Zestien ¤ 2003

De tranen liepen over mijn wangen toen ik wakker schrok. Verbaasd keek ik om me heen. Ik lag in Edwards armen, die stil stond en me rustig probeerde te maken. ‘Gaat het?’ vroeg hij zacht. Ik knikte. ‘Slechte herinnering als nachtmerrie.’ Mompelde ik. Hij zette me op de grond. ‘We zijn er al bijna.’ Ik knikte en droogde mijn wangen. Edward gaf me mijn tas die ik op mijn rug hing. Ik nam diep adem. ‘Waarom maakte je me voor vertrek niet wakker?’ Edward liet me op zijn rug klimmen. ‘Ik kreeg je niet wakker, je lag in een diepe slaap.’ Ik zuchtte en legde mijn kin op zijn schouder. ‘Dat gebeurde vroeg ook zo vaak, ren maar.’ Hij knikte en begon te rennen. ‘Wat gebeurde er na je uit die boom viel?’ ‘Ik brak mijn been en had vele wonden. Violet had me bijna gebeten, maar Maes had haar weggeslagen en was met mij naar het ziekenhuis gerent. Hij hield de hele tijd zijn adem in. Hij had het zichzelf nooit vergeven.’ Edward stopte bij een groot open huis. ‘Mooi, anders dan in Chicago.’ Edward lachte en ik klom van zijn rug. Een klein meisje met zwart piekerig haar kwam naar buiten rennen en omhelsde me. ‘Catharina! Fijn dat je er bent!’ Ik grinnikte en omhelsde haar ook. ‘Ik ben..’ ‘Alice, ik weet het.’ Ze glimlachte en pakte mijn hand en trok me naar binnen. Edward volgde ons met een grote glimlach op zijn gezicht. Een vrouw met karamelkleurig haar, Esmé, twee jongens, een blonde en een met zwart haar, Jasper en Emmett en een mooi meisje met blond haar, Rosalie, kwamen op Alice, Edward en mij aflopen. ‘Allemaal goed.’ Grinnikte Edward. Ik glimlachte en richtte me op de rest. ‘Ik ben Catharina Souls.’ Ze stelde zich allemaal voor, maar ik wist het natuurlijk al door Carlisle beschrijvingen. ‘Waar is Carlisle?’ Alice ogen werden wazig. ‘Die komt over tien minuten thuis.’ Ik glimlachte en knikte. ‘Fijn.’