1

#1

Knipperend en moeizaam word ik wakker. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen terwijl ik ongegeneerd heftig gaap. Ik grijp naar mijn bril die lekker makkelijk op mijn nachtkastje ligt, zoals gewoonlijk. Nu ik voldoende zicht heb om de dag te starten, plaats ik mijn blote voeten op het parket van ons nieuwe appartement. Nu ik eindelijk een vaste baan heb gescoord, gaven mijn ouders de volle toestemming om samen met Emely, mijn beste vriendin, een zelfstandig leventje te leiden in een eigen appartement in de stad. Boven de 18 mag je uiteraard zowiezo beslissen over je eigen levensstijl enzovoorts, maar toch vond ik de toestemming van mijn trouwe en hartelijke vader en moeder belangrijk. Ze hebben me altijd gesteund in alles wat ik deed, en toen ik een tijd geleden op 19jarige leeftijd aan hen vroeg om het huis te verlaten, reageerde deze twee mensen geschokt. Hun antwoord luidde: "Als je een vaste baan hebt, is dat allemaal geen probleem." Maar dat was net het enige probleem. Ik had geen vaste baan. Ik had geen zekerheid op loon. Mijn ouders hadden genoeg geld om me alles te geven wat ik wou, maar ze wilden enkel geld stoppen in mijn eigen woning als ik zelf op mijn benen kon staan. Hiervoor had ik steeds baantjes in restaurants als bediende of in winkels als kassierste. Dat ondanks ik afgestudeerd was als Ingenieur. Ik had een goed diploma, maar toen ik eindelijk van school kon, wou ik eerst vrijheid en rust voordat ik mijn gedachten zou storten op werk. Nu ik eindelijk na een paar jaar de touwtjes in handen heb genomen en onder een vriendelijke bazin als ingenieursassistente te werk kan gaan, gingen mijn ouders akkoord met alles wat ik aan hen durfde te vragen. Ik weet het, Ingenieursassistente zijn terwijl je afgestudeerd bent als ingenieur klinkt misschien een beetje deprimerend, maar geloof me.. het is een goede zet geweest om bij Anne Clemearts te gaan soliciteren. Ik mag veel meer doen dan enkel assisteren en krijg er nog een goede salaris voor terug. Ik doe het met plezier, ben nog jong en fris, hoef niet te reizen voor mijn job en kan een gelukkig leven leiden met een toekomst die er tot nu toe prachtig uit ziet. 23 jaar oud, single en daar bij mee, beste vriendin als huisgenote en geen geld- of drugsproblemen. Allemaal rooskleurig. Ik vind mijn weg tussen sokken en vuil ondergoed van Emely waar ik me enorm aan stoor. Ik open de reuzachtige kast die ik als Birthday-present kreeg van mijn lieftallige ouders en die ik deel met Emely. De kast puilt bijna uit en we moeten echt eens alles sorteren en ordenen. Mijn ogen zoeken naar iets om aan te trekken. Ik werp een blik naar buiten. Het weer ziet er zonnig uit, maar boven de stad hangt een grote, grijze wolk die niet veel moois voorspelt. Even denk ik eraan om een jeans te nemen, maar als ik dat schattige, rode jurkje van Emely zie, hoef ik niet meer te twijfelen. We delen onze kleren niet officieel, maar het gebeurt regelmatig dat we met elkaars spullen de deur uit gaan. Ja, het zorgt voor vrouwelijke conflicten, maar het is gewoon zo menselijk dat we het elkaar keer na keer vergeven. Ik kleed me om en keur mezelf in de spiegel. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Het kleedje is supermooi, en het past perfect. Ik hoor een kreun. Mijn ogen draaien. Het is die typische kreun van Emely wanneer ze wakker wordt. 'Noway Rosy!' is het eerste wat Emely kan zeggen. 'Die heb ik zelf nig niet eens aangehad!' Ik zet mijn puppyface op en draai me om. Ik zie hoe Emely smelt en hoe haar gedachten veranderen. 'Oke. Maar niet meer dan één dagje. En dan nooit meer!' Ik lach en knipoog. Wat is ze een schatje toch.