With pleasure ~ CB - 52

Uiteindelijk vliegen er zo al weer drie maanden voorbij. Het contact met de jongens is sterk toegenomen en Audrey en Romeo zijn ook vrij vaak in hun vrije tijd samen te vinden. Mijn vader had mij vrij snel nadat ik was vertrokken gebeld dat mijn huis al klaar was en stond te wachten op mij, waarop ik hartelijk had gelachen. Mijn moeder kon mij ook maar niet met rust laten en belde mij zeker elke week tot mijn grote ergernis, wat zéker niet voorbij ging bij Strify. Mia belde mij zo nu en dan ook, bang dat ze mij op het verkeerde moment zou storen. En dan had je nog die vreselijke roddelbladen, ik was voor hun niet onopgemerkt gebleven. Geruchten en stomme onzin roddelden ze door. Zelfs Audrey die het had gelezen was geschokt geweest en boos geworden dat ik haar niks had gezegd, waarop ik op mijn beurt had geroepen dat het niemand ook iets aan ging. Al konden ze, met name Strify, trots op mij zijn. Door alles dat de jongens mij probeerden te laten eten en steeds een beetje meer, was ik in deze maanden vijf hele kilo's aan gekomen en zat nu op het ronde getal 50 kilo. Soms, als ik even alleen was, liep ik stiekem naar de wc en bleef mezelf net zolang pushen tot ik alles eruit had gekotst, om vervolgens met een leugen te komen áls ze me hadden gehoord.

Kreunend word ik wakker van het herkenbare geluid van mijn mobiele die afgaat. 'Mh, zet af.' Klinkt Strify's stem naast me. Vlug neem ik op en antwoord zacht. 'Met mama!' Klinkt er paniekerig aan de andere kant. Haar paniek kon me meestal niks schelen omdat ze altijd zo erg had overdreven, maar nu sloeg het mij aan mijn hart waardoor ik overeind vloog. 'Mama? Wat is er?' Vraag ik voor Strify net iets te hard die mij tegen mijn rug aan duwt. Terwijl ik naar de badkamer loop krijg ik aan de andere kant veel gesnik te horen. 'Mama, zeg op wat is er?!' Licht geïrriteerd raakte ik nu wel. 'I-ik kon je n-nummer niet vind-en..D-daarom bel ik zo l-haat.' Snikt ze. Een slecht gevoel begon mij onderhand van binnen op te eten. Vaag dringt een klop op de 'voordeur' van de zoveelste hotelkamer tot mij door. 'Je, je vader..' 'Wat is er met papa? Er is toch niks ergs met hem gebeurd of wel?!' Angst neemt mijn lichaam over en bezorgt trillingen waardoor ik op mijn knieën op de grond val. Het gesnotter neemt af en merk aan mijn moeders stem dat ze het nu zonder al te veel moeite wilde zeggen, al kwam het wel nog met wat horten en stoten. 'Je vader is gisteravond naar het ziekenhuis gebracht toen hij vanuit zijn werk naar huis wilde rijden. Hij is, volgens de artsen, buiten bewustzijn geraakt en is toen tegen een boom gereden langs de snelweg.' Mijn hart lijkt drie slagen over te slaan. Mijn vader, mijn allerliefste vader, lag in het ziekenhuis. 'Er is een ambulance gebeld die hem vrij snel naar het ziekenhuis heeft gebracht, maar onderweg daar naar toe heeft hij nog een hartstilstand gehad.' Bam, nog een harde klap. 'Ze hebben hem weten te reanimeren maar hij ligt nu nu in kritieke toestand daar.' Vrijwel meteen erna begint ze weer te huilen. Zou ze echt huilen? Ze had nooit meer een traan gelaten om mijn vader. 'Ben je nog bij hem geweest?' Snik ik nu en veeg ze verwoed weg. 'Nee, wacht ik krijg een andere lijn.' Ik hoor een klik dat aangeeft dat ze wisselt en probeer me haar stem te herinneren. Voordat ze wisselde klonk ze vrij opgelucht, ze deed alsof. Een piep laat mij weten dat ik ook een wissel gesprek heb. 'Met Amilia?' 'Amilia?! O mijn god, wat ben ik blij dat ik je nu al te pakken kan krijgen! Ik heb slecht nieuws voor je.' Klinkt Mia's bekende stem. Bij het horen dat ze slecht nieuws heeft begint ik prompt hard te huilen en smijt de mobiele met een woeste gil van me af die tegen te muur aan knalt en op luidspreker springt. 'Amilia? Amilia? Ben je er nog, Amilia? Ik smeek je me te beantwoorden, je vader is in slechte toestand! Amilia?!' Mijn hoofd verberg ik tegen mijn knieën aan en huil hard, met horten en stoten. Zelfs de deur van de badkamer die met een ruk wordt open getrokken laat mij niet opkijken. 'Amilia? Wat is er aan de hand?' Armen nemen mij in de omhelzing terwijl een kalme stem mij probeert te kalmeren. Kiro's stem.