Mijn deel

ik en die ene vriendin zijn 19 jaar en C is 16 jaar.
Dit is wat er ondertussen in mijn leven gebeurd en ik weet niet hoe het verder moet.
Het begon allemaal 9 maart 2010. Ik vertelde C dat ik wat voelde voor haar maar C zei van niet, maar ze wilde wel vrienden worden en voor mij was dat goed. C is 3 jaar jonger dan mij, maar ik dacht dat dat geen probleem zou zijn. Op mijn verjaardag op 25 maart hebben we elkaar veel sms’jes gestuurd en heb ik C beter leren kennen en het werd 1 van mijn plezantste verjaardagen ooit. We zagen elkaar elke dag op school en we stuurden elkaar bijna dagelijks enkele sms’jes. Op een dag kreeg ik de kans om mee te doen met een waterraketwedstrijd en door haar heeft heel haar klas die raket versierd. Ik won de prijs van de mooiste raket en de prijs van hoogst vliegende raket. Einde juni 2010 belde C dat ze met enkele vriendin in de lilse bergen was en ze vroeg of ik ook kwam. Het was een van de beste dagen van mijn leven en sinds die dag werd het alleen maar slechter. C had toen al enkele weken een vriend, maar mijn gevoelens voor haar kwamen ook weer naar boven. Ik vertrok op 1 juli onmiddellijk op reis voor een week. Toen ik terugkwam vroeg ik aan een vriendin van haar hoe het zat tussen C en haar vriend en ze zei dat het niet zo heel goed ging. Langs de ene kant was ik blij, maar voor het grootste deel was ik toch ongelukkig omdat ik niet wou dat ze gekwetst zou worden. Ik heb samen met een vriendin die ik pas had leren kennen een fictieve account opgericht via facebook om ervoor te zorgen dat die 2 terug dichter bij elkaar zouden geraken. Maar het was alsof de duivel zich ermee bemoeide werd C haar vriend verliefd op die fictieve persoon. We besloten de fictieve persoon op reis te laten vertrekken en juist voor haar terugkeer hadden we beslist te verzinnen dat haar broer was gestorven en dat ze nog lange tijd niet zou terugkeren, maar die avond belde C mij op. Ik was compleet van de kaart na haar telefoontje. Ik voelde me en nog altijd heel schuldig. Als wij 2 ons er niet hadden mee bemoeid, was C misschien niet zo overstuur geraakt, maar ik heb altijd ontkend dat ik ervoor iets tussen zat. We hadden besloten de fictieve persoon een stille dood te laten sterven zodat alles terug normaal kon worden, maar het werd nog veel erger dan ik had gedacht. In de zomervakantie waren we elk op andere data op reis en C kon ook niet veel afspreken omdat ze op haar broers en zus moest passen. In september vroeg C dan of ik naar de bloemencorso kwam en dat wou ik heel graag, want ik had haar al meer dan 2 maanden niet gezien. Daar ging het helemaal mis. Ze stuurde me waar ze stond. Ik was daar in de buurt geweest en ze hadden me gezien maar ik hen niet. Ik heb dan heel de ronde van de corso gedaan en soms dacht ik dat ik haar voor mij zag gaan in de verte, maar ik was er niet zeker van. Toen ik helemaal rond was gegaan, vond ik C uiteindelijk. Ik was super blij, ik had haar al meer dan 2 maanden niet gezien en ik voelde nog stilletjes wat voor haar. Ik heb maar eventjes met haar gepraat en dan heb ik haar maar verder laten gaan met haar beste vriendin. Ik ben dan nog eventjes alleen aan het rondwandelen geweest en kwam haar en haar vriendin meermaals tegen waardoor het leek dat ik hen volgde wat totaal niet zo was. Sinds die dag heb ik geprobeerd haar subtiel duidelijk te maken dat ik terug wat voelde voor haar maar sinds het eind van de zomervakantie kreeg ik steeds minder en minder reactie op mijn sms’jes. Op 23 september 2010 stuurde C me ’s avonds dat ze wou dat ik haar geen sms’jes meer stuurde. Het sloeg bij mij in als een bom. Ik wou antwoorden en heb haar de volgende dag opgewacht aan haar bushalte. Haar antwoord was dat ze mij niet goed kende en dat ze wel een sms zou sturen om nog af te spreken. Ik was naïef om te geloven dat ze iets zou sturen. Na 2 weken had ze nog altijd niets gestuurd en ik stuurde haar iets, maar ze antwoordde niet. Ik heb toen even overlegd met die ene vriendin en we besloten dat zij via die fictieve persoon terug contact zou opnemen met C om zo vooruitgang te boeken. Ze reageerde hierop maar het hielp niet veel. Eind november 2010 heb ik C nog eens opgewacht aan haar bushalte en toen ze niet wou praten, ben ik bij haar bushalte op de stoep gaan zitten. Ik heb daar 4u gezeten in de kou en dan heb ik een bus gepakt. Had ik nog wat langer gewacht, had