Negenenveertig|•|

Toen Alice eindelijk de kamer uit liep, eigenlijk huppelde, hadden Jasper en ik weer tijd voor elkaar. Ik pakte zijn hand en legde die op mijn wang. Ik genoot ervan als onze huiden elkaar aanraakten, ik kreeg er altijd een heerlijke tinteling van. Jasper trok me meteen weer in zijn armen en hij drukte een kus op mijn voorhoofd. ‘Ga nooit meer weg.’ fluisterde hij. Ik glimlach en knikte. ‘Dat beloof ik, ik ga nooit meer bij je weg.’ hij glimlachte ook en drukte een zachte kus op mijn lippen. Plotseling werd de deur met een klap opengegooid en kwam Emmett die me ook uit Jasper armen trok, waardoor hij zacht gromde, en me in een van zijn plettende knuffels trok. Normaal zou ik hadden gesmeekt me los te laten met de reden dat ik geen lucht kreeg, wat ik niet nodig had, maar dat deed ik dit keer niet. ‘Kleintje is eindelijk weer thuis!’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Ik ben niet klein.’ Siste ik. ‘Mijn lengte is normaal, Alice is hier de kleinste.’ Emmett lachte hard. ‘Maar jij bent de jongste, dus het kleintje.’ Ik wurmde me uit zijn houtgreep en kroop naar achteren richting de armen van Jasper. Rosalie kwam ook de kamer binnen en glimlachte naar me voordat ze Emmett de kamer uitrok die vol ongeloof naar mij en Rose keek. ‘Ze glimlachte!’ Het geluid van een stenen hand op een stenen huid was goed te horen. ‘Auw…’ mompelde Emmett. Ik grinnikte. Edward was de gene die de deur sloot. ‘Welkom terug.’ Hoorde ik hem zeggen en toen ging de deur dicht. Ik zuchtte opgelucht, eindelijk alleen met Jasper.