Achtenveertig|•|

Ik stond bij het begin van het grote bos van Forks en nam diep adem, binnen een minuut was ik thuis. Giada duwde me over de grens het bos in met haar kop. Ren, ik zie je straks wel. Zei ze bemoedigend. Ik knikte en rende richting huis. Ik zag Jasper’s slaapkamer raam open staan en zijn geur kwam er ook uit. Ik klom in de boom die dicht bij zijn raam stond en sprong door het raam naar binnen. In een tel zag ik Jasper zittend op zijn bank, verdrietig voor zich uit starend, voor me staan. Hij omhelsde me stevig en liet me voor een hele tijd niet los. De stilte was aangenaam. Toen hij me losser liet legde ik mijn armen in zijn nek en drukte mijn lippen op de zijne. Hij verbrak de kus en keek me in mijn ogen aan. De prachtige glinstering zat weer in zijn ogen, die weg was toen ik afscheid nam. Hij streelde mijn wang. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en zuchtte zacht. ‘Ik heb je gemist.’ Fluisterde ik zacht. Zijn glimlach was niet meer van zijn gezicht af te krijgen. ‘Ik jou ook.’ Er werd ongeduldig een paar keer op de deur geklopt en toen ging de deur gewoon open en werd ik uit de armen van Jasper getrokken door Alice. ‘Mady!’ zei ze blij. Ik grinnikte en omhelsde haar ook. ‘Wat knap van je in zo’n korte tijd!’ Ik knikte. ‘Dankje.’ Toen ze me los liet verwachtte ik dat de rest ook kwam. ‘Ze zijn naar school, maar Alice en ik bleven hier om op je te wachten. Esmé is wel beneden, maar zíj wacht wel geduldig tot wij klaar waren.’ Alice glimlachte naar Jasper toen hij dat zei. Natuurlijk ging het over haar, altijd vrolijke maar ongeduldige Alice.