22%
Keighley Mackenzie O'Malley
Na een kwartiertje zo hebben gezeten, ondertussen was er nog niks gebeurd. Zuchtte ik en zette ik me recht en stak ik twijfelend mijn hand uit naar de sleutel. Ik zou het hem ooit moeten vergeven, en waarom nu niet? Beter nu dan nooit, het werd tijd. Tijd dat ik het verleden achter me zou laten en opnieuw zou beginnen, dit kon hét perfecte begin zijn. Een oude ruzie, bijleggen. Langzaam draaide ik de ijzeren sleute om en klonk er een 'klinkklik' geluid, als teken dat de deur van het slot af was. Nu liet ik mijn vingers over de witte deur naar de deurklink glijden. Ondertussen verschoof er zich wat achter de deur, maar het zei verder niks. Langzaam drukte ik de klink naar benden, mijn rode nagellak stak fel af tegen de witte slaapkamer deur. Een klein waterig glimachje speelde om mijn lippen. Toen trok ik de deur wat los en gleed mijn hand van de klink af die met een klap terug schoot. Zo liet ik de deur staan, verslagen legde ik mijn armen tussen me in. Ik had hem zijn zin gegeven, maar goed, het was tijd om hem het te vergeven. Ik keek opzij toen ik een ademhaling dichtbij hoorde. Heel voorzichtig rolde ik me op mijn knieen, en keek ik via het kiertje in de deur naar de overloop, een paar ogen bestudeerden mijn gezicht op afstand. Het paar ogen was bruin gekleurd en keek me zo indringend aan dat ik er weer bang voor zou worden als hij me had aangeraakt. Maar dat deed hij niet, simpelweg omdat hij dat niet kon. De deur scheidde ons, het houten gordijn. Een kleine glimlach viel om mijn lippen toen ik bedacht dat ik zojuist iets van geschiédenis had onthouden. Toen het paar, chocolade bruine ogen me nog steeds aanstaarde, alsof hij me kon doorgronden. Zette ik mijn vingers om de deur heen en trok ik hem wat verder los. Centimeter bij Centimeter schoof de deur los, en langzaam kwam zijn perfecte glimlach tevoorschijn, zijn bruine, korte, haar. En als laatste zijn lichaam, hij was nu helemaal zichtbaar, hij zat op zijn knieeen, zijn handen lagen op zijn schoot en hij glimlachte even scheef. Hij stond op het punt zijn mond open te doen, maar in een reflex legde ik mijn vinger tegen mijn lippen aan, als teken dat hij niks hoefde te zeggen. Hij keek me even wat teleurgesteld aan, pas toen ik mijn hand naar hem uitstak, veranderde zijn blik weer. Hij legde voorzicht zijn hand in de mijne en langzaam schoof ik naar hem toen, nog steeds op mijn knieen. Ik haalde eens adem en probeerde alle flashback's herinneringen en angsten uit mijn hoofd te banen. Pas toen ik dat achter de rug had, sloot ik mijn armen om zijn hals en gaf ik hem een oprechte knuffel. Even leek hij versteend maar al snel sloot hij zijn armen ook om me heen, ze voelden veilig aan. Als een schilt. Een paar verdwaalde tranen lekten op zijn shirt toen ik hem omhelsde, het voelde zó verdomd goed om dit te doen. Ik snoof even voorzichtig en een heerlijke geur trok mijn neus binnen, mijn hart vergat een keer over te slaan. "Het spijt me, laten we het verleden gewoon vergeten Justin, ik wil dit niet meer, echt niet meer.." Zei ik zacht en ik haperde af en toe, zijn hand ging sussend over me heen en kleine tinteling schoot door mijn lichaam toen ik zijn stem hoorde zeggen. "Het spijt mij, het spijt me voor het verleden, het spijt me voor alles.." Was zijn zachte hese stem.
