HS 7

Na een slapeloze nacht, het liedje heeft namelijk de hele nacht door mijn hoofd gespookt, meldt mijn wekker het aanbreken van, alweer, een vervelende dag op school. Voor ik vertrek, duik ik nog even in mijn bureau op zoek naar het verslag dat ik een week geleden heb afgewerkt en vandaag moet inleveren. Tijdens de zoektocht stuit ik op een oude makker van me, die ik lang heb genegeerd. Mijn walkman. Nu is de uitstekende kans om hem vanonder het stof vandaan te halen, want mijn mp3 heeft het enkele dagen geleden begeven en ik heb muziek nodig om me te ontspannen. Ik zet de koptelefoon snel op en check even of de walkman nog werkt. Zonder problemen start het toestel bij het eerste liedje. Op de tonen van mijn favoriete nummers wandel ik naar school. Tot plots de eerste tonen van Hyun Su’s lievelingsnummer starten. Mijn benen weigeren nog verder te gaan en dus besluit ik me op een muurtje aan de kant van de straat te zetten. De tranen stromen over mijn wangen. Na enkele seconden hapert de cd plots. Omdat ik het liedje echt wil horen start ik het opnieuw, maar alweer hapert de cd. Ik probeer nog enkele keren, maar steeds hapert de cd na een tijdje. Ik geef het op en schakel door naar het volgende liedje. Vreemd genoeg is er met dat liedje niets aan de hand. Ook bij al de andere liedjes is er geen enkel probleem. Gefrustreerd wandel ik de verveling tegemoet.

Wanneer ik door de gangen dwaal op weg naar de muziekles, voel ik plots een tik op mijn schouder. Ik draai me om en daar staat een breed glimlachende Bae voor mijn neus. Ik frons mijn wenkbrauwen. Wat moet die van mij?

“Hoi, Shin-Il,” zegt hij al weifelend. “Ik vroeg me af of jij al een partner hebt voor het groepswerk van muziek? Ik dacht dat we misschien konden samenwerken? Nu je vaste partner er niet meer is.”

Ik staar hem met geschokte en geërgerde blik toe. Bae heeft me jaren niet meer aangesproken en na de dood van mijn vriendje komt hij doodleuk naar me toe om te vragen of we partners kunnen worden. Maar omdat ik niet zonder partner kan werken, stem ik toch toe. Er is immers weinig kans dat er nog iemand anders met mij en mijn gemoedswisselingen wil samenwerken.

Wanneer we in het muzieklokaal arriveren, wordt Bae meteen naar voren gevraagd om een stuk voor te spelen. Ik zet me rustig achteraan in de klas en luister naar het fragment. In het midden van het muziekstuk valt plots de beschermklep naar beneden, recht op de vingers van Bae. Hij schreeuwt het uit van de pijn en al mijn medeleerlingen verschieten zo hard dat ze recht springen en mee beginnen te schreeuwen. Enkel ik blijf verbaasd zitten. Dit was bizar. Nog nooit eerder was de beschermklep van de vleugelpiano naar beneden gevallen, zelfs niet bij de aardbeving van vorig jaar. In de verte lijk ik een zacht lachje te horen. Ik kijk rondom me, maar ik zie niemand lachen.