Tweeënveertig|•|

We zijn nog maar een week verder en ik was zwaar depressief geworden in die week. De pijn en de angst van de dieren die ik dronk deed mij steeds meer pijn en daardoor was ik depressief geworden. Ik was stil, probeerde zoveel mogelijk alleen te zijn en probeerde zo min mogelijk te jagen, wat moeilijk is voor een nieuweling. Jasper wou graag bij me zijn, maar door mijn gevoelens voelde hij zich ook zo dus stuurde ik hem steeds weg. Aan het begin probeerde iedereen me op te vrolijken, maar daar stoppen ze nu langzaam aan mee. Het is haast onmogelijk. Pepijn is ook bij me weggehaald, ze zijn bang dat ik hem dood. Ik heb overwogen om me op mensen te gaan voeden, maar dat wil ik gewoon niet. En nu zit ik tegen de muur van mijn kamer, met mijn knieën opgetrokken. Steeds herbeleef ik de pijn van de dieren, het is gewoonweg verschrikkelijk. De deur ging langzaam open en Jasper liep binnen. Pijn was van zijn gezicht af te lezen, maar hij probeerde het te verbergen. ‘Ga weg Jazz.’ Hij keek verdrietig maar liep richting mij en kwam naast me zitten. Hij legde zijn arm rond mijn schouders. Ik snikte en drukte mezelf meer tegen hem aan. ‘Ik kom er nooit overheen Jazz! Het is verschrikkelijk om te voelen wat zij voelen! Je wilt niet weten hoe het is!’ Hij omhelsde me stevig. ‘Ik weet hoe het voelt.’ Ik omhoog. ‘In de tijd dat ik nog op mensenbloed leefde, ik werd er ook depressief van.’ Ik knikte. ‘Je kwam er zeker door dierenbloed vanaf?’ vroeg ik snikkend. Hij knikte. ‘Misschien als je je gave traint kan je zelf bepalen wanneer je het wilt voelen, zo werkt het toch ook met het praten?’ Ik knikte. ‘Maar het blijft pijn doen.’ Ik dacht weer aan de pijn en kreeg een rilling. Jasper keek weer pijnlijk. Ik keek verdrietig en stond op. Jasper volgde me en keek me vragend aan. Ik drukte een korte kus op zijn lippen. ‘Wat ga je doen?’ Ik liep richting mijn open raam. ‘Ik ga weg.’