Once...6

once upon a troubadour
ik roffelde verveeld in mijn zakken. ineens botste mijn hand op een stofachtig iets. nieuwsgierig haalde ik het uit mijn zak. toen ik het in het zonlicht hield schoot er een pijnscheut door mijn hart. ik herkende het maar al te goed. het was een klein lapje van stof met een leren bandje. toen ik nog klein was had ik het gemaakt en voor mijn paarse oog gespannen. ik was er van overtuigd dat ze niet langer paarsoog zouden roepen naar me. ik had wel degelijk gelijk maar ze hadden al snel een andere bijnaam:
"eenoog, eenoog!"
dat riepen ze weldra allemaal naar me. het was verschrikkelijk. ik voelde de tranen opwellen maar ik vocht ertegen. ik haalde trillend adem en stak het ooglapje zuchtend in mijn zak. ik liet me opnieuw achterover zakken tegen het boompje en sloot mijn ogen. ik ademde de jonge, frisse herfstgeuren in. toen ik mijn ogen weer opende keek ik in de ogen van het wolfdier. ik wreef met mijn hand langs zijn oor. "ik zou je beter een naam geven hé" zei ik tegen het wolvenbeest. ik wreef over zijn kop terwijl ik een naam voor hem bedacht. Faol schoot ineens door mijn hoofd. bij ons betekende het wolf. of het nu een wolf was of niet het was een mooie naam. ik boog me naar de wolf toe. "Faol," fluisterde ik in zijn oor. hij reageerde niet, niet dat ik dat had verwacht hoor. ik aaide Faol nog eens lang zijn nek en sloot toen mijn ogen.
ik kreeg een nachtmerrie over een troep wilde blonde wolven. ik werd achtervolgt over groen gras terwijl de lucht boven me volledig paars was. ik werd ingesloten door de wolven en hun leider trad naar voren. hij had een ooglap om. hij sprong naar voren en ik schoot met een luide gil wakker.
mijn hart bonkte bijna uit mijn borstkas. toen ik eindelijk gekalmeerd was hoorde ik iets. ik kon me vergissen maar ik dacht dat ik werkelijk zacht gitaarspel hoorde vervagen. het volgende moment hoorde ik ritmische gekraak van takjes en bladeren. voetstappen! ik wist totaal niet waarom, maar ik haalde het ooglapje vliegensvlug uit mijn zak en bond het voor mijn paarse oog. en niets te vroeg. uit de struiken naast me verscheen een lange groene laars gevolgd door een tweede laars. ik keek naar omhoog en zag de jonge man waar de laarzen aan toe behoorden. hij keek me met een bezorgde blik aan. "alles goed?" vroeg hij.