ik C gezien, want ze was gekomen en was kwaad omdat ik daar niet meer zat. Begin december stuurde ik haar dat ik haar met rust zou laten als ik nog eens 1 keer met haar kon afspreken om haar enkele dingen ze zeggen. Ik heb haar 5 keer zo’n sms gestuurd en uiteindelijk heeft ze een sms gestuurd dat ze er hard van afziet en dat haar vriendinnen willen dat ze met mij afsprak, maar zelf wou ze niet. Die sms heeft me ontzettend hard geraakt. En ik heb haar even met rust gelaten. Maar ik wilde toch nog met haar afspreken. Uiteindelijk zei een vriendin van haar dat ze naar de politie zouden gaan. ’s Avonds op msn zei C dat ze niet naar de politie was gegaan, maar dat ik haar met rust moest laten en toen heb ik haar enkele zaken gezegd die ik haar wou zeggen. Ik had gehoord dat ze een zwarte had leren kennen en daarmee samen was. Ik ben toen aan haar bushalte hartjes gaan leggen om toch nog het tij te keren, maar dat hielp niet. Ik wou haar niet verliezen en heb dan een heel speciale powerpoint gemaakt voor haar verjaardag en ik heb die haar dan toch mogen gaan afgeven op 28 maart 2011. Een week later heeft die ene vriendin via die fictieve persoon via facebook met haar vriend gesproken en later via msn en heeft zonder mede weten van mij heel het gesprek tussen hen doorgestuurd naar C en mij. Ik was van slag door alles wat er tussen die 2 gezegd is geweest en ’s avonds belde C me overstuur op omdat ze haar vriend niet wou verliezen. Ik heb niks tegen zwarten, maar deze ging toch wel een paar stappen te ver. Ik wou hem zien en we hadden een week later om half 3 afgesproken, maar om half 4 was hij er nog niet en ik werd echt kwaad. Ik heb aan 30 mensen gevraagd waar hij woont, maar niemand kende hem tot ik uiteindelijk een oude man tegenkwam die wel wist waar hij woonde. Toen ik bij hem thuis aankwam, kwam hij naar buiten. Ik was aan het trillen van woede omdat hij mij anderhalf uur had laten wachten, het was ondertussen al na 4uur. Uiteindelijk kwam zij dan ook naar buiten. Uiteindelijk toen ik niet wou zeggen dat ik haar met rust zou laten, is hij begonnen met slaan. Het was een kort gevecht waarbij ik uiteindelijk besloot hem toch maar geen bloedneus te slaan. Ik heb vroeger nog verschillende gevechtssporten gedaan dus ik wist perfect hoe ik iemand een bloedneus moet slaan of iets ergers kan aandoen. Toen ben ik met de fiets naar huis gereden en heeft haar vader mij tegengehouden en gezegd dat ik C met rust moet laten. Wat hij juist allemaal gezegd heeft, weet ik niet meer, want ik had C zien zitten in de auto en ze was aan het wenen en dat heeft mij laten inzien dat ik haar toch wel hard gekwetst had. Ik was bijna alles verloren die dag en ik ben op mijn weg naar huis gestopt op een brug over een autosnelweg met de bedoeling te springen. Ik klom over de reling van de brug, maar toen stopte er een auto om mij er terug over te trekken. Die man heeft mij dan een lift gegeven naar huis en heeft geprobeerd mij wat tips te geven om er terug bovenop te geraken. Ik heb toen contact gezocht met een leraar en hij heeft geluisterd en gezegd dat ik hulp moest zoeken. Dat heb ik gedaan, maar veel heeft het niet geholpen. Ik heb anderhalve maand geleden ook geprobeerd via een overdosis pillen zelfmoord te plegen, maar men heeft mij juist op tijd gevonden. Sinds de dag van het gevecht heeft C geen enkele sms meer gestuurd of gereageerd op een sms en ze weet echt niet hoeveel pijn ze me doet. De afgelopen weken heb ik maximum 3u per nacht geslapen en ik ben echt kapot. Ze is echt een heel lieve en ik ben iets te ver gegaan en iets te veel gelogen, maar ik heb C al heel veel keer gestuurd dat ik echt heel veel spijt heb en dat meen ik echt. Dat het nooit iets zal worden, daar ben ik me bewust van, maar ik zou heel graag terug contact willen met haar. Ik wil haar echt niet kwijt geraken, zij is het beste wat me overkomen is de laatste jaren en ik heb echt veel aan haar gehad. Er zijn al heel veel tranen gevloeid en er vloeien er nog altijd. Ik weet echt niet hoe het verder moet. Maar 1 ding hoop ik niet mee te maken: Ik wil C niet verliezen, want ze betekent meer voor mij dan ze denkt. Ik weet niet hoe het verder moet zonder haar. En als ze niet reageert, kan ik het niet oplossen. Ik wil haar echt niet kwijt en ik mis haar meer dan ooit!
Heeft iemand een tip voor mij om deze situatie die compleet vastzit op te lossen??