Duizend kilometers..

Ik boog me langzaam voorover en drukte mijn mond op haar warme, zachte lippen. Toen ik me terugtrok glimlachte ze voorzichtig.
"Hoe is het mogelijk dat je nog nooit eerder gekust bent?" In mijn stem zat meer verbazing dan bedoeld was.
Even sloeg ze haar ogen neer voor ze me met haar donkere ogen aan keek. "Dat is een lang verhaal," zei ze zonder al te veel moeite.
Aan haar donkerblonde haar te zien zou ze waarschijnlijk blauwe ogen hebben, maar het duister dat ons omringde zorgde er voor dat het grijs, zelfs bijna zwart leek. Ze was niet klein maar ook niet groot. Of zo zag ik haar niet aan door mijn eigen lengte. Iets waar zij voor scheen te vallen.
"Ik heb de tijd," zei ik. Ik denk niet dat het antwoord me echt interesseerde, al verbaasde ik me er wel over, maar ik vond het leuk hoe ze praatte. Er zat iets levendigs in, iets vrolijks en opens.
Haar volle lippen krulden als die van een katje naar boven. "Nee dat heb je niet."
Ik keek haar onderzoekend aan. Haar ogen stonden helder zodat ik zag dat wat ze zei niet door de alcohol kwam. Ze had niets anders dan cola gedronken. Toch liet ze mijn hart een keertje springen door de woorden. Misschien was het alleen maar wat geflirt. Toch was haar mysterieuze glimlach nu verdwenen. Alleen het mysterieuze was er nog over.
Alles aan haar was even bijzonder. Wie was dit meisje dat duizenden kilometers ver weg woonde? Hoe heette ze ook alweer? Ik had geen idee, al had ze me het wel verteld. Ik negeerde de donkere ondertoon in haar stem toen ze de vreemde woorden uitsprak en drukte mijn lippen weer op die van haar voor ik haar diep in haar ogen keek en met een plagerige stem antwoordde;
"O nee? Zijn je kussen giftig en zal ik binnenkort sterven?" Nog voor ze kon antwoorden schonk ik haar nog een kusje. Mijn woorden hadden weer een glimlach op haar mond getoverd, en ook al had ze een vriendelijke stem, haar woorden waren inderdaad net zo dodelijk als het gif waar ik over sprak.
"In tegendeel, mijn kus had je kunnen redden."
Het klonk niet al te ijdel, niet al te speels en ook niet overdreven flirterig. Toch zat het er allemaal wel een beetje in. Als ik die ernst, die alwetendheid en dat mysterie in haar ogen maar niet zag, dan zou ik dit als een flirt of een spelletje aan zien. Maar het leek bijna alsof dit geen flirt was, het klonk me bijna in mijn oren als een waarschuwing.
"Zal het me niet redden dan?" vroeg ik.
Ze haalde haar schouders op en draaide haar rug naar me toe, al bleef ze nog wel in mijn te lange armen. Ik snapte niet echt waarom het dat was wat ze in me zag, maar ik vond wel meer vreemd aan haar. Toen ik haar dat zei was het enige wat ze deed glimlachen.
"Ik denk van niet," zei ze en liep verder achter de groep aan die al meters verderop waren.
Ik zette een paar snelle, grote stappen en ik had haar alweer bijna ingehaald. Ik pakte haar arm voorzichtig beet en draaide haar naar me toe.
"Waarom niet?" vroeg ik bijna verbaasd. Ik snapte niets meer van haar.
"Omdat ik duizend kilometer verderop woon," zei ze simpelweg, alsof dat alles verklaarde.
Waarom zei ze dat? En waarom kwam die tekst me zo bekend voor? Mijn hersens maakten overuren. Die zin had ik gezegd, maar hoe ging dat ook al weer? Volgens mij was het nadat ze had opgebiecht dat ze nooit eerder gekust was. Ik had me vereerd maar ook ongemakkelijk gevoeld. Zaten daar verplichtingen aan? Wat zou ze van me verwachten? Ik wilde het alleen maar even leuk hebben en dat was het met haar. Ik was eerlijk geweest.
"Je begrijpt wel dat het niets kan worden, toch? Je woont duizend kilometer verderop."
Zoals ik al gemerkt had liet ze nooit echt haar emoties zien, dus toen ook niet. Ze had geglimlacht en gezegd dat ze achthonderd kilometer verderop woonde. Meer niet. Geen antwoord op wat ik bedoelde, geen verdrietige of beledigde blik, helemaal niets. En nu herhaalde ze die woorden. Omdat ze zo ver weg woonde kon ze mij niet redden. Redden van wat? Wie was dit meisje dat duizend kilometers ver weg woonde? En hoe heette ze ook alweer? Ik had geen idee, al had ze het me wel verteld..