30%
Justin Drew Bieber
Gebroken en aan de grond genageld stond ik midden in het grooste bos van Stratford. Haar vage contouren zag ik nog in de verte, maar ze werden alsmaar onduidelijker. Duizenden vragen spookten door mijn hoofd, wat had ik fout gedaan? Ik kon het me zo niet bedenken, een snijdende pijn door mijn borstkast bleef zich herhalen. Langzaam zakte ik in de bladeren terug, ze had me een leugenaar genoemd. Nog geen 1 dag had onze relatie geduurd, nog geen 12 uur, verdomme. Zoute tranen baanden zich een weg omlaag via mijn wangen, ze had het verdomme uitgemaakt, en waarom wist ik niet. Ik liet mijn tranen lopen, de laatste 5uur was ik het gelukkigste mens op aarde geweest. Ik had een goed lopende carriere, leuke vrienden, geweldige familie en het allebelangrijkste het meisje van mijn dromen. Maar dat was allemaal verpest in een minuut, mijn carriere was ineens niet zo leuk meer, ik vervloekte hem, mijn hele leven mocht verdoemen. Mijn vrienden waren saai zonder de aanwezigheid van Keighley. Mijn familie zou me niet begrijpen, niet dat ik ze zo vaak zag. Ik zuchtte even, en keek richting mijn knie die ik net had opengehaald. Mijn ogen gleden door het bos, ze prikten nog na van de tranen. Plots viel mijn oog op mijn gebroken blackberry. Geschokt keek ik erna, had ze mijn bb vermoord? Ik stond snel op, klopte mijn kleren af, niet dat er nog iets aan te redden viel, en liep richting de boom waaronder mijn blackberry lag in verschillende delen. Ik hurkte erbij neer en pakte de 3 grote stukken. "Arme jij, weet jij misschien wat ik verkeerd heb gedaan bb?" Ik wreef over het schermpje, ik zuchtte toen ik geen antwoord kreeg. Dat kon er ook nog wel bij, ruw trok ik het nog onbeschadigde sim kaartje uit mijn mobiel waarna ik een gat in de grond groef en daar mijn mobiel in begroef. Ter herinnering aan deze gebeurtenis, ow damn ik begin echt dramatisch te doen. Ik stapte een paar op het dichtgegooide gat en stak de sim-kaart in mijn zak. Langzaam slenterde ik naar huis, mijn gedachtens maakten overuren, wat was er verkeerd gegaan? Diepe denkrimpels verschenen in mijn gezicht. Ondertussen negeerde ik de fotograven, ze leken niet meer te bestaan. Ik zag alleen steeds Keighley's gezicht voor me, haar doorlopen ogen, het verdriet in haar ogen, maar ook kleine sprankeltjes woede, haar gebroken stem. Het liet me rillen, het liet me bezorgd worden, me herinneren wat voor een jerk ik was, wat ik dan ook gedaan mocht hebben. Toen ik eenmaal thuis aankwam stapte ik geruisloos de deur binnen en vervolgde ik mijn weg naar de grote kast waar ik mijn Iphone uithaalde en mijn sim-kaart erin drukte. "Justin?" Mijn moeder kwam naar beneden gewandeld in haar bad jas. "Godzij dank, waar ben je in vredes naam geweest?" Ik gaf haar geen antwoord, in dat soort gezeur had ik nu bepaald geen zin. "Justin?" Ik draaide me langzaam om, lang keek ik haar aan waarna ik mijn hoofd schudde en me langs haar heen baande, ik kon nu niet praten, ik was gebroken, kapot van het verdriet. "Justin!" Riep mijn moeder nog, maar ik negeerde haar en liep richting mijn slaapkamer waar ik neerplofte op mijn bed. Ik keek op mijn Iphone, geen smsjes, geen ping, helemaal niks van haar. Ik smeet mijn Iphone naast me op het bed en verborg mijn gezicht in mijn handen, langzaam liepen de tranen over mijn wangen, opnieuw en opnieuw. Ondertussen draaiden mijn hersens overuren.
Gebroken en aan de grond genageld stond ik midden in het grooste bos van Stratford. Haar vage contouren zag ik nog in de verte, maar ze werden alsmaar onduidelijker. Duizenden vragen spookten door mijn hoofd, wat had ik fout gedaan? Ik kon het me zo niet bedenken, een snijdende pijn door mijn borstkast bleef zich herhalen. Langzaam zakte ik in de bladeren terug, ze had me een leugenaar genoemd. Nog geen 1 dag had onze relatie geduurd, nog geen 12 uur, verdomme. Zoute tranen baanden zich een weg omlaag via mijn wangen, ze had het verdomme uitgemaakt, en waarom wist ik niet. Ik liet mijn tranen lopen, de laatste 5uur was ik het gelukkigste mens op aarde geweest. Ik had een goed lopende carriere, leuke vrienden, geweldige familie en het allebelangrijkste het meisje van mijn dromen. Maar dat was allemaal verpest in een minuut, mijn carriere was ineens niet zo leuk meer, ik vervloekte hem, mijn hele leven mocht verdoemen. Mijn vrienden waren saai zonder de aanwezigheid van Keighley. Mijn familie zou me niet begrijpen, niet dat ik ze zo vaak zag. Ik zuchtte even, en keek richting mijn knie die ik net had opengehaald. Mijn ogen gleden door het bos, ze prikten nog na van de tranen. Plots viel mijn oog op mijn gebroken blackberry. Geschokt keek ik erna, had ze mijn bb vermoord? Ik stond snel op, klopte mijn kleren af, niet dat er nog iets aan te redden viel, en liep richting de boom waaronder mijn blackberry lag in verschillende delen. Ik hurkte erbij neer en pakte de 3 grote stukken. "Arme jij, weet jij misschien wat ik verkeerd heb gedaan bb?" Ik wreef over het schermpje, ik zuchtte toen ik geen antwoord kreeg. Dat kon er ook nog wel bij, ruw trok ik het nog onbeschadigde sim kaartje uit mijn mobiel waarna ik een gat in de grond groef en daar mijn mobiel in begroef. Ter herinnering aan deze gebeurtenis, ow damn ik begin echt dramatisch te doen. Ik stapte een paar op het dichtgegooide gat en stak de sim-kaart in mijn zak. Langzaam slenterde ik naar huis, mijn gedachtens maakten overuren, wat was er verkeerd gegaan? Diepe denkrimpels verschenen in mijn gezicht. Ondertussen negeerde ik de fotograven, ze leken niet meer te bestaan. Ik zag alleen steeds Keighley's gezicht voor me, haar doorlopen ogen, het verdriet in haar ogen, maar ook kleine sprankeltjes woede, haar gebroken stem. Het liet me rillen, het liet me bezorgd worden, me herinneren wat voor een jerk ik was, wat ik dan ook gedaan mocht hebben. Toen ik eenmaal thuis aankwam stapte ik geruisloos de deur binnen en vervolgde ik mijn weg naar de grote kast waar ik mijn Iphone uithaalde en mijn sim-kaart erin drukte. "Justin?" Mijn moeder kwam naar beneden gewandeld in haar bad jas. "Godzij dank, waar ben je in vredes naam geweest?" Ik gaf haar geen antwoord, in dat soort gezeur had ik nu bepaald geen zin. "Justin?" Ik draaide me langzaam om, lang keek ik haar aan waarna ik mijn hoofd schudde en me langs haar heen baande, ik kon nu niet praten, ik was gebroken, kapot van het verdriet. "Justin!" Riep mijn moeder nog, maar ik negeerde haar en liep richting mijn slaapkamer waar ik neerplofte op mijn bed. Ik keek op mijn Iphone, geen smsjes, geen ping, helemaal niks van haar. Ik smeet mijn Iphone naast me op het bed en verborg mijn gezicht in mijn handen, langzaam liepen de tranen over mijn wangen, opnieuw en opnieuw. Ondertussen draaiden mijn hersens overuren.
Niet zo'n geweldig hoofdstukje, mag ik trouwens wat meer reactie's ? Maken me happy,!
Reageer (5)
verderrrrrrrrrrrrrrrr
1 decennium geledenAawh!
1 decennium geledenVerder!
@IheartBiebs die smsjes stuurde Justin voor die tijd dat hij terug kwam (;
1 decennium geledenAwwhh nee.. Ik hoop dat het weer goed komt! <3
1 decennium geledensnel verder! <3
Aw zo zielig voor hun allebei maar ik snap niet waarom Justin dan al die sms-jes naar Ryan stuurde. Love it <333.
1 decennium geleden