Epiloog

Ik weet dat dit gevoel pas zal voorbijgaan als ik echte wederzijdse liefde ken, als er iemand is die mij even graag ziet als ik hem. Alleen weet ik niet zeker of ik dat wil. Ik wil hem en geen ander. Op dit moment voel ik pijnlijke steken in mijn zij en ik vraag me af of ze me erop wijzen dat ik honger heb of dat het gewoon een teken is dat ik me echt terug slecht voel. Ik gok op een combinatie van beide.
Ik wil sigaretten en alcohol. Ik heb de behoefte om me te kleden zoals ik normaalgezien nooit zou doen. Ik wil tonnen make-up op mijn gezicht uitsmeren en een pokerface opzetten. Ik wil sneller rijden dan toegelaten en alle risico’s overboord gooien. Ik wil mezelf over mijn innerlijke en principiële grens gooien, dingen doen die helemaal niet voor mij zijn. ‘Act Like A Bad Kid.’
Het lijkt me allemaal beter dan dit hier voelen. Ik wil roekeloos en gevoelloos zijn voor even. Ik wil mijn hart horen bonzen alsof het uit mijn lichaam wil springen. Het pompende bloed zou het bewijs zijn dat ik nog steeds leef en niet tussen twee werelden rondzweef. Ik weet dat ik mezelf tegenspreek. Ik wil me levend en gevoelloos voelen tegelijkertijd.
In plaats daarvan zal mijn blauwe oogschaduw een kleurenspoor achterlaten op mijn wang en zal ik zoveel mogelijk tijd doorbrengen in mijn kamer en bed en weigeren te eten zolang het niet echt noodzakelijk is.

Er is een soort van betonnen muur met ijzeren hekken die rondom me gebouwd wordt. Ik weet niet of ik die zelf bouw of me simpelweg laat isoleren door anderen en of het bewust of onbewust gebeurt. Ik heb alleen maar het gevoel dat ik er niet echt meer bij hoor. Buiten de muur bevinden zich vrienden – of wat er nog van overblijft – en familie, terwijl ik binnenin alleen maar muziek, film en boeken nodig heb om tijdelijk te kunnen overleven.
Geloof me als ik zeg dat ik wou dat het allemaal anders was, maar weet dat ik weiger om de afgrond tegemoet te komen.