W42

“Dag lieve Winx. Jullie komen voor Bloom, neem ik aan?”, slijmde Stormy.
“Inderdaad. Waar is ze?”, vroeg Tecna kwaad.
“Oh, Bloom komt zo hoor. Maar eerst moeten jullie dat monster daar verslaan.”
“Eropaf dan”, riep Layla. “Believix Winx!” Alle Winx transformeerden en vlogen op het monster af. Het monster vocht echter hevig terug. De Trix lachten, dit was nog leuker dan ze hadden gedacht. Het monster bleek immuun voor magie, en de Winx gebruikten al hun energie. Uiteindelijk transformeerden ze terug, het monster was nog lang niet verslagen. Het afschuwelijke beest was echter enorm kwaad, en viel de Winx aan. Met haar laatste krachten slaagde Flora erin het monster in een doornstruik te wikkelen. Het leek even alsof het monster zou ontsnappen, maar na een lange tijd raakte het uitgeput en stopte het met zich tegen de doornstruik te verzetten. De Winx stonden verbaasd rond het beest, de Trix waren verdwenen.
“Wat doen we nu? En waar is Bloom?”, vroeg Musa aan de anderen. Niemand wist het antwoord. Flora wilde net voorstellen Faragonda te halen, toen ze merkte dat een van de doorns in een bloem veranderde. Het monster kalmeerde. Terwijl de Winx verbaasd toekeken, veranderden stilaan alle doorns in bloemen. Toen het monster enkel in bloemen gewikkeld was, begon het zelf te veranderen. Stilaan verscheen Bloom weer.
“Bloom!”, riepen de Winx verbaasd.
“Meiden”, antwoordde Bloom zacht.
“Oh Bloom, sorry dat we je hebben aangevallen, hoe konden we zo stom zijn”, snikte Stella.
“Geeft niet, Stella. Ik was mezelf niet. Ik was volledig overgeleverd aan de instincten van het monster. Ik herkende jullie zelfs niet.” Ondertussen was de bloemenstruik verdwenen.
“Het is voorbij Bloom”, suste Tecna. “Kom, we gaan terug naar Alfea.” Gezamenlijk liepen de meisjes terug naar school. Onderweg vertelde Bloom wat er allemaal gebeurd was.
“… en toen ik transformeerde zeiden ze dat dat was wat ze wilden, en betoverden ze me”, legde ze uit. “Ik had geen kans om me te verdedigen.”
“Maar wat zouden ze nu juist willen? Ik bedoel, je transformeerde gewoon terug toen je gekalmeerd was”, zei Flora.
“Geen idee”, zuchtte Bloom. “We moeten naar Faragonda.”
“Nu niet, we zijn veel te laat. Ze slaapt waarschijnlijk al”, zei Stella. “Kom op, naar binnen, voor Griselda ons opmerkt.”