|| OO8

Was dit het? Had ik zo onbewust gekozen dat ik het niet eens besefte? Draco keek me aan met een gepijnigde blik, maar ik kon alleen die gemene grijns zien. Haar groene ogen keken me priemend aan terwijl ze rustig met haar lange lichtblonde haren begon te spelen. Jennifer.
‘’Ik had je anders ingeschat.’’ Er heerste een toon in Draco’s stem die ik niet kon plaatsen, verdriet, afschuw of toch onbegrip.. Ik nam niet eens de moeite om te antwoorden, alles wat ik zou zeggen zou het alleen maar erger maken.
‘’Dat modderbloedje, die bloedverrader.. maar Potter?!’’ Draco spuugde de woorden zo wat uit. En bij elk woord kromp ik in elkaar terwijl Draco dreigend dichterbij kwam. Ik merkte dat Jennifer dit als pure vermaak zag, en op dit moment zou ik haar het liefste willen vervloeken.
Ik kon niet antwoorden, ik kon Draco nauwelijks aankijken. Ik wilde me omdraaien en weglopen, mezelf niet meer laten zien, maar Draco greep al snel mijn pols beet en een pijnscheut voelde ik door mijn arm heen.
‘’Draco..’’ mijn stem brak, ik snikte zachtjes terwijl Draco me woest aankeek, iets dat er angstaanjagend uitzag.
‘’Wát, Draco!’’ zijn stem galmde door de gang terwijl ik mijn tranen probeerde te bedwingen.
‘’Laat het me uitleggen.’’ Snikte ik terwijl Draco me vies aankeek.
‘’Je hebt niks om uit te leggen.’’ Hij keek me aan met een blik die ik nooit eerder had gezien. ‘’Je bent net zo laag als die vrienden van je.’’ Ik schudde zacht mijn hoofd terwijl ik met mijn vrije hand snel wat verloren tranen weg haalde.
‘’LEVICORPUS’’ vanaf dat moment ging alles heel snel. De spreuk was op Draco gericht, en zodra hij mijn pols los liet voelde ik een paar beschermende armen om me heen en ik werd meegetrokken. Ik keek op en zag dat het Julian was. We liepen naar buiten, en pas toen we bij een bankje waren liet hij los. Ik ging zitten en Julian kwam naast me zitten.
‘’Wie-‘’ nog voordat ik mijn vraag kon stellen stond Liz grijnzend voor me, met Elaine naast haar. Haar grijns verdween al snel en maakte plaats voor een bezorgde frons op haar voorhoofd.
‘’Wat is er gebeurd?’’ vroeg Elaine en ze ging naast me zitten.
‘’Jennifer.’’ Mompelde ik terwijl ik zenuwachtig op mijn lip beet en aan mijn nagels begon te frunniken. Niemand durfde nog wat te zeggen, want we wisten allemaal wat er zou gebeuren. Vanavond zal Draco hoogst waarschijnlijk een brief naar mijn ouders sturen. En binnen de kortste keren zouden ze voor mijn neus staan. Ik slikte en vocht tegen de tranen en probeerde in mijn hoofd te bedenken wat mijn vader allemaal zou zeggen. Ik was een mislukking, een schande voor de familie, niet veel beter dan muggles. Ik zuchtte diep en probeerde die gedachtes uit mijn hoofd te verbannen.
‘’Ik ga naar de common room.’’ Mompelde ik snel, ik stond op en liep zo snel mogelijk naar de westertoren. Ik probeerde iedereen te ontwijken en tot mijn genoegen lukte dat ook tot ik de trappen op wilden.
‘’Lotus.’’ Ik keek op en zag Harry halvewege de trap staan met zijn vrienden, Romi en Ella. Ik wilde me het liefste weer omdraaien en weglopen maar er was geen andere weg naar de westertoren toe. Dus ik keek Harry afwachtend aan tot hij iets zou zeggen zodat ik weer kon doorlopen.
‘’Het spijt me.’’ Mompelde hij. Ik begon zachtjes te lachen en ik haalde mijn hand door mijn blonde lokken.
‘’Het is niet jouw fout.’’ Zei ik en voordat hij antwoord kon geven snelde ik de trappen op, naar de common room en daar liep ik gelijk door naar de slaapzaal.

Nachtmerries, nacht in nacht uit. Ik was niet meer bij de lessen verschenen. Mary Ann kwam elke dag wel een paar keer langs om te kijken hoe het ging, en af en toe liep ik naar de common room om te praten met Julian, maar voor de rest sloot ik mezelf op. Na twee dagen kreeg ik een brief van mijn ouders. Zaterdag, 12.00 The Three Broomsticks. Het maakte me alleen maar nerveuzer dan ik was. Ik had liever gehad dat ze in de brief hadden gezet dat ik niet meer welkom was. Nu moest ik ze onder ogen komen, iets dat ik liever niet wilde.
Maar vandaag was het zover. Met grote passen verliet ik Hogwarts en ging richting Hogsmeade om mijn ouders onder ogen te komen. Elke stap leek zwaarder te worden en ik liep met lood in mijn schoenen naar the Three Broomsticks. Gelukkig was het nog rustig, hopelijk bleef dat ook zo want ik wilde zeker niet dat vele mensen hier vanaf zouden weten. Ik ging zitten en beet nerveus op mijn lip, en toen mijn ouders binnenkwamen leek het alsof mijn hart stopten.
‘’Lotus.’’ Mijn ouders namen plaats tegenover me en ik wist niet waar ik moest kijken. Mijn vader keek me met een gepijnigde blik aan, en ik vroeg me af waarom hij dit deed.
‘’Het is zo genoeg geweest.’’ Mompelde hij terwijl ik de tranen al voelde komen. ‘’Waar zit jij wel niet met je gedachten!’’ zijn stem klonk kwaad en ik voelde de tranen al stromen. ‘’Wordt nou eens volwassen Lotus, en ga niet zitten huilen als een klein kind!’’ ik keek mijn vader in zijn ogen en hij keek me minachtend aan. Waar is de tijd dat hij me nog gewoon in zijn armen sloot, om me gerust te stellen dat alles goed zou komen, dat hij er altijd voor me zou zijn. Ik slikte en keek mijn vader weer aan. Ik wist dat hij iets wilde zeggen, en wachtte geduldig af.
‘’Lotus, dit kan zo niet langer.’’ Hij stopte even en ging met zijn hand door zijn haar. ‘’En ik wil dit liever niet, maar je hebt een keuze gemaakt.’’
‘’Nee, dat heb ik niet.’’ Mengde ik me er angstig tussen terwijl mijn moeder sussend haar hand op de mijne legde. Mijn vader zuchtte diep.
‘’Jennifer heeft het vast erger gemaakt dan het is!’’ ik probeerde de boel nog te redden.
‘’Sorry Lotus.’’ Mijn vader veegde met zijn hand voorzichtig wat tranen van mijn wangen. Vervolgens stond hij op en liep weg. Ik keek mijn moeder met betraande ogen aan.
‘’Lotus, ik doe mijn best maar werk alsjeblieft mee.’’ Ze gaf me een vluchtige zoen op mijn voorhoofd en liep achter mijn vader aan.
Dus dit was het. Hij zei het niet met veel woorden, maar ik kon alvast een andere slaapplaats gaan zoeken voor de vakantie.