Een ¤ 2003

Een traan rolt over mijn wang bij de herinnering. Ik was door mijn ouders achtergelaten als baby op een bankje in het park van Chicago. Er lag geen briefje bij me, helemaal niets. Ik had geen naam, ik wist niet wanneer ik geboren was, niets. Maes vond me, met het plan me te doden, maar hij deed het niet, hij nam me mee en zorgde voor me. Hij was mijn vader en beste vriend, mijn enigste vriend. En nu ben ik weer alleen, helemaal alleen. Ik had niemand meer, alleen maar door die vervloekte Volturi, de “Koninklijke” vampiers. Het zijn gewoon een stelletje moordenaars met regels. Ik was al vier jaar op de vlucht voor ze. Eerst nog met Maes, een jaartje, maar daarna moest ik het alleen doen. Ik ben al drie jaar lang alleen, met het weinige geld dat nog over is van al het geld van Maes koop ik voedsel. Ik slaap in bomen of parkbankjes, het ligt niet slecht. Ik ben het buitenleven wel gewend, ik heb altijd gereisd met Maes. Als ik Maes moet geloven ben ik in Chicago geboren, ik ben er nooit terug geweest. Maar nu ben ik er weer. Voor even. Totdat de Volturi me weer vind, wat erg moeilijk is voor ze. Ik zucht en laat me vallen op een van de vele parkbankjes, misschien wel het bankje waar ik zestien jaar geleden op ben gelegd. Ik knabbel nog een beetje van mijn broodje en kijk rond. Het is herfst en de bladeren vallen op de grond, verkleurd van groen naar rood oranje. Mensen lopen langs en sommige kijken me aan. Vele stelletjes hand in hand of ouders met een kinderwagen waarin een kleine baby in zit en een kind van vijf die de hand van haar vader vasthoud terwijl ze vrolijk rondkijkt en huppelt. Ik trek mijn knieën op en bekijk iedereen. Natuurlijk ben ik jaloers op die kleine kinderen die hun ouders nog hebben, die geen zorgen hebben, maar ik ben ook blij dat Maes me gevonden had. Als hij me niet gevonden had kon ik door iemand slecht meegenomen zijn of misschien dood zijn gegaan als niemand langs liep. Of als mijn ouders me hielden maar omdat ze me niet wouden slecht verzorgden. Ik heb veel geleerd van Maes en ben blij dat ik heb gekend heb. Hij was de beste vader die iemand kon wensen. Een traan rolde opnieuw over mijn wang. Als hij het me niet had verteld of me niet had meegenomen, leefde hij nu nog. Hij is dood doordat hij zijn geheim aan mij vertelde, omdat hij zei dat hij een vampier was. Mij had het niet uitgemaakt, ik vond het niet erg. Maar de Volturi wel, en nu moet ik volgens hen dood.