What must i do? ~11~
Ik stap van mijn fiets en bel bij Evie aan. Nog geen 10 seconde later doet Evie de deur open. Ze pakt haar fiets en we rijden weg. “Nu nog even Veerle ophalen” zegt Evie. Als we Veerle opgehaald hebben, fietsen we naar de jeugdzorg. Hoe dichterbij we komen, hoe zenuwachtiger ik word. Ik moet nu wel, ik ben al zover gekomen. En ik ben hier niet voor niks geen gefietst, het is nu of nooit. We zetten onze fietsen in de fietsenstalling en lopen naar binnen. Nadat we 10 minuten in de wachtkamer hebben gezeten, worden we door een vrouw naar een kamertje geroepen.
“Ik ben Mevrouw Jansen. Wat kan ik voor jullie doen?” vraagt de vrouw die blijkbaar Mevrouw Jansen heet. “Het gaat om haar” zegt Evie terwijl ze naar mij wijst. Meteen voel ik dat ik rood word. “Wat is er dan? En hoe komt het dat je hele rechter gezicht open is?” vraagt Mevrouw Jansen. “Ik uhh ik word mishandeld door mijn vader.
omdat hij altijd dronken is. Ik ben al naar een vertrouwenspersoon op school geweest, en die zei dat ik naar hier moest komen. Mijn vader heeft me eergisteren met een lege bierfles geslagen, vandaar dat mijn gezicht open is” zeg ik aan een stuk. Mevrouw Jansen is een tijdje stil en zegt dan “Ik denk dat het het beste is als we jou vader naar een kliniek brengen. Dan kan hij van zijn alcoholverslaving afkomen, en jij word niet meer geslagen. Als hij dan is afgekickt kan hij natuurlijk weer terug naar huis komen. Lijkt je dat wat?” “Ja uhh nee i-ik kan het niet. Het voelt als een soort van verraad. Ik bedoel, hoe erg hij ook is, het blijft mijn vader” zeg ik jammerend. “Ik weet dat het rot voelt, maar je moet het niet als verraad zien. Je wilt gewoon het beste voor je vader, en voor jezelf natuurlijk” zegt mevrouw Jansen. “Ze heeft gelijk Lotte, dit is het beste wat je kunt doen, voor jezelf én voor je vader” zegt Evie. “Jullie zullen vast wel gelijk hebben. Oke dan, laat hem maar naar een kliniek gaan” zeg ik nog wat twijfelend. “Oke. Ik zorg voor alles. Hij zal over een week opgehaald worden. Ik zal wel een paar mensen sturen die hem naar de kliniek brengen. Je kunt beter niks tegen je vader zeggen, dan gaat hij alleen maar tegenwerken en jou misschien nog meer slaan. Je kan het hooguit tegen je moeder zeggen, als je dat zelf wilt natuurlijk” zegt Mevrouw Jansen. “Oke”. “Zullen we dan maar gaan, het is vast een vermoeiende dag voor je Lotte” zegt Veerle. “Huh? Ohh ja is goed, laten we maar gaan” zeg ik. Als we eenmaal buiten staan zeg ik “Wat moet ik nou? Moet ik het tegen mijn moeder zeggen? Ik weet het niet meer”. “Misschien is het beter om het wel te zeggen. Dan weet je moeder tenminste dat ze je vader komen ophalen. Anders zal het misschien een grote schok voor haar zijn” zegt Veerle. “Ja dat is waar, ik zal het haar wel zeggen” zeg ik.
Er zijn nog geen reacties.