What must I do? ~12~

De school zit er voor vandaag weer op. Het was nogal saai, maar alles beter dan thuis. Met tegenzin fiets ik naar huis, afwachtend wat er nu weer zal komen. Als ik thuis kom is het nogal rustig. Ik kijk het hele huis door, maar ik zie mijn vader niet. “Waar is pap” vraag ik aan mijn moeder die in de keuken cake aan het bakken is. “Hij is naar de kroeg gegaan” zegt mijn moeder. Ik zucht van opluchting. “Waarom bak je cake?” vraag ik mijn moeder. “Ik wou je verrassen. Omdat je vader nu toch de hele dag weg is, wou ik je eens verrassen met cake, dat heb je wel verdiend” zegt ze blij. “Ohh dankje” zeg ik terwijl ik haar een kus op haar wang geef. Wat is ze toch lief. Als de cake klaar is gaan we samen aan tafel zitten met allebei een stuk cake. “Hmm lekker” zeg ik terwijl ik een stuk cake in mijn mond stop. “Dat heb je echt lekker gemaakt mam”. “Dankje”. “Mam… ik uhh ik ben samen met Veerle en Evie naar een vertrouwenspersoon op school geweest. Die zei dat we naar de jeugdzorg moesten gaan, dus toen zijn we daarheen gegaan. En nou…. Die mevrouw zei dat het het beste is als ze papa naar een kliniek brengen, zodat hij van zijn verslaving afkomt en ik niet meer geslagen word. Dus ze komen hem over een week ophalen” zeg ik zacht. Ik kijk naar mijn moeder, afwachtend wat ze gaat zeggen. Maar ze kijkt alleen maar voor zicht uit. Tenslotte zegt ze “Oww nou uhh dat is nouja… Het is inderdaad wel beter, voor jullie allebei. Maar toch zal het wel raar zijn, zo zonder hem. Wantja, hoe erg hij soms ook is, het is toch mijn man en ik zal hem toch wel missen”. “Natuurlijk zal ik hem ook wel missen mam, want het blijft toch altijd mijn vader en ik zal altijd van hem blijven houden” zeg ik met tranen in mijn ogen. Nu moet mijn moeder ook huilen. Ik ga naar haar toe en omhels haar. Daar staan we dan, samen huilend om hem.

Vandaag is de dag. Vandaag komen er mensen die mijn vader naar de kliniek brengen. Mijn gezicht is al voor een groot deel genezen, het is bijna weg. Ik heb alleen nog een paar blauwe plekken erbij gekregen, maar verder valt het allemaal wel mee. Maarja, vandaag komen ze hem dus ophalen. Ik wil nog even mijn veters strikken, maar de bel gaat al. Zenuwachtig loop ik de trap af, naar de deur. Ik sta nog niet bij de deur, of mijn moeder komt al aan gelopen. De spanning is in haar gezicht af te lezen. “Kom op, het lukt ons wel” zeg ik. Ik doe de deur open, ik zie een man en een vrouw in de deuropening staan. “Zijn jullie van de kliniek?” vraag ik hen. “Ja, wij komen Meneer van Bruggen ophalen, klopt dat?” zegt de vrouw. “Ja dat klopt, dat is mijn vader” zeg ik terwijl ik de man en de vrouw binnen laat. “Ik zal me even voorstellen, ik ben Meneer Mulder en dit is Mevrouw Simons” zegt de man die blijkbaar Meneer Mulder heet. “Ik ben Lotte, en dit is mijn moeder Sylvia” zeg ik. “Hoe wilt u hem hier eigenlijk weghalen?” vraagt mijn moeder. Heel simpel mevrouw, we zeggen gewoon dat hij een gratis behandeling heeft gewonnen” zegt Mevrouw Simons. Zo gezegd zo gedaan. Als ze eenmaal zijn weggereden zeg ik “Nou dan ga ik al die flessen maar eens opruimen. Dan word het hier tenminste een beetje schoon”. “Huh wat? Oooo is goed liefje, doe maar” zegt mijn moeder. “Ga jij nou maar even rustig zitten. Kom, dan zet ik je een kopje thee” zeg ik tegen haar terwijl ik haar naar de keuken duw. Ik geef haar een kopje thee en ga dan alle lege bierflessen verzamelen. De rest van de dag heb ik alleen maar al mijn vaders zooi opgeruimd. Ik heb mijn moeder maar gelaten, ze heeft het er toch moeilijk mee heb ik gemerkt. “Het is al laat, ik ga maar eens naar bed. Ga zelf ook niet te laat naar bed, je kan wel een goede nachtrust gebruiken, mam” zeg ik tegen mijn moeder. “Is goed liefje, ga maar lekker slapen” zegt ze terwijl ze me een nachtzoen geeft. Over 6 weken komt hij weer naar huis. Dan kunnen we zien of het ook allemaal gewerkt heeft. En met die gedachten val ik in slaap.