52- Welkom... ?

Blijkbaar was ik in slaap gevallen, want ik werd nu wakker. Logisch eigenlijk. Ik keek verdwaasd rond me en hoorde zacht en snel mensen mompelen, maar ik begreep er niets van. Ik kon mijn hoofd niet eens meer opheffen, ik snapte niet dat ik zo verzwakt kon zijn in de tijd dat ik geslapen had. Plots kuchte er iemand en iedereen keek naar me op. Iedereen staat nu heel even gelijk aan Edward, Carlisle, Rose aan de CUllen side en Jane, Aro, Caius, Marcus en nog iemand waarvan ik de naam nooit kon onthouden, en ik merkte dat er ook een wolf side was, bestaand uit Jake, Sam, Paul, Embry, Quil, en nog iemand.Nessie zat glimlachend naast mijn bed, maar ze keek naar mijn beker naast mijn bed. Ze streelde mijn wang heel even en ik kreeg een beeld te zien waar ze mij mijn beker vol met bloed gaf. ik glimlachte, want knikken ging niet meer. ik vroeg me weer af hoe dat kon. ik wou mijn arm opheffen maar het lukte niet, ik kon mijn eigen arm niet eens meer opheffen. Nessie leek het te begrijpen, draaide mijn hoofd en stak het rietje in mijn mond. ik haatte het om zo afhankelijk te zijn, wetende dat het meisje naast me nog niet eens 1 jaar oud was en voor mij moest zorgen. 'Dat wou ze zelf doen, eigenlijk al een tijdje, maar Bella hield haar een beetje uit de buurt. Soms is ze nogal wild, maar ook heel erg koppig.' mompelde hij mijn richting uit waarna hij weer snel door babbelde. Ik draaide mijn hoofd om naar hem te kunnen kijken, om tot de conclusie te komen dat ik niet eens meer over mijn buik heen kon kijken, ook al lag mijn hoofd op een stapel kussens. Ik keek naar mijn buik, dit kon niet waar zijn. Ik wist niet wat ik had. Edward! riep ik in mijn hoofd. Ik kon niet zien wat hij deed, ik hoopte alleen maar dat hij me hoorde. Wat is er gebeurd met me? Waarom kan ik me na een hele beker nog steeds niet bewegen? waarom is mijn buik zo dik? Wat is er aan de hand met jullie? en hoe lang heb ik geslapen? oké, die laatste was het minste van mijn zorgen. Plots stond iedereen rond mijn bed. 'Welke vraag eerst?' vroeg Carlisle, dus Edward had ze al herhaald voor de hele bende. ik wou mijn schouders op halen, maar zelf dat lukte me niet. 'Ze wil haar schouders ophalen.' zei Edward terwijl ik een flits van iemand (Rose?) zag passeren en mijn beker verdwenen was. 'Wel, om eerlijk te zijn, je hebt 4 dagen geslapen, deels door de morfine die ik je gegeven heb.' mompelde hij, ik maakte mijn ogen een beetje kleiner. 'Het was nodig, je sliep en het was duidelijk dat je buik erg snel groter werd, we moesten je platspuiten omdat het niet te veel pijn zou doen.' zei hij verdedigend. Nu pas voelde ik dat ik inderdaad mijn hartslag voelde in mijn buik, die gigantisch leek? Hoe dik ben ik? vroeg ik met een kreunende ondertoon. 'Wel, daar waren we net nog over bezig. Nu ongeveer 52 cm dus... dat is erg groot, zelf voor een tweeling. Het baart ons eigenlijk zorgen, ook omdat Alice haar zicht helemaal kwijt is Ze deed er vrij geschokt over.' mompelde hij zacht. Rose hield mijn verse beker voor mijn neus. Nessie nam hem over en duwde het rietje mijn mond in. ik had moeite met het goedje op te zuigen, dus duwde ze op de beker zodat het naar boven gepompt werd. Ik glimlachte zwak toen die beker ook leeg was, er volgden er nog redelijk veel, een stuk of 7. Het verbaasde me dat ik het allemaal binnen kreeg, maar ik bedacht me dat mijn kleintje na 4 dagen ook honger moest hebben. 'Kleintjes, het is er nu zeker meer dan 1.' zei Edward met een rare ondertoon in zijn stem. 'Wel, je andere vragen.' mompelde Edward. 'Je buik is ontzettend toegenomen, wat mij doet denken aan je kleintjes die ook gegroeid zijn.' Begon Carlisle. 'Je bent er erg door verzwakt, ik denk dat we je bijna 5 keer een bloedtransfusie hebben toegediend. Het ziet ernaar uit dat het kleintje een mogelijkheid heeft gevonden om jou bloed te drinken zonder iets te beschadigen.' zei Carlisle zo rustig mogelijk, maar bezorgde rimpels ontsierden zijn knappe gezicht. Embry, Quil, Paul en Seth een klein beetje'Dus we kunnen er zeker van zijn dat mijn kleintjes slim zijn.' mompelde ik glimlachend, met een raar tevreden gevoel. Embry keek alsof hij me erg graag zou slaan, en hij zei niets, maar op zijn lippen kon ik het gemakkelijk zien; 'Die monsters zuigen niet alleen haar bloed en levenskracht weg, maar ook haar hersenen en haar logisch verstand.' Ik zag het hem zeggen, maar er kwam geen geluid uit zijn mond. Goed van hem, voor Caius zijn nek gebroken zou hebben. 'Wel, je andere vragen.' mompelde vragen.'zei Edward zacht. 'Wel, ik ga er van uit dat je kleintjes gegroeid zijn, en dat dat de reden is voor het...hum, opgeblazen uitzicht.' mompelde hij. 'En wat ons betreft..' zei Marcus zacht. 'Sam doet moeilijk, over hoeveel het er zijn, of wij ze wel onder controle kunnen houden en hoe... sterk of dorstig ze zijn.' zei Edward. ik keek naar Sam. 'Je had gelijk,' mompelde ik. 'Maar ik heb er geen spijt van.' zei ik zacht. Hij wist wat ik bedoelde, en ik glimlachte even naar Nessie. 'Ja, maar wij misschien wel als die ons dorp of de mensen in Forks in stukken scheuren.' zei Sam stroef. 'Je kent Nessie.' zei ik duidelijk. 'Ja, maar deze wezens' ik keek hem door toegeknepen oogjes aan, ik was in verwachting van lieve, schattige babytjes, geen wezens alsof het Aliens waren. 'zijn sterker, en vampiers zijn veranderend van aard.' zei Hij, en ik wist dat hij het niet erg aangenaam vond om zo dicht te staan bij mijn vaders. 'Ik denk niet dat ze een gevaar vormen.' zei ik koppig. 'Ja, maar net zoals Bella heb je een subjectieve kijk op monsters.' zei Jake zacht. Ik wou dat ik me kon bewegen, ik wou hem slaan. 'Zal ik het voor je doen?' stelde Edward grijnzend voor. Ik rolde met mijn ogen. Laat maar! dacht ik. 'Waarom kan ik me nog steeds niet bewegen?' vroeg ik weer, om het onderwerp te veranderen zodat mijn nog ongeboren kleintjes niet nog meer beledigd zouden worden. 'Je bent te zwak, en verbazend genoeg zit je nog maar aan de helft van Bellas zwangerschapstijd, maar je bent al ronder.' zei Carlisle zacht.