Hoofdstuk 9

Vaag gerinkel haalde Lily uit haar slaap. Ze draaide zich om, veel te moe om het geluid af te zetten. Al snel realiseerde ze zich echter dat het niet haar wekker was, zoals ze verwachtte, die het schelle geluid uitstootte, maar haar mobiel. Ze reikte met een arm uit bed, liet haar hand even over de vloer dwalen en vond ten slotte haar rinkelende telefoon. Ze pakte het apparaat, drukte op een knopje, en hield het, nog steeds liggend, tegen haar oor.
‘Met Lily,’ zei ze, haar stem klonk vermoeid en een zucht ontsnapte.
‘Lily, met Sue,’ klonk het aan de andere kant. Lily was te slaperig om iets van emotie te halen uit de klank van haar stem.
‘Sue,’ begon ze en keek op de lichtgevende wijzers van haar wekker. ‘Het is kwart voor drie, waarom bel je in hemelsnaam?’
Even bleef het stil aan de andere kant, daarna hoorde Lily hoe Sue haar keel schraapte en telkens struikelde over haar woorden. Een mengelmoes van klanken weerklonk zacht in haar oor en Lily vroeg Sue om harder en duidelijker te praten terwijl ze haar mobiel wat beter tegen haar oor aan duwde.
‘Ik kan niet slapen,’ mompelde ze uiteindelijk. Haar stem klonk een stuk wanhopiger dan de woorden. Lily ging rechtop in bed zitten.
‘Weet je waarom je niet kan slapen?’
Sue haperde een paar keer. Lily vocht tegen het gewicht dat haar oogleden naar beneden leek te duwen. Ze knipte haar felle nachtlampje aan in de hoop wakker te blijven en knipperde een paar keer.
‘Ik blijf maar draaien en woelen en piekeren en ik kan niet slapen en ik ben zo moe en zo bang en..’ Ze herhaalde het laatste woord enkele keren en zuchtte uiteindelijk diep.
‘Waar ben je zo bang voor, Sue?’
‘Voor alles. Voor papa, voor mama, voor Daan.’
‘Waarom ben je bang voor Daan?’ vroeg Lily, haar stem klonk even suf als ze zich voelde, maar Sue leek het niet te horen.
‘Ik – ben bang voor zijn reactie. Je weet wel, voor wanneer hij erachter komt dat papa mij,’ ze twijfelde even en corrigeerde zichzelf. ‘wat papa heeft gedaan. Zo meteen wil hij me niet meer. Ik ben hem niet waard, Lily, ik breng alleen maar problemen met me mee. Hij verdient een lief, leuk, grappig en mooi meisje, zonder problemen. Hij verdient iemand die even perfect is als hijzelf. Dat ben ik niet, Lily. Ik verdien hem niet. Ik snap niet hoe hij het zo lang vol houdt met mij. Misschien realiseert hij zich als hij dit hoort pas dat er veel meer meisjes rondlopen, meisjes die beter bij hem passen. Misschien maakt hij het dan wel uit. Maar ik kan niet zonder hem, Lily.’
Lily schrok van haar woorden. Ze wist dat Sue veel problemen had en vrij onzeker was, maar ze had haar nog nooit horen twijfelen aan haar relatie met Daan.
‘Twijfel je aan zijn gevoelens voor jou?’ vroeg ze aarzelend.
‘Nee, dat niet. Hij zegt dat hij van mij houdt en ik geloof hem. Maar misschien houdt hij nu van me, maar als hij dit heeft gehoord niet meer.’
‘Allerliefste Sue. Hoor je zelf niet hoe onlogisch dat klinkt? Daan houdt van je, dat kan niet in een klap veranderen.’ Lily klonk alsof ze het tegen een vijfjarige uitlegde.
‘Dat zal wel zo zijn,’ gaf Sue met een klein stemmetje toe.
‘Bovendien, Sue, ben je een van de geweldigste meisjes die ik ken. Daan moet zichzelf gelukkig prijzen met iemand als jij. Je bent vriendelijk, zorgzaam, grappig, betrouwbaar en nog veel meer. Hij houdt van jou. Niet alleen van je goede eigenschappen, maar van jou als geheel, dus ook met alle problemen. Je moet niet zeggen dat je hem niet waard bent, want dat is niet zo. Jullie passen perfect bij elkaar. Als men aan jullie relatie zou moeten gaan twijfelen, zou dat met alle relaties moeten gebeuren.’
‘Ik verdien hem niet,’ fluisterde Sue weer aan de andere kant van de lijn, al leek ze een stuk minder zeker van haar zaak dan even daarvoor.
‘Als er iemand een lief vriendje verdient, Sue, dan ben jij het. Misschien juist omdat je zoveel problemen hebt thuis.’
‘Bedankt.’ Het was een fluistering, maar nog net luid genoeg voor Lily om te horen.
‘Graag gedaan.’ Lily onderdrukte een gaap van vermoeidheid. ‘Wil je over nog meer praten?’
Ze hoorde Sue aarzelen en ze wist dat ze geen slaap meer zou krijgen die nacht.
‘Ik durf niet met mama te praten.’
‘Waarom niet? Je leek vrij enthousiast toen ik het voorstelde.’
Sue zuchtte diep. ‘Wat als mama er toch even fel op tegen is als papa? Wat heb ik dan nog? Ik heb nu nog de hoop dat het niet zo is, maar dan heb ik niets meer. Dan moet ik een keuze gaan maken tussen Daan en mijn familie.’
‘Alles is ’s nachts enger, Sue. Je moet je niet te veel zorgen maken. Het kan zijn dat je gelijk hebt, en dat je moeder het inderdaad ook niet met je relatie eens is, maar het heeft geen nut om er nu over te gaan piekeren. Ik weet dat het moeilijk is, maar je moet proberen er nu niet aan te denken, het los te laten.’
Sue mompelde iets onverstaanbaars, wat Lily interpreteerde als een teken om door te gaan. ‘Het is drie uur geweest, over vier uur gaat je wekker alweer. Ten minste, als je niet weer eens vergeten bent hem te zetten. Je kan beter nog wat slaap krijgen, dan kan je er morgen ook helderder over nadenken. Anders praten we er morgen nog wel over, is dat goed?’
Sue maakte een instemmend geluidje. ‘Bedankt, Lily. Je vindt het toch niet erg dat ik je wakker heb gebeld?’
Lily glimlachte zwakjes. ‘Jij mag me altijd wakker bellen.’

Sue sliep diep hierna, zoals Lily had gedaan voor het telefoontje. Lily bleef maar woelen en draaien, zoals Sue had gedaan voor het gesprek. Wat als haar moeder inderdaad ook tegen hun relatie was?