Twintig|•|

‘Natuurlijk kan ik een geheim bewaren!’ Ik haalde Pepijn van mijn schouder. ‘Ik kan zeg maar met hem praten in mijn gedachten.’ Mompelde ik. Het was even stil. ‘Echt? Wat denkt hij nu dan?’ vroeg ze. ‘Hij wil weg, hij is bang voor jullie.’ Het was nu langer stil. ‘Alice?’ ‘Hoe laat is het?’ vroeg ze aan me. Kwart voor acht. ‘Kwart voor acht.’ ‘Nu weet ik wel hoe je alles alleen deed.’ Ik lachte. Maar toen dacht ik terug aan gisteren. Mijn lach ging over in een zucht. ‘Wat is er?’ vroeg Alice. ‘Na deze week mag ik niet meer naar school.’ ‘Waarom niet?’ Haar stem klonk niet verrast, alsof ze het al wist. ‘Mijn vader wilt op me letten.’ Zuchtte ik. ‘Ik kom vaak langs!’ zei ze met een glimlach in haar stem te horen. Ik glimlachte naar haar. ‘Zullen we gaan slapen?’ vroeg ik. ‘Ja, is goed.’ Ik stond op van de bank en ging het matras voor mij liggen. Ik stopte Pepijn in zijn reismandje en trok de dekens over me heen. ‘Welterusten Alice.’ ‘Slaap lekker.’ Hoorde ik haar nog zeggen, maar ik viel al in slaap.