Sigyn smacht

Close to me
Oh I need you close to me
Loving me
Close to you
How can I get close to you
Help me to

Nog zag ze zijn brede rug terwijl hij wegliep, kordaat, resoluut, alsof de keuze om haar te verlaten een makkelijke was geweest. De helm met de hoorns zette hij weer op zijn hoofd. Zo liet hij haar achter. Haar bed was leeg. Loki had haar warmte verruild voor de koude van Midgard. Hij was liever bij stervelingen dan in Sigyns armen. En nu was ze alleen. Haar bed was leeg.

Why can’t you see
I would give the world away
To have you by my side
I’m so in need
Each and every night I pray
You’ll come and save my life
I would love you
Till the end of time

Opstaan was nu een opgave, een onmenselijke inspanning. Elke ochtend keek ze naar het lege gedeelte van het bed en huilde. Elke middag liet ze haar ogen over de horizon gaan in de hoop dat ze hem daar aan zou zien komen lopen. Elke avond bad ze om zijn liefde, zijn warmte, zijn hart…

I think of you
Every moment I go through
Thoughts of you
I dream of you
All I have are so many dreams of you
Won’t you please come true

Haar hart was leeg, gevoelloos en tegelijkertijd melancholiek en ondraaglijk droevig. Hoewel haar ogen maar enkele momenten per dag op het lege bed rustten, kon ze het beeld ervan niet van zich af schudden, om zich vervolgens zijn aanwezigheid voor te stellen, zijn lichaam dat zo goed in de hare pastte. En elke nacht kwam zijn gezicht haar weer voor de ogen, terwijl hij haar de mooiste dingen in de oren fluisterde met zijn suikerzoete stem. Als ze wakker werd, ging haar hand meteen naar zijn kant van het bed, maar vond zijn warme huid niet.

Why can’t you see
I would give the world away
To have you by my side
I’m so in need
Each and every night I pray
You’ll come and save my life
I would love you
Till the end of time

Zijn groene ogen keken haar niet meer speels aan, zijn donkere haren kietelden haar niet meer wanneer hij haar een kus gaf. Zijn lippen waren er niet meer om haar te kussen…
Ze smachtte naar hem, hield meer van hem dan ze kon verdragen, wilde niet meer leven nu hij haar verlaten had, maar was gedoemd tot eeuwig verdriet. Ze was immers een godin.

Tell me what you need
Let me give you all of me
Without you nothing’s real
You’re the reason that I feel


De avond viel, de zoveelste nacht zonder haar geliefde man, Loki. Ze stond voor het raam, haar armen om zich heen geslagen, haar ogen gesloten, als om zichzelf te troosten. Zijn afwezigheid drukte op haar, stak haar hart. Het baatte niet. Sigyn opende haar ogen en liet haar tranen de vrije loop, haar knieën knikten, ze zakte neer op de grond. Weer ging haar blik naar het lege bed en ze herinnerde zich de betere tijden. Niet in staat om er nog langer naar te kijken, verborg ze haar gezicht in haar handen.
“Waarom huil je, mijn lief?”
Ze schudde haar hoofd. De stem in haar hoofd wilde haar weer laten geloven dat haar man teruggekomen was.
“Waar komt die droefheid vandaan? Waar is je vuur, je passie?”
Even glimlachte ze om de woordspeling op zijn eigen krachten. Loki was immers de god van het vuur.
“Bij Odin, ik heb nog nooit zo’n zielig figuur gezien.”
Geschrokken sloeg ze haar handen voor haar oren. Een blik op het lege bed en ze zag dat het niet meer leeg was. Loki was teruggekomen. Een brede glimlach vormde zich op haar gezicht, maar ze bleef staan. Haar man ging rechtop zitten.
“Wat? Vond je mijn truc niet goed? Vroeger was je altijd zo onder de indruk door mijn teleportatie.” Hij grijnsde ondeugend naar haar. Toen stond hij voor haar en keek haar diep in de ogen.
“Je ging weg,” wist Sigyn uit te brengen.
Hij knikte ernstig, legde een hand om haar wang, streelde haar jukbeenderen.
“Maar je bent teruggekomen. Net zo gemakkelijk.”
Ze hief haar hoofd op om hem rechtstreeks aan te kijken. Zijn vingertoppen gleden over haar lippen, haar kin, haar nek. Hij knikte.
“Ik dacht dat ik je kwijt was.”
Deze gedachte amuseerde hem. Zijn lippen krulden om tot een glimlach.
“Vertel me wat je wilt, Loki,” fluisterde ze, zijn gezicht bestuderend. “Wil je... liefde?”
Zijn glimlach verdween en zijn ogen zochten de hare.
“Nee. Liefde is niet genoeg.”
Deze uitspraak was als een steen op haar hart. Sigyn voelde zich slap worden, hield zich vast aan hem, legde haar hoofd op zijn schouder.
“Wat wil je dan nog meer?” Ze slikte. “Kan ik het je geven?”
Zijn lichaam verstijfde.
“Nee.”
Een zucht ontsnapte aan haar lippen. Haar handen klauwden in zijn rug. Toen tilde hij haar op en legde haar op het bed, teder en zacht, alsof hij een baby vasthad.
Sigyn werd kortademig. Ze keek haar man aan, zag het vuur in zijn groene ogen en zuchtte nogmaals. Ze mocht niet genoeg voor hem zijn, maar hij was teruggekomen. Vanavond zou perfect zijn, voor de laatste keer.
Hij bracht zijn gezicht dicht bij de hare, gaf haar een zachte kus en glimlachte. Zij besloot het nog één keer te proberen, dapper, bang voor zijn antwoord.
“Wat wil je, Loki? M-misschien kan ik je helpen het te z-zoeken.”
Zijn glimlach werd een brede lach. Hij boog zich over haar heen en kuste haar voorhoofd.
“Iets dat jij me niet kan geven. Iets dat ik alleen kan nemen. Jou, helemaal.”

I would love you till the end of time.