-XII-

De zon scheen in m'n ogen, het was al weer dag. En weer eens hadden we onder deze boom geslapen. Ik kijk naar Ewout. Hij leunde met z'n rug tegen de boom, en lach zo te slapen. Hij was eigenlijk best wel schattig als hij sliep.
'Wat is er?' vroeg hij, nog steeds met z'n ogen toe.
'Niets, ik was gewoon even gefascineerd door je slaapje.' Ik glimlachte.
Hij zette zich rechter, opende z'n ogen en zuchtte.
'Wat wil je vandaag doen?' vroeg hij uiteindelijk.
'Ik heb nog geen idee.' 'Ik kan niet naar huis, en hier blijven zitten is ook niet echt een optie..'
'Is er dan een andere plek waar je liever bent?' zei hij sarcastisch.
'Ik weet wel iets!' zei ik enthousiast. 'Kom mee!'
Ik nam z'n arm vast en hielp hem recht. En plek waar ik graag ben, zei hij toch? Er is maar 1 plekje waar ik altijd al rust gevonden heb.
Samen met Ewout wandel ik door de straten.
'Waar gaan we naar toe?' vraagt hij nieuwsgierig.
'Je zult wel zien!' 'Ssstt.. Hier woont mijn vader, we moeten onopvallend dit huis voorbij..' Ik huiverde. Het beeld alleen al, dat hij nu ons 2 samen moest zien, daar kreeg ik de rillingen van.
Samen kruipen we het huis voorbij, onder de vensterbank. Zodat, wanneer hij naar buiten zou kijken, hij toch niets zou zien.
Na het huis van m'n vader begonnen we te rennen. Ewout achter me. Nog steeds vragend waar we naartoe gingen.
We renden, en renden en renden maar, tot de rand van de stad, waar ik ons vorige huisje al zag staan. Er stond een auto voor, er waren dus al nieuwe bewoners.
Ik sluip door de tuin, recht naar m'n bos van vroeger. Ewout achter me.
'Je gaat toch niet dát bos in he?' Vroeg Ewout, hopend op een antwoord dat als 'nee' klonk.
'Ja, tuurlijk!' 'Daar kom ik nu eens echt tot rust!' Zeg ik enthousiast.
We lopen het bos in, en dan steek ik mijn vertrouwde bruggetje over.
Maar wat zie ik? Waar normaal mijn hutje stond, was een hele hoop takken, en as. Net alsof iemand wou voorkomen dat ik erin ging. Alles was vernield. Ik draaide me om.
Niemand.
Ewout was weg.