Na een kwartiertje zo hebben gezeten, ondertussen was er nog niks gebeurd. Zuchtte ik en zette ik me recht en stak ik twijfelend mijn hand uit naar de sleutel. Ik zou het hem ooit moeten vergeven, en waarom nu niet? Beter nu dan nooit, het werd tijd. Tijd dat ik het verleden achter me zou laten en opnieuw zou beginnen, dit kon hét perfecte begin zijn. Een oude ruzie, bijleggen. Langzaam draaide ik de ijzeren sleute om en klonk er een 'klinkklik' geluid, als teken dat de deur van het slot af was. Nu liet ik mijn vingers over de witte deur naar de deurklink glijden. Ondertussen verschoof er zich wat achter de deur, maar het zei verder niks. Langzaam drukte ik de klink naar benden, mijn rode nagellak stak fel af tegen de witte slaapkamer deur. Een klein waterig glimachje speelde om mijn lippen. Toen trok ik de deur wat los en gleed mijn hand van de klink af die met een klap terug schoot. Zo liet ik de deur staan, verslagen legde ik mijn armen tussen me in. Ik had hem zijn zin gegeven, maar goed, het was tijd om hem het te vergeven. Ik keek opzij toen ik een ademhaling dichtbij hoorde. Heel voorzichtig rolde ik me op mijn knieen, en keek ik via het kiertje in de deur naar de overloop, een paar ogen bestudeerden mijn gezicht op afstand. Het paar ogen was bruin gekleurd en keek me zo indringend aan dat ik er weer bang voor zou worden als hij me had aangeraakt. Maar dat deed hij niet, simpelweg omdat hij dat niet kon. De deur scheidde ons, het houten gordijn. Een kleine glimlach viel om mijn lippen toen ik bedacht dat ik zojuist iets van geschiédenis had onthouden. Toen het paar, chocolade bruine ogen me nog steeds aanstaarde, alsof hij me kon doorgronden. Zette ik mijn vingers om de deur heen en trok ik hem wat verder los. Centimeter bij Centimeter schoof de deur los, en langzaam kwam zijn perfecte glimlach tevoorschijn, zijn bruine, korte, haar. En als laatste zijn lichaam, hij was nu helemaal zichtbaar, hij zat op zijn knieeen, zijn handen lagen op zijn schoot en hij glimlachte even scheef. Hij stond op het punt zijn mond open te doen, maar in een reflex legde ik mijn vinger tegen mijn lippen aan, als teken dat hij niks hoefde te zeggen. Hij keek me even wat teleurgesteld aan, pas toen ik mijn hand naar hem uitstak, veranderde zijn blik weer. Hij legde voorzicht zijn hand in de mijne en langzaam schoof ik naar hem toen, nog steeds op mijn knieen. Ik haalde eens adem en probeerde alle flashback's herinneringen en angsten uit mijn hoofd te banen. Pas toen ik dat achter de rug had, sloot ik mijn armen om zijn hals en gaf ik hem een oprechte knuffel. Even leek hij versteend maar al snel sloot hij zijn armen ook om me heen, ze voelden veilig aan. Als een schilt. Een paar verdwaalde tranen lekten op zijn shirt toen ik hem omhelsde, het voelde zó verdomd goed om dit te doen. Ik snoof even voorzichtig en een heerlijke geur trok mijn neus binnen, mijn hart vergat een keer over te slaan. "Het spijt me, laten we het verleden gewoon vergeten Justin, ik wil dit niet meer, echt niet meer.." Zei ik zacht en ik haperde af en toe, zijn hand ging sussend over me heen en kleine tinteling schoot door mijn lichaam toen ik zijn stem hoorde zeggen. "Het spijt mij, het spijt me voor het verleden, het spijt me voor alles.." Was zijn zachte hese stem.
nog een hoofdstukje voor het niet lange schrijven. Meer reactie's mensen.
Bedankt trouwens voor jullie reactie's @ van het vorige hoofdstuk.
Reageer (3)
O myn god wat een GEWELDIGE verhaal !
1 decennium geledensnel verder <3
Aaawhh, PLEASEE.NOG.EEN.DEELTJE.VANDAAG.IK.SMEEK.JE <3
1 decennium geledenAaaaaaaaaaahw!
1 decennium geledenVerder!