2)Droom en nachtmerrie.

Edward P.O.V.

Ik keek naar het hoopje brokken dat eens James was en toen naar mijn Broer. "Bedankt Em," zei ik met een klop op Emmets schouder.
"Ik wil er niet aan denken wat er was gebeurd als jij en Jazz er niet waren geweest." Emmet haalde zijn schouders op.
"Jazz, zorg jij voor mevrouw dan kunnen we deze rotzooi opruimen en kan Edward zich om zijn meisje bekommeren."
Ik wilde terugkaatsten maar werd onderbroken door zacht gejank. Jake stond nog steeds in wolvengedaante bij Bella en duwde zachtjes met zijn neus tegen haar bewegingloze lichaam. Waren we te laat?
Angst gierde door mijn lijf maar toen hoorde ik haar hartslag. Ze was flauw gevallen. Niets ernstigs.
"Niets aan de hand Jacob het is haar allemaal een beetje teveel geworden.." Jacob werd iets rustiger.
Wat nu? vroeg hij zich af. Hij wilde weten of en hoe hij ooit weer normaal werd en wat hij allemaal tegen Bella moest zeggen. Plots klonk er een andere stem in zijn hoofd.
Jacob? Jacob Black ben jij dat?
Sam Uley? Wat doe jij in mijn hoofd? Laat me met rust ik zit in een crisis! Door zijn hoofd schoten de beelden van het afgelopen kwartier door zijn hoofd. De kus, James op de auto, ik die James in een wurggreep hield, de transformatie, Victoria die Bella bedreigde en Emmet en Jasper die ons te hulp kwamen. Ondertussen klonk het geluid van scheurende rotsblokken weer door het bos, gelukkig woonde er niemand al te dichtbij.
Shit, Charlie komt zo thuis en wat dan?
Kalm aan Jake ik ga wel naar Billy en zeg hem ervoor te zorgen dat Charlie blijft.
Wacht eens even, ik wil uitleg! Hoe ben jij in mijn hoofd...shit Emmily's, littekens. Jij bent er ook één of wat? Vervloekt!
Jacob was hier duidelijk niet blij mee.
Hoe verander ik terug?
Daar zou ik mee wachten tenzij je nog eventjes de nudist wil uithangen.
Paul? Jij ook al? Dit moet niet gekker worden.
Nu zijn we met een even aantal.
Jared! Oké, basta naakt of niet ik wil nu terug veranderen! Geen stemmen in míjn hoofd!
Dat snap ik Jake, Jared ga een broek voor Jacob halen.
Ja baas! Ik besloot niet meer te luisteren naar het inwendige gesprek en liep naar Bella's bewusteloze lichaam. Jacob keek me vragend aan.
"Ik leg haar binnen op de bank als ze wakker wordt probeer haar dan wijs te maken dat het een droom was," vertelde ik hem. Jacob dacht terug aan wat Bella hem zei over de belofte die ik gebroken had. En ik knikte zijn gedachten bevestigend.
"Ze had te veel gezien. Ik kon haar toch moeilijk vertellen wat ik was?"
Jacob begreep het en toen keek hij op. Een andere wolf, Jared waarschijnlijk, kwam aangerend met een bundel stof in zijn muil.
Hij liet het vallen, Jake bedankte hem en concentreerde zich. Hij kalmeerde en dacht aan zijn menselijke ik. En even later stond Jacob weer voor me hij nam snel het bundeltje stof en trok een spijkerbroek en een t-shirt aan.
"Laat mij maar," zei hij en hij stak zijn handen uit om Bella van me over te nemen. Hoewel ik het fijn vond haar in mijn armen te hebben besefte ik ook wel dat mijn dorst me elk moment te veel kon worden. Ik gaf haar aan hem door en we huiverden allebei even door het verschil in lichaamstemperatuur. Jake droeg Bella naar binnen en ik besloot dat ik Billy Black misschien beter zelf kon inlichten over de hele situatie.
"Jared, zeg maar tegen Sam dat ik Billy over de hele situatie inlicht. Dat lijkt me verstandiger." Jared knikte aarzelend.
Je hebt de bloedzuiger gehoord chef.
Goed, maar hij moet ervoor zorgen dat Charlie niets doorheeft.
"Ik zal Billy Black bellen. Dan krijgt Bella's vader me niet te zien of te horen. Kan hij ook niet al te veel vragen stellen."
Ik kreeg een knik van Jared als antwoord.
Ik liep naar binnen achter Jacob aan, ik liep naar de telefoon en zag dat Billy Blacks nummer op een papiertje genoteerd stond. Ik draaide het nummer en keek naar Jacob die bezorgd over Bella's gezicht streek.
"Wanneer wordt ze wakker?" vroeg hij bezorgd. Ik wist wat hij voelde. Ik had me net zo machteloos gevoeld toen ik had gezien hoe ze door Mike Newton naar de verpleegster gesleept werd en niet eens wist wat er met haar aan de hand was. Ik was toen bijna gek geworden van zorgen.
"Dat hangt ervan af hoe lang haar lichaam en geest nodig hebben om te herstellen van de schok..."
"Over tien minuten komt ze bij...om en nabij," klonk Alice's tinkelende stem door de ruimte. Ik was blij dat zij er ook was. Ik wilde wat zeggen maar toen werd er opgenomen.
"Met Billy Black."
"Meneer Black, dit is Edward Cullen," ik sprak Quileute in de hoop dat hij in dezelfde taal zou antwoorden zodat niemand die er niets mee te maken had er iets van zou begrijpen.
"Ik bel vanuit het huis van Charlie Swan, er is iets vervelends gebeurd en het zou voor zowel mijn familie als jullie broeders makkelijker zijn als Charlie hier vanavond niet kwam."
"Wat is er gebeurd?" vroeg hij gelukkig in Quileute.
"Er waren een aantal vampiers die Bella aan wilden vallen, gelukkig zijn uw zoon, ik en mijn broers erin geslaagd om ze zeg maar onschadelijk te maken." Ik hoorde Billy slikken. ik kon alleen maar hopen dat zijn gezichtsuitdrukking niet al te duidelijk was.
"Iedereen is in orde, Jacob is weer normaal en Bella is alleen even onwel geworden. Met een beetje geluk kunnen we de hele situatie afdoen als een vreemde droom, voor haar althans."
"Juist, ik verzin wel wat om Charlie hier te houden en...zorg goed voor hen, allebei."
"Komt goed," beloofde ik. Ik haakte in en wende me tot de anderen in de kamer. Ondertussen was mijn hele familie er.
"Ze branden lekker hoor," zei Emmet die net binnenkwam met Jasper.
"Mooi. Carlisle zou je even naar Bella willen kijken? voor de zekerheid zeg maar." Ik wilde zeker weten of alles goed met haar was, bovendien zou Jacob zich dan beter voelen. Ik begon hem echt aardig te vinden.
Jacob keek me dankbaar aan en ging een beetje verzitten zodat mijn vader erbij kon. Op dat moment kwamen de andere wolven van La Puch binnen. Ze keken wantrouwig naar mijn vader, ze wisten duidelijk niet zeker of het wel zo'n goed idee was voor een vampier om zo dicht bij een mens te zijn. "Maak je geen zorgen, Carlisle heeft zo'n tweehonderd jaar ervaring als arts. Hij kan het wel aan," stelde ik iedere niet-vampier in de kamer gerust. De twee jongste wolven keken verbaasd de oudste wolf-Sam-toonde geen enkele emotie en Jacob kon het allemaal niets schelen, zijn enige zorg was Bella.

Jacob P.O.V.

"Komt het allemaal wel goed met haar dokter Cullen?" Ik was doodongerust. Bella had veel te verwerken gehad en dat kleine vampier meisje had dan wel gezegd dat ze over tien-ondertussen vijf-minuten wakker zou worden, toch had ik er geen goed gevoel bij. En ik voelde er ook niets voor om straks tegen haar te gaan liegen.
De dokter luisterde even aandachtig, voelde aan haar wang om haar temperatuur op te nemen en trok toen een ooglid naar beneden om naar haar pupillen te kijken. "En?" vroeg ik.
"Ze zal nog eventjes buiten kennis blijven maar niet al te lang, Alice?"
"Vijf minuten om en nabij."
"Normaal ben je preciezer."
"Ik weet het ook niet Carlisle. Volgens mij komt het door die wolven."
"Waar-"
"Alice ziet de toekomst. Normaal is ze vrij precies, maar mogelijