Drieënveertig|•|

Jasper zag er meteen gebroken mee en hij liep naar me toe. ‘Mady, nee. Doe het niet. Blijf hier! Ik help je, ik kan niet zonder je!’ Ik keek naar beneden, ik deed hem zo’n pijn. Ik wou hem geen pijn doen, ik wou hem nooit meer pijn doen. Ik had het zelfs nog aan hem beloofd! Ik haat mezelf hier teveel voor. Ik keek hem aan, mezelf proberend staande te houden. Ik legde mijn hand op zijn wang. ‘Ik kom terug Jasper. Ik heb even tijd nodig. Ik zal gaan trainen en als dat niet werkt zal ik er mee moeten leven. Ik beloof dat ik zo snel mogelijk terug kom. Ik kan niet lang zonder jou Jasper, daarvoor hou ik teveel van je. Wees alsjeblieft niet boos op me, ik zal wat van me laten horen.’ Vertelde ik. Hij staarde me aan, verdrietig. Ik wist zeker dat als we konden huilen, de tranen nu over zijn wangen zouden rollen. Ik legde mijn andere hand op zijn doodde hart en drukte een zacht kusje op zijn lippen. ‘Ik kom echt terug.’ Fluisterde ik. Hij trok me tegen hem aan, zijn schouders schokten een beetje. Hij omhelsde me stevig. Na een paar minuten haalde ik mezelf uit zijn omhelzing en keek hem aan. ‘Verzorg je Pepijn?’ Pepijn vertrouwde Jasper het meeste van alle Cullens. Versteend knikte hij. Zonder nog iets te zeggen sprong ik het raam uit en rende het bos in. Na een paar minuten kwam Giada naast me rennen, wat me erg dorstig maakte. Ga je weg? Ik knikte. Ik ga met je mee, ik vertrouw de rest niet. Ik keek haar aan en knikte weer. ‘Kan je zo terug komen, ik moet nu echt jagen.’ Ze stopte meteen met rennen en liet me mijn gang gaan. Ik had ten minste nog een reisgenoot.