021~Devilish

Laura werd wakker van een hels geluid. Oké, het klonk best goed, maar niet als dat het eerste is wat je hoort of wilt horen als je wakker wordt. met haar haren die alle kanten uitstond, en haar pyama die nogal vuil was van de stiften waarmee Tom zijn handtekening erop had willen zetten, liep ze naar de garage. de oorzaak van het geluid. Met haar ogen amper open, slenterde ze naar binnen. 'mag een mens hier nog slapen, of is dat sinds een paar minuten een nieuwe regel ingevoerd?' vroeg ze irritant. het gedrum stopte meteen. 'Sorry, zei je iets?' vroeg een jongen met kort blond haar. 'ken ik jou ergens van?' vroeg ze verbaast. Eigenlijk had ze Tom verwacht, die op een of andere manier te veel lawaai maakte. de jongen keek op. 'Laura, was het niet?' vroeg een andere jongen met lang haar. Hij kwam vanuit de zetel; samen met Bill. 'Jep, en jullie... Oh, jullie twee zijn die jongens van na het concert, is het niet?' vroeg ik zacht. De jongen met de lange haren knikte. 'Georg' hij wees naar zichzelf. ik zuchtte en liet me vallen in de zetel, naast Tommie. Hij keek haar lachend aan, en zijn ogen gingen even naar zijn naam op haar pyjama. 'Dat wist ik nog;' mompelde ze zacht. Tom sloeg zijn arm om haar heen. Ze keek naar hem, glimlachte even en ging dan ergens anders zitten. Bill en Georg lachten, Gustav keek verbaast en vroeg zich af of hij eigenlijk nog verder moest spelen of niet. Bill leek die gedachte te kunnen aflezen op zijn gezicht. 'Laura, heb je Gustav horen spelen?' vroeg Bill. Ze knikte. 'Klonk goed, maar als ik wakker was geweest klonk het vast stukken beter.' lachte ze. Georg nam zijn gitaar en speelde een stukje. toen hij die weer neerzette, grijnsde hij. Laura floot zachtjes. 'nu, ik ben verslagen. proficiat twins, jullie hebben mijn vervangers.' zei ze lachend. Georg en Gustav lachten; Tom keek haar nog even vragend aan. 'Tom, ik ga dit niet de rest van mijn leven doen. Jullie wel, trouwens 4 jongens; dat wordt populairder dan 2 jongens en 1 meisje.' mompelde ze. Tom haalde zijn schouders op. 'Black question mark is net verdubbeld in grootte.' zei Tom met een lachje. Georg en Gustav grijnsden en Bill gaf hen een high five. 'Ga je die naam behouden?' vroeg Bill. Tom keek verbaasd. 'Nieuwe naam, nieuw begin?' vroeg Laura. Tom haalde zijn schouders op. 'Speel eerst nog een beetje samen, en dan passen we die misschien aan;' loste Laura het op. De jongens knikten en gingen aan het werk, Laura zocht haar blaadjes met de partituren van de liedjes die de jongens en zij al in elkaar gestoken hadden. Georg en gustav bekeken ze even. ze knikten en bill zong het ritme zachtjes voor. Nog geen vijf minutjes later weerklonken de deunen van liedjes die later heel erg populair wouden worden. Maar wel een beetje luid en dat was misschien iets waar niemand op gerekend had. We gingen heel erg uit hun dak, en Simone ook toen ze wakker werd van de liedjes. Ze kwam naar beneden gestormd, om de jongens op hun dak te geven. 'Bill, Tom, Laura!!' riep ze luid. Ze ging over de versterkers heen, de jongens vielen stil. Ze hoorden Simone de trap afdonderen en verlieten hun instrumenten meteen. Toen de moeder van de tweeling in de garage kwam, was die verlaten. Wel, niet helemaal. De instrumenten lagen verlaten op de grond, de lichten waren nog aan, de blaadjes vielen op de grond nadat ze in een wilde vlucht de lucht in gevlogen waren en nog het meest duidelijke naast de dingen die aanstonden. De achterdeur stond heel erg wijd open, en in de verte kon je Tom en Laura hand in hand door de tuin lopen, over het korte haagje springen en het hekken naar de straatkant over klimmen. Ze zuchte, maar lachte ook zachtjes. Hoeveel keer had ze dat zelf niet gedaan met haar vriendinnen? het enige verschil is dat zij dan probeerde stil te zijn, om te zorgen dat haar ouders het niet zouden weten.
Tom had Laura's hand gegrepen, want hij wist hoe erg zijn moeder kon reageren, zeker op het moment dat ze gevonden zou worden op de plaats waar alle lawaai vandaan gekomen was. Hij had haar hand genomen en haar door de tuin gesleurd, samen met haar over het pas geplante haagje gesprongen, en haar geholpen om over het hekken heen te klimmen. Daarna liepen de vier jongens en Laura naar het dichtstbijzijnde bos. Daar, zittend op een omver gevallen boomstronk en helemaal buiten adem, lachten ze om wat er net gebeurd was. 'Eigenlijk hadden Georg en Gustav als laatsten moeten vertrekken.' zei Tom met een klein lachje. 'En iets moeten roepen zoals; leuk om je te leren kennen of zo.' vulde Laura hem aan. Pas op het moment dat Laura recht stond om ergens anders te gaan zitten, niet naast Tom, maar naast Georg, zag Bill toms naam op haar pyjama staan. Hij keek naar Tom en grijnsde. 'Wat betekend jou naam op haar Pyjama? Dat je gisterenavond naar haar bent gegaan om handtekeningen uit te delen? of dat ze "van jou" is?' vroeg Bill lachend. Georg en gustav keken op. 'Is ze niet wat jong?' vroeg Georg lachend. Laura hief haar kin in de lucht. 'Ik ben niet zò jong.' zei ze. 'En ik ben van niemand.' zei ze opstandig. De jongens lachten, maar Tom keek toch naar zijn voeten. Laura merkte het op, maar zei er niets van, in de hoop dat Bill het niet zou opmerken. Bill merkte het wel op. 'Ik heb 1 woord; Blauwtje!' zei hij lachend. TOm kon er niet erg goed mee lachen. Laura ging weer naast hem zitten en gaf hem een kort kusje op zijn wang. Tom keek niet op, en Laura liep naar de schommel die aan de boom hing. Georg duwde haar, maar een beetje te hard. Laura viel er niet niet af, Gustav hield Georg in toom, of probeerde het toch zodat Georg haar niet naar de andere kant van het bos zou katapulteren. 'Blijft een klein schattig meisje,' mompelde Georg, wat hem een boze blik opleverde van Laura, en van Tom.