Hoofdstuk 17

Zoals ze al tegen haar moeder had gezegd, ging Lily de volgende dag weer naar school. Om half zeven werd ze wakker gemaakt door haar wekker, en hoewel ze normaal altijd alleen opstond, wachtte haar moeder haar deze ochtend beneden op. Florence controleerde haar temperatuur, en hoewel het nog ietwat hoog was, liet ze het meisje toch gaan toen ze grote, onschuldige ogen opzette.
Af en toe uitten Lily haar longen protest door haar hard te laten hoesten, maar daarnaast voelde ze zich wel oké. Vermoeid, maar oké.

‘Je had geluk dat je er gisteren niet was, je hebt daardoor die toets van Latijn gemist. Het was echt vreselijk! Niemand wist ook maar iets, er wordt nu al gespeculeerd over een algemene herkansing. Het was echt hopeloos. Ik wist het ook allemaal niet, kwam uiteindelijk aanzetten met zinnen over dat er vrede was toen zijn vader in het water viel.’ Leonie krabde op haar achterhoofd. ‘Het zal wel fout zijn.’
‘Geluk dat ik ziek was?’ Lily's stem klonk lichtelijk verontwaardigd. ‘Ik lag met veertig graden koorts op bed.’
‘Oh,’ was Leonies antwoord. ‘In ieder geval, ik wilde je nog bedanken. Je weet wel, voor vrijdag. Het was zaterdag heel leuk met Maggie, dat meisje uit mijn hockeyteam. Jammer dat je er niet was, trouwens. In ieder geval, ik zie nog wel of ik haar ga vertellen wat er aan de hand is. Ik weet niet of ze iets vermoedt, ik denk het niet. Maar ze heeft in ieder geval geen vriendje, dat is iets positiefs. Het is wel verwarrend, ik vind haar nu nog geweldiger dan eerst en weet niet zo goed meer wat ik van Simon vind, eigenlijk, maar als ik hem zie krijg ik toch kriebels.’ Leonie omhelsde Lily.
‘Geen dank,’ glimlachte Lily flauwtjes. Ze kon niet boos zijn op Leonie, zeker niet als ze geen idee had van wat ze fout deed. ‘Heb jij hem trouwens gezien? Simon? Ik wil hem spreken.’ Ze voegde nog toe dat het niet over Leonie ging toen die een geschokt gezicht trok.
Leonie haalde haar schouders op. ‘Ik heb hem rond zien lopen, dus hij is al op school. Ik weet niet waar hij nu is. Ik had daarnet sowieso les met hem, maar sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Die jongen heeft een manier gevonden om tijdelijk van de aardbodem te verdwijnen, lijkt het soms wel. Het is heel vaak zo dat hij in pauzes onvindbaar is. Eigenlijk zou ik wel van hem willen leren hoe hij dat doet, het lijkt me af en toe heerlijk om niet met anderen te hoeven praten.'
Lily trok verbaasd een wenkbrauw op. Het leek haar onwaarschijnlijk dat Leonie ook maar een minuut in stilte door zou kunnen brengen.
'In ieder geval, hij zag er toen niet zo goed uit. Zijn huid was echt heel erg wit, hij had gemakkelijk op de set van zo’n vampierfilm rond kunnen lopen zonder op te vallen. Hij had alleen ook wallen, en dat hebben die vampiers weer niet. Maar zijn haar zat wel sexy, zo lekker nonchalant.’ Haar wangen kleurden rood.
‘Bedankt, Leo,’ zei Lily vlug en liep weg, voordat Leonie haar mond weer open kon doen. Meestal vond ze het gezellig, maar nu had Lily geen behoefte aan Leonie.

Niemand leek te weten waar Simon was. Vijf minuten voor het eind van de pauze gaf Lily het op en begon een conversatie met Laure. Ze durfde niet te vragen naar Steven, Laure zag er nogal kwetsbaar uit, ondanks de duidelijk merkbare pogingen dat te verbloemen.
‘Hoe is het met Zachary?’
Lily aarzelde. Het zou Laure waarschijnlijk niet goed doen om te horen hoe vreselijk veel ze van hem hield, maar was bang dat Laure zich beledigd zou voelen als ze de vraag niet zou beantwoorden. ‘Het gaat goed met hem.’
Laure trok een wenkbrauw op. ‘Je aarzelde.’ Het klonk niet beschuldigend, eerder opgelucht. Laure kennende zocht ze iemand om haar leed mee te delen, iemand die het goed zou begrijpen aangezien die zich in dezelfde situatie bevond.
Lily aarzelde weer. Hoe moest ze zich hieruit redden zonder Laure te kwetsen? ‘Het gaat echt goed met hem, Laure. Het gaat goed met ons.’
Het volgende moment ging de bel. Lily excuseerde zich, zeggend dat ze haar boeken nog moest pakken en vluchtte weg.

Zwijgend zat Lily naast Sue. Hun geliefde lerares Duits kon nog steeds niet met het Smartboard omgaan, de meeste leerlingen praatten zachtjes. Normaliter zouden Lily en Sue enthousiast meegedaan hebben, maar Lily wist niet wat ze moest zeggen. Ze durfde midden in de klas niet te vragen hoe het gesprek met haar moeder was geweest, of waarom haar moeder blijkbaar het initiatief had genomen.
De stilte was ongemakkelijk, onbehaaglijk, onaangenaam of welk synoniem je ook wilde gebruiken. Sue schoof nerveus met haar schoenen over telkens hetzelfde stukje vloer, Lily voerde steeds dezelfde routine uit: agenda openklappen, bladeren, haar haren goed doen, weer bladeren en uiteindelijk haar agenda weer sluiten.

Sue leek de snelheid van het licht te willen evenaren toen ze het lokaal na een pijnlijk uur verliet. Lily zuchtte en ging er vanuit dat het gesprek met haar moeder niet iets positiefs was geweest en dat ze er niet over wilde praten.
Het kon ook zijn dat Lily iets had verkeerd had gedaan en dat het feit dat Sue niet wilde praten niets met haar moeder te maken hebben, bedacht Lily zich. Misschien wilde Sue sowieso niet meer met haar praten. Sue had immers ook niet gevraagd waarom ze de dag daarvoor niet op school was. Lily kon alleen niet bedenken wat ze misdaan zou hebben. Ze probeerde zichzelf er van te overtuigen dat alles dat het weer goed zou zijn na het maken van een nieuwe afspraak, maar had er moeite mee om zichzelf te geloven.

Jep, ik ben er weer. Het was echt awesome. Ik heb hersens gezien. OK-broeken zitten heerlijk. Anesthesisten zijn aardig.
xx Emma