Vijfenveertig|•|

Giada liep naast me, ik was nog steeds een beetje boos op haar. Ik zei toch dat het me speet! Ik heb Jasper toch ook voor jou vergeven! Vergeef mij dan ook! Ik zuchtte en bukte bij haar. ‘Oke, ik vergeef je.’ Mompelde ik. Ze werd meteen blij en likte mijn gezicht. Ik viel achterover. ‘Ieuw! Giada! Doe dat nooit meer!’ Er kwam een lachend geluid uit Giada, ik zou niet weten hoe je het moet noemen. Ik gromde naar haar en stond weer op. Ik liep snel door en Giada had moeite me bij te houden. Hoe ga je eigenlijk dat gevoelensding trainen? Ik glimlachte. Ik stopte en keek haar aan. Ik vertrouw die grijns op je gezicht niet. Ze gromde zacht. Mijn glimlach werd groter. ‘Jij gaat me helpen.’ Ze gromde. ‘Je hebt Pepijn aangevallen, je moet wel.’ Ze gromde harder. Valsspeler, oke dan. Ik glimlachte weer en liep verder. Waar gaan we eigenlijk heen? ‘Niet naar een plek in Washington, we gaan richting Oregon, Portland ofzo.’ Oke. De rest van de reis was Giada stil. Tot ze weer begon te vragen. Mis je Jasper niet? Ik was stil en antwoorde niet, ik rende hard door. Giada rende achter me aan en trok aan mijn shirt om me te stoppen. Madelein? ‘Ik mis hem heel erg, maar hij mag zich niet zo voelen als mij, dat wil ik niet, daarom ben ik weg, daarom ga ik trainen!’ Ze keek me afwachtend aan, wachtend op meer. Ik schudde mijn hoofd. ‘Dat is alles, waarom zou ik anders bij de liefde van mijn leven weggaan?’ Misschien vind je jezelf niet te goed voor hem? Madelein, wij delen onze gedachten, ik wees heus wel waar je aan denkt, en luister naar mij. Hij houdt van je, waag het niet om bij hem weg te blijven. Zei ze dreigend. Ik slikte en keek naar beneden. Vervloekte gedachtewisseling.