte en keek weer naar de vloer. Ik voelde een hand op mijn schouder en opa kwam naast me zitten. ‘Ik wil naar huis opa.’ Fluisterde ik. ‘Ik weet het Tagas, maar ik kan niets voor je doen.’ Ik zuchtte en legde mijn hoofd in mijn handen. ‘Wat moet ik doen opa?’ Hij was even stil. ‘Blijf rustig komende tijd en gedraag je, als je naar buiten mag zal je je vast en zeker beter voelen.’ Ik zuchtte diep maar knikte toch. Ik moest maar geduld hebben.