18. he protected me

Ik wist niet hoelang ik had gerend. Ik wist wel dat ik moe was. Maar we moesten door, had Jake verteld. We waren Notara’s, dus hadden we een eigen geur. Mijn geur was zeer sterk. Dat kwam omdat ik de transformatie niet had voltooid. Als we niet door zouden lopen zouden we na 10 minuten al een Qualf naast ons hebben staan. Ik zag niks anders dan bos. Overal stonden bomen. Zo donker als het was, zoveel angst had ik. De angst voor wat er fout zou kunnen gaan, de angst dat ik Jake nooit meer zou zien, de angst dat ik mijn moeder en vader nooit zou kennen.
Ik had Jake’s hand los gelaten. Ik liep zo’n 20 meter achter hem. Het leek alsof hij nooit moe werd. Zal vast een Notara ding zijn, dacht ik terwijl ik in mijn ogen wreef. Ik rende een stukje vooruit om bij naast Jake te lopen.
Hij keek me aan. Hij was moe, ik zag het in zijn ogen. Normaal zag je altijd een twinkeling in zijn ogen. Blij om alles. Het was alsof mijn enigste licht hier was gedoofd. De twinkeling in Jake’s ogen.
Ik leunde met mijn hoofd tegen Jake’s schouder. De vertrouwde geur deed me goed. Na een tijdje strompelde ik nog maar vooruit. Jake pakte me op.
’Jake, ik ben veel te zwaar,’ Zei ik fluisterend.
‘Lilanna, we moeten doorlopen en ik kan jou met gemak tillen. Ik hoef ook maar veel minder uren te slapen dan jij. Slaap maar gewoon.’ Hij gaf me een kus op mijn wang. De rest wist ik niks meer van de wandeling. Ik lag in een diepe slaap.
Ik was weer aan het dromen. Ik zag mijn vader en moeder. Niet mijn pleegouders. Maar mijn echte ouders. Ik wist niet zeker dat het mijn ouders waren. Maar wel bijna,want ze leken sprekend op me. Alleen honderd keer zo knap. Ik kon alleen maar kijken en kijken toen ik zwak een stem hoorde. Ik probeerde de stem te vergeten alleen hij werd duidelijker.
‘Lillanna! Lillanna!’ hoorde ik. Het was Jake’s stem. Ik wou me omdraaien om hem aan te kijken maar dat ging niet. Ik werd alleen maar wakker.
Verstrooid keek ik in het gezicht van Jake.
‘De Qualfs komen er aan,’ Fluisterde hij. Toen rook ik het. De vreselijke walgende geur. Ik kon hem niet beschrijven. Ik sprong op en wou wegrennen, maar Jake greep me vast. ‘Het is telaat. Ze zijn al te dicht bij. Probeer je te verbergen onder bladeren en takken. Ik ga hier voor opdraaien.’ Met een droge keel deed ik wat hij vroeg, want ik wist dat ik niet kon helpen.
Ik kroop onder de bladeren. Ik lag onder vochtige bladeren, maar de bladeren hielden me warm. Waarschijnlijk was alles dat nat was warm voor Notara’s. Ik lachte even bij mezelf, denkend aan al die keren dat ik onder de douche door het koud water werd verrast, en hoe dat nu nooit meer zou gebeuren.
De geur van de Qualfs werd steeds sterker. Ik keek naar Jake, die daar zo alleen stond en ik kon hem niet helpen. Ik wist niet eens hoe hij dit wou overleven zonder te vliegen. Ik wou antwoord dus ik dacht zo hard mogelijk als ik kon aan Jake.
‘Jake, kan je me horen? Ik hoop het. Hoe wil je dit winnen zonder te vliegen? Ik ben ongerust. Onthoud altijd dat ik hou van je.’ Ik durfde het niet hardop tegen hem te zeggen, bang dat de Qualfs mijn stem hoorden. Ik wachtte en zag dat Jake het hoorde.
‘Lillanna, iedere vleugel kleur heeft een kracht. De basis kleuren roze,blauw,zilver en wit hebben allemaal dezelfde kracht als kleur. De andere kleuren zijn uniek. Daar zal je ook maar weinig dubbele kleuren van vinden. Mijn kleur vleugels zijn blauw. Zo hemelsblauw als jou jurkje. Het staat voor de nacht. In de nacht voelt alles onveiliger. Met mijn kracht kan ik ze thuis of niet thuis laten voelen en ze in de war laten raken. Dit is een handige manier om ze dan stiekem te doden. Vooral als je met een groep bent. Eerlijk gezegd is mijn kracht alleen heel weinig waard… De andere kleuren vertel ik je straks… als we dit overleven. Ze zijn te dicht bij. Als onze gedachtenverbinding te sterk wordt kunnen ze meelezen. Probeer zo min mogelijk aan me te denken. Verberg je en vergeet nooit dat ik ook van jou hou, met heel mijn hart.’
Ik was geschokt. Jake zag wat voor risico hij nam. Hij ging zichzelf doden, om mij te redden. Ook al kon ik hier waarschijnlijk niet zonder een Notara uitkomen. Jake was mijn lifemate, zei hij teminste. Misschien was ik niet zijn lifemate nu ik de transformatie nog niet had voltooid. Hoe dan ook, ik wist zeker dat ik het niet zou overleven als hij dit gevecht niet won. Ik kon toch wel helpen? Ik moest zelfs helpen! Dit was immers allemaal mijn schuld!
Ik dacht te sterk aan Jake en hoorde zijn gedachten. Het was alsof hij in mijn oor schreeuwde. ‘LILANNA, BLIJF WAAR JE BENT EN DENK NIET AAN MIJ!’ Ik bleef zitten, als een hondje dat naar zijn baasje luisterde, en wachtte af. En toen zag ik ze.
Ze waren met z’n vijven, en je kon zien dat het mislukte Notara’s waren. Ze hadden een nog blekere huid dan Jake en ik, zo bleek dat je zou denken dat ze geen bloed hadden. Hun haar was ook zwart, maar het hing zo lusteloos als een slap spaghettisliertje. Ze hadden vleugels, die tegen hun lijven aangeplakt waren, en staarten, allebei zwart, zo zwart als middernacht. De vrouwen hadden een soort topje aan, maar de mannen hadden alleen een band om hun bovenarm zitten. Ik keek met wijde ogen.
‘Wat raar,’ zei een van de vrouwen. ‘Ik zou toch zweren dat ik twee Notara’s rook.’
Ze spraken een vreemde taal, en ik kon ze nog verstaan! Was er iets dat Notara’s niet konden?
‘Ben blij dat we er eentje gevonden hebben,’ zei een andere vrouw. ‘Notara’s zijn niet vaak zo dom om alleen het bos in te komen.’
Ik hoorde de bespottende toon waarmee ze het zei en wou haar nek omdraaien, maar ik hield me in. Ik moest verscholen blijven. De andere Qualfs lachten en ik werd alleen maar kwader. Ik pakte een scherpe steen en knelde mijn hand er om heen. Door de pijn kreeg ik tranen in mijn ogen maar zo hield ik mijn woedde goed in bedwang. Ik keek naar mijn hand en zag dat hij bloedde. Ik besteedde er geen aandacht aan. Ik keek terug en zag iedereens gezicht vertrekken. De gezichten van de Qualfs van verrukking en die van Jake van angst. De Qualfs snoven hun neus.
'Bloed!' gromde de oudere man in het midden. Het ging heel snel. Iedereen trok een soort schild om zich heen. Jake maakte zich klaar om te vechten, maar ik zat daar , bevroren aan de grond te kijken hoe Jake dood ging om mij te beschermen.
De Qualfs vuurde bollen van hun schild af en Jake probeerde weg te duiken, maar werd na 10 minuten te zwak. Ik keek naar onder, want ik wou Jake niet zien dood gaan. Toen zag ik mijn bloedende vuist en de scherpe steen en dacht terug aan Jakes woorden.
’Liefde maakt een Qualf dodelijk, als je ze liefde laat zien en ze dan midden in hun lijf steekt, schiet of een andere dodelijk manier raakt gaan ze dood. Ze kunnen geen liefde verdragen. Letterlijk hebben ze eigenlijk geen hart. Jij zit vol met liefde. Liefde voor je moeder en vader en ik merk jou liefde voor mij ook.’
binnen een paar seconden had ik mijn beslissing genomen. Ik rende naar Jake toe die nu opgerold op de grond lag en kuste hem met alle liefde die ik voor hen voelde. als ik de geluiden niet op de achtergrond zou horen zou dit romantisch kunnen zijn geweest.
Het was alsof hun niet bestaande hart in stukken werd getrokken. Ik pakte snel een paar stenen en mikte ze op de Qualfs. Ik was te langzaam en er schoten al bollen kracht terug. Ik wist niet wat het was. Het enigste wat ik wist is dat ik aan de kant werd gesmeten en bewusteloos raakte.