My gift.

Ik voelde me gemakkelijk in Carlisle’s kamer, hij had een rustige sfeer. Alleen het schilderij aan de muur bleef maar door mijn hoofd spoken. Als een herinnering die niet doorkwam. Ik moest hen ergens van kennen, het stak me dat ik het niet kon plaatsen. Hoe hard ik ook mijn best deed, hoe ik mijn geheugen ook pushte. Er kwam niets.
’Dawn?’ Carlisle en Alice keken me bezorgd aan.
’Sorry ik was even met mijn gedachten… Dus waar beginnen we?’ vroeg ik. Ik voelde me plots nogal opgelaten.
’Er is één voorwaarde die we willen stellen, eer we verder gaan.’
Ik keek verontrust van Carlisle, naar Alice. Gingen ze nu terugkrabbelen?
’Niets ergs ofzo hoor!’ zei Alice meteen geruststellend.
‘Het zit zo, we willen je vragen je gave nooit tegen mensen te gebruiken’ Carlisle keek me strak, maar tegelijk ook vriendelijk, aan.
‘Hoe weet je zo zeker dat ik die heb?’
’Edward,’ antwoordde Alice kort.
Natuurlijk, hij kon de gedachten lezen van de leerlingen die ik per ongeluk had beïnvloed.
’Dat was ik ook niet van plan. Ik zou nooit express gedachten manipuleren,’ zei ik. ’Ik heb mijn, gave zoals je het noemt, al decennia niet gebruikt. Buiten de voorbije week toen ik er geen controle over had.’ Ik keek nogal beschamend. Ik gaf niet graag toe dat ik iets niet aankon. Want zo leek het nu, alsof ik mijn gave niet aankon.
’En waarom had je er dan geen controle over?’ Carlisle liep om zijn bureau heen en ging zitten in de grote stoel die erachter stond. Hij legde zijn handen tegen elkaar en keek me gefascineerd aan.
’Ik weet niet. De voorbije week was ik nogal,’ ik schraapte beschamend mijn keel, ’veel in gedachten verzonken.’ Ik keek weg. Als ik in staat was te blozen, zou mijn hoofd nu waarschijnlijk veel weg hebben van een tomaat. Ik zag aan hun gezichten dat ze het niet echt begrepen. ’Ik dacht, zoals Edward natuurlijk weet, alleen nog maar aan jullie. Het werd haast een obsessie. Een onbeantwoorde obsessie.’
Carlisle knikte begrijpend. ’Je kan dus je eigen gedachten in iemand anders hoofd plaatsen?’ vroeg hij nog eens ter bevestiging.
Ik knikte. ’Soort van, ik kan zowat elke gedachte die ik wil in ieders hoofd planten. Als ik me echt concentreer kan ik mensen ook manipuleren, de dingen laten doen die ik hen doe denken.’
‘Zonder enige aanraking?’
Ik knikte voor de tweede keer, terwijl Carlisle me steeds meer gefascineerd aankeek.
’Dat is zeer uitzonderlijk,’ zei Carlisle, meer tegen zichzelf. ’Ik heb nog nooit een vampier ontmoet met zo’n… uitgebreide krachten.’
‘Ben ik daarom zo anders?’ Ik schoof wat meer naar hem toe, wachtend op meer informatie over mezelf.
’Net andersom.’
Het werd even stil terwijl Carlisle bedachtzaam voor zich uitstaarde. Alice glimlachte bemoedigend naar me en gebaarde dat ik moest gaan zitten.
’Je hebt ook een soort van schild heb ik begrepen?’ vroeg Carlisle, na wat enkele minuten leken.
’Behalve die ene keer dat Edward mijn gedachten heeft gelezen in de kantine,’ antwoordde ik bevestigend.
Alice en Carlisle keken elkaar verbaasd aan.
’Edward heeft je gedachten nog nooit kunnen lezen. Dat vond hij nogal frustrerend. Het ergert hem zelfs meer dan bij Bella,’ antwoordde Alice. ’Wat dacht je precies?’
Ik draaide mijn hoofd weg. ’Ik vroeg me af waarom hij zo dicht bij Bella zat. Zij is duidelijk geen.. jeweetwel.’
Alice knikte. ’We leggen je dat nog wel eens uit.’
‘Nu zou ik, als je het niet erg vind, graag enkele proefjes doen,’ stelde Carlisle voor. ’Ik wil graag weten hoe sterk je schild is.’
Ik knikte instemmend. Met de minuut werd ik steeds nieuwsgieriger naar mezelf, het leek alsof de antwoorden voor het grijpen lagen. Misschien zou ik eindelijk te weten komen wie ik echt ben.