I’m gonna marry you, but I don’t even know you. Cinco

I'm counting down the numbers of the stairs
[Ruby]
Als ik eindelijk uitgelachen ben kan ik eindelijk weer iets zeggen.
‘Oké Falora we hebben een deal jij ligt deze week naast Serg en dan lig ik naast Fer , dan voel ik me mss niet zo eenzaam.’
‘ Ben ik dan zo makkelijk te verplaatsen?’
‘Natuurlijk niet schat ben je gek, niemand kan jou vervangen.’ zeg ik sussend en geef hem een kus.
Van buiten komen geluiden en dan gaat de voordeur open.
Ik slaak een zucht en iedereen weet hoe laat het is.
Voor mijn ouders binnen zijn kruip ik op Cesc zijn schoot en geef hem een knuffel.
Hij sluit zijn armen om me heen en geeft me een kus. De deur gaat open en daar staan ze dan, mijn ouders ze kijken afkeurend naar Cesc en begroeten vriendelijk Serg en Falora.
Aaah ik haat mijn ouders, waarom? Ze kunnen Cesc helemaal niet hebben, ze zijn niet eens blij voor mij dat ik iemand heb die van me houd.
‘Fernando, Ruby zijn jullie klaar? Wij willen graag vertrekken. Nu.’ die nu zegt mama eigenlijk best wel bevelend.
Van mijn slappe lach van daarjuist is niets meer te merken. Ik denk dat ik nu zo depressief aan het worden ben, Cesc geeft me nog een bemoedigende knuffel en een innige kus en hij laat me los. Ik ga naar Serg en geef hem een knuffel wat ga ik zijn grappen missen, daarna is Falora aan de beurt ze heeft tranen in haar ogen. Ik kan me niet bedwingen en laat ook een traan.
‘Ik let wel op Fer.’
‘ Is goed ik let wel op Cesc niet dat die iets ergs zou doen .’
‘Daag iedereen.’
‘Bye’
Ik geef Cesc nog een laatste zoen en dan gaan we weg.