Once...4

An angelface smiles to me
thuis

"hoe komt dat?" vroeg mijn zusje met grote ogen. "dat weet ik niet." zei ik haar. "wat is er met haar gebeurd?" vroeg ze met nog steeds met haar grote ogen. "dat weet ik ook niet schat." zei ik tegen haar. "en hoe heet ze eigenlijk?" "ik weet dat ook niet hoor" ze trok een pruillipje en keek naar de dekens. ik begreep wel waarom ze zo deed. voor haar was ík de wijste persoon op dit kleine wereldje. ík wist zogezegd alles. ik wist de naam van ieder kruid en toonde haar ieder dier aan. dan was ze zo trots dat ik haar zus was. ik moest denken aan al die pretlichtjes in haar ogen als ik haar weer wat had vertelt.
nog steeds staarde ze naar de dekens en prutste ze aan losse draadjes. ze draaide haar hoofd weer naar me toe waardoor het belletje aan haar must vrolijk krnkelde. (ik had het er ooit eens aangenaaid^^) ik heb honger. ik zuchtte. "schuif effe op" vroeg ik haar. ze sprong uit bed waardoor ik plaats had om eruit te kruipen. er liep een verschrikkelijke rilling over me heen toen ik alweer die veel te koude vloer aanraakte. het was een wonder hoe mijn zusje altijd zo'n warm had. ik was gewoonweg een reptiel-_-'
ik liep naar de deur toe en legde mijn hand op de klink. eerst draaide ik me nog eens om. mijn zusje zat alweer in het bed een keek me aan. "blijven zitten hé!" zei ik streng. ze knikte hyperactief en het belletje rinkelde weer als een bezetene. ik glimlachte en drukte de klink omlaag. ik stak eerst mijn hoofd langs de deur om effe te piepen. links was er niets en rechts ook niets. ik greep de lucifers die wat verderop op een kast je lagen en stak die aan. mijn gezicht lichtte op en werd even gestreeld door de warmte van het vlammtje. ik stak toen de kaars aan die ook op dat kastje stonden. ik nam het schaaltje vast en ging opweg naar de keuken.
weer piepte ik voorzichtig de kamer in. er was niemand ik sloop naar de kast recht voor me. ik vond de lade voor het brood blindelings. ik kon hier ook gewoon blind de weg vinden, zo groot was ons hutje nu ook weer niet. opeens voelde ik iets haarigs langs mijn benen. ik schrok me haast dood. (volgens mij stond al mijn haar recht.) ki keek geschrokken omlaag. 2 groene lichten keken me aan vanuit het donker. ik wist meteen wat dat betekende...Elmerelle. ik bukte me en pakte haar op de arm. ik zette de kaars op de broodkast en kriebelde haar onder de kin. ik zette haar toen weer op de grond en greep snel wat sneetjes brood en de kaars en zoefde ervandoor. Elmerelle sprong achter me aan. weer zette ik de kaars op de kast en blies die uit. ik rende vervolgens naar binnen. ik nam Elmerelle op. "raad eens wie ik mee heb?" vroeg ik met een geamuzeerde stem aan mijn kleine zus. "Elmerelle!!!!" riep ze en ze trappelde intusiast met haar benen alsof ze een klein kind was dat voor het eerst een vlinder zag. "ssssssssssssst!" ik sloeg mijn vinger voor mijn lippen waardoor ik Elm bijna liet vallen. ik liep weer naar mijn bed toe en gooide het broed erop en zette Elm erbij. mijn zus nam die meteen op en aaide haar. spontaan begon Elmerelle te spinnen. "heb je geen honger meer?" vroeg ik en ik zette mijn anden in mijn heupen. snel propte ze wat brood in haar mond. "jwl" brabbelde ze. ik kroop terug in bed. aaaaaaah, wat deden warme dekens toch deugd. zussie trok Elmerelle op haar schoot en glimlachte naar me. net een engelengezichtje. ik nam het boek terug vast en las voor...