015

Ik glimlachte even. Nooit gedacht dat ik samen met Niall in mijn favoriete koffiezaak aan een tafeltje zou zitten… en me dan ook nog op mijn gemak zou voelen.
‘Wat?’ vroeg Niall lachend toen hij mij zag glimlachen.
‘Niets. Gewoon. Ik bedacht me juist dat ik mezelf nooit samen met jou aan één dezelfde tafel zou zien zitten. En ik het ook nog leuk zou vinden.’
Hij lacht even, en toen was het weer stil. Ik pakte vlug mijn koffie en nipte even aan de rand. Toen ik besloot dat hij goed genoeg was om ervan te drinken, dronk ik een gulzige slok. God, ik hield zo erg van koffie.

We zaten zo nog een half uurtje rechtover elkaar te praten, en aan onze koffie te nippen toen ik naar mijn uurwerk keek. Oh nee, het was al half twee.
Ik keek Niall geschokt aan en verontschuldigde me omdat ik weg moest.
‘Wacht! Waarom?’ vroeg Niall me.
‘Uhm, gewoon. Omdat ik niet te laat thuis wil zijn.’
‘Het is half twee,’ grinnikte hij.
‘Dus? Ik heb gewoon nog dingen te doen.’
‘Dingen?’
‘Ja, dingen,’ grinnikte ik nu ook.
‘Wacht, dan loop ik wel even met je me. Ik veronderstel dat je met de bus bent?’
Ik knikte.
Niall ging rechtstaan en ik ging ook onhandig rechtstaan. We betaalden voor onze koffies en liepen de dubbele deuren van het kleine zaakje uit. Ik liep in stilte naast Niall en kon mezelf niet tegenhouden van een paar keer naar hem te kijken, gewoon om te zien of hij er nog steeds was. Ik had zo’n vreemd gevoel dat hij opeens weg zou zijn, en het één groot plan zou zijn van zijn groepje, om me nog meer te pesten. Maar Niall bleef naast me lopen. En hij stond nog steeds naast me als de bus toekwam.
‘Uhm…’ begon ik ongemakkelijk.
‘Ik heb dezelfde bus, ik ga wel met je mee,’ zei Niall vlug.
‘Oké,’ glimlachte ik. Ik voelde me echt goed bij Niall.
Ik stapte vlug achter Niall, die de bus al was opgeklauterd. Ik zag hoe hij een lege bank zocht en ging neerzitten. Hij klopte op de plaats naast hem en ik ging beschaamd naast hem neerzitten.
‘Hier moet ik af,’ onderbrak ik Nialls verhaal over hoe één van zijn vrienden zijn been had gebroken met skaten.
‘Oh,’ zei Niall. En ik zou bijna denken dat hij teleurgesteld was.
‘Je- je, kan wel mee. Als je wilt? Ik ben toch anders alleen thuis.’ Zei ik stilletjes. En ik hoopte dat Niall mijn woorden niet verkeerd zou opnemen.
‘Ik zou het leuk vinden,’ glimlachte hij. En toen liep ik samen met Niall de bus uit, richting mijn huis.

Kudo's&reacties zijn altijd welkom