Foto bij Chapter nine

Remember, there are no mistakes, only lessons. Love yourself, trust your choices, and everything is possible

Ik vond het raar dat ze haar krachten kon gebruiken buiten in de mensen wereld. En ik vond het ook nog eens raar dat ze eigenlijk heel oud was en in het verhaal van Narnia bijna geen enkel rimpeltje heeft. Dus mijn onderzoeken zijn niet altijd even goed bleek nu. De kelder werd ik beu ik voelde me niet alleen dat niet. Ik had mijn oma toch dichter bij mij dan ik ooit had durven dromen. En ja opeens sprak ze tegen mij met haar boterlief stemmetje. Cherly, cherly ben jij dat had ze gevraagd. Ik had haar warme hand aangeraakt. Ik had het raar gevonden dat ze kon spreken want het standbeeld stond nog steeds zoals het daar net stond en de lippen bewogen geen seconde. Ofwel hoorde ik haar in mijn hoofd, dat kan even goed zijn. Kijk goed uit Cherly zoek iets magisch. Ik weet niet precies wat, maar probeer het te zoeken.. Ik raakte haar gezicht aan maar nu besefte ik waarom dat ze niet meer sprak. Ik hoorde iets op de trap. Het was een hels lawaai en ik had meteen door dat ze eraan kwam. Ja ze, ik noemde ze vanaf dat moment niet meer graag overgrootmoeder. Ik had gehoopt dat ze nooit familie van mij was. Ik wist niet waar heen. Mijn hart ging tekeer ze kwam eraan en ik kon nergens naartoe. Ik hoorde ze telkens dichter en dichter en toen ik de sleutel hoorde was de kans om mij te verstoppen nog maar klein. In alle paniek zag ik een boekenkast en gooide er een paar boeken uit. Maar de boeken kreeg ik er niet uit en de boekenkast draaide opeens om. Net op tijd dacht ik. Ik draaide me om en zag dat ik nog steeds in de kelder was. Het was een niet zo’n grote ruimte, maar er stond best wel veel in. Boeken en soort van experimenten stonden daar op een grote tafel. Ik vond het nogal beangstigend. Ik ging me niet bewegen dat was een noodzaak nu. Ik weet dat je hier ergens bent hoorde ik te dichtbij. Wacht maar, morgen kom ik terug zei ze toen zachtjes. Ik slikte. Wat had ik nodig om hier weg te geraken. Wat had mijn oma ook al weer gezegd. Ohja iets magisch. Komaan ik geloofde niet in sprookjes. Er bestaan geen toverstafjes, of wat dan ook, of wat bedoel ze met iets magisch. Ik geloof er niet in. En net toen ik dat hardop dacht hoorde ik geklingel. Natuurlijk verschoot ik en keek achter mij. Daar zag ik een toverstaf mooi zwart met een gigantische ster.

Reageer (1)

  • Histoire

    Haha nu moet ze er wel in geloven(A)

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen