Hoofdstuk 16

‘Ben je blij nu we weten wat het is?’ vroeg haar moeder toen ze in de auto zaten nadat ze de medicijnen hadden opgehaald. Lily haalde haar schouders op. Het maakte haar niet uit of er een labeltje op geplakt was of niet, ze voelde zich nog steeds even slecht.

Eenmaal thuis werd ze ingestopt door haar moeder. ‘Slaap maar lekker.’
Lily knikte, maar toen haar moeder haar kamer had verlaten, was het eerste dat ze deed het pakken van haar mobiel. Naar Laure stuurde ze dat ze het heel jammer vond, maar dat ze die avond niet kon komen door ziekte. Ook Zack stuurde ze een bericht, kort vertelde ze over dat ze naar de dokter was geweest en een longontsteking had.

’s Avonds werd Lily pas weer wakker. Naast haar bed stond een bord met daarop twee mandarijnen, enkele crackers, een flesje water en een doosje medicijnen.
‘Doxycycline Actavis Disper,’ las ze mompelend. Ze deed twee pillen in het flesje water, zoals de bijsluiter aangaf. Ze schudde hard om het medicijn op te laten lossen. Toen het water een beetje een gele gloed had gekregen, schroefde ze de dop eraf en nam een slokje. Meteen stelde ze vast dat dit het vieste medicijn was dat ze ooit in had moeten nemen.

Haar mobiel rinkelde. Ze wist zeker dat het Zack was, maar drukte hem desondanks uit. Ze voelde zich niet goed genoeg om met iemand te bellen. Het was niet dat ze Zack niet wilde spreken, zeker niet, maar ze wilde niet dat hij hoorde hoe slecht het met haar ging.

Lily bleef zo ziek tot en met maandag. Na het weggedrukte telefoontje had niemand meer iets van zich laten horen, zelfs niet nadat ze een schooldag had gemist. Naast ziek voelde Lily zich nu ook eenzaam. Ze had van Sue en Simon toch wel verwacht dat ze haar afwezigheid op zouden merken. Simon was boos op haar, herinnerde ze zich spontaan weer. Ze voelde zich nog slechter toen ze zich dat bedacht. Natuurlijk zou Simon niets van zich laten horen, het zou hem niet uitmaken.
Dat ze van Sue niets ontving, stelde haar wel teleur. Of was die ook boos? Het was toch weer goed, of zou het pas weer goed zijn na hun gesprek? Ze bedacht zich dat Sabine gelijk had toen ze een keer zei dat je nooit iets van iemand moet verwachten, omdat je jezelf dan alleen maar ongelukkig maakt.

Sabine.. Ook zij had al dagen niets meer van zich laten horen. Lily maakte zich zorgen en voelde zich schuldig. Kwam het door haar mailtje? Was het te confronterend geweest? Stom dat ze nooit om haar mobiele nummer had gevraagd, dan kon ze haar bellen.

Het gesprek met Zack twee dagen geleden flitste door haar hoofd. Misschien had hij gelijk gehad en dacht ze niet genoeg aan zichzelf. Zelfs nu ze ziek was, maakte ze zich nog zorgen om anderen.
Meteen schudde ze die gedachte van zich af. Ze dacht zoveel aan anderen, omdat die haar nodig hadden. Haar tijdelijke longontsteking viel in het niets met het eetprobleem van Sabine. Het was niet erg dat ze niet bij haar vriendje kon zijn omdat hij ergens in een onbekend land een optreden gaf, als je bedacht dat Laure haar vriendje vreemd was gegaan.
Ze moest zich niet zo aanstellen.

‘Je bent er!’ zei Florence vrolijk toen Lily maandagavond aan bij het avondeten verscheen. ‘Gaat het alweer wat beter?’
Lily knikte zwakjes. ‘Praten doet wat minder pijn.’
Florence knikte goedkeurend. ‘Dat is mooi. Ik heb soep gemaakt, die kan je wel eten denk ik.’
David en Marise zaten al zwijgend aan tafel, met een dampende kop soep voor hun.
‘Trek je maar niets van hen aan.’ Florence maakte een afwimpelend gebaar. ‘Ze hebben weer eens ruzie. Dus, ga je morgen weer naar school?’
Lily knikte. ‘Ik mis anders te veel, denk ik.’ Ze wilde met Simon praten.
‘Voel je je ook goed genoeg om weer te gaan?’
‘Ja.’ Nog lang niet.
‘Dat is goed om te horen. Zack heeft trouwens nog gebeld, hij zei dat jij jouw telefoon had uitgezet.’ Ze trok een bedenkelijk gezicht. ‘Hij is een goede jongen.’
Lily keek aangenaam verrast op toen ze hoorde dat hij had gebeld. Hij was zo onvoorstelbaar lief. Ze zuchtte gelukzalig. Het zou niet heel lang meer duren voordat hij eindelijk terug zou komen van het touren. Lily had het gevoel dat hij jaren weg was geweest, terwijl het eigenlijk enkele maanden waren. Ze keek uit naar het moment dat ze hem weer zou zien. Ze zou zijn schitterende ogen en prachtige lach weer kunnen aanschouwen. Ze zou weer veilig in zijn armen kunnen duiken als ze zich niet goed voelde. Ze zou weer zijn zoete lippen kunnen proeven, terwijl de vlinders in haar buik een liefdesdans zouden uitvoeren.
Ze glimlachte zwakjes bij die gedachte.