Vierenzeventig|•|

Toen Alice naast ons kwam rennen was ik nog verbaasder. ‘Wat is er aan de hand?’ Alice had een briefje in haar hand en Jasper zei niets tegen me. Bij de grens stopte ik automatisch, terwijl Alice er juist overheen ging. Ze ging met een van de wolven praten. Vragend keek ik Jasper aan. ‘De Volturi denkt dat Renesmee een onsterfelijk kind is, we gaan getuigen zoeken.’ Legde hij kort uit. Aan zijn blik te zien kreeg ik alles later te horen. Ik knikte en volgde hem over de grens. Alice had de wolven over gekregen ons er over te krijgen. Uiteindelijk moesten we via het water. Ik stopte meteen en Jasper keek me vragend aan. Ik keek naar Lilly. Ik zette haar op de grond. ‘Ren maar naar huis, blijf maar bij Bella, wij zijn snel terug.’ Ze stemde er met tegenzin bij in en rende weg. ik wist helemaal niet of we snel terug waren, maar ik hoopte het. Jasper hield de hele reis mijn hand vast. Ik hoopte dat ik snel de hele uitleg kreeg want ik snapte er helemaal niets meer van. Ik wou weten wat onsterfelijke kinderen waren, waarom we getuigen moesten zoeken, en of wijd drieën als enige weg gingen, of iedereen. Ik vond het helemaal niet fijn om mijn adem in te houden, of sowieso niet te weten waar we heen gingen. Maar na het zwemmen had ik weer wat beleefd, de zee. Iets wat ik ook nog nooit gezien had, gehoord zeker. De wind die suisde, de golven die tegen het zand aan sloegen, het koude water zelf gevoeld, maar gezien nooit. Weer een ervaring rijker, waar nog veel op mogen volgen. Ik heb nog lang niet alles gezien, en ik heb z’n idee dat ik deze reis veel krijg te zien.