Zevenenveertig|•|

Madelein Wish|•|

Ik was al bijna een week weg en begon het beter onder de knie te krijgen. Ik voelde steeds minder pijn en verdriet tijdens het jagen en trok het ook steeds sneller uit mijn lichaam. Glimlachend keek ik naar Giada. Ze lag verveeld op het gras met haar kop op haar voorpoten. Ze keek op. Ben je bijna klaar? Ik heb trek. Ik rolde met mijn ogen en stond op van het gras. ‘Kom dan.’ Ze sprong meteen op en liep achter me aan het bos in. Ik ving een paar herten die ik leegdronk terwijl ik eigenlijk ook trainde en Giada at het vlees van een paar van de herten op. Toen we klaar waren keek Giada me aan. Gaan we terug? Je dacht er gisteren wel aan. Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik weet het niet, wat vind jij?’ Ze was even stil. Het gaat veel beter met je, je voelt die pijn bijna niet meer, ik zeg dat we wel terug kunnen. Ik knikte en dacht aan Jasper. Zou hij me missen of heeft hij al een ander omdat hij me niet leuk vind? Denk niet zo. Gromde Giada. Ik zuchtte. ‘Oke, we gaan.’ Hoe lang lopen is het? ‘Als je doorrennen, hard, ongeveer mijn tempo,’ ze gromde zacht, ze hield me bijna nooit bij, ‘Dan een uurtje.’ Loop dan maar alvast, ik kom er wel, ik ga mezelf niet weer zo uitputten. Ik zuchtte en tilde haar met gemak op. Hé! Ik begon te rennen. ‘Zo komen we er ook binnen een uur.’Slimmerik. ‘Dankje.’ Zei ik met een grote glimlach. Pepijn de tweede. Ik rolde met mijn ogen. ‘En jij Pepijn de derde.’ Ze gromde. Ik heb niets met die eekhoorn. Ik grinnikte. ‘Echt wel, jullie zijn beste vrienden, ik bedoel waren, voordat jij hem aanviel.’ Gaan we daar weer over discuseren, dat hoofdstuk van voorbij, ik zei sorry! Ik lachte wat harder. ‘Ik maak maar een grapje Giada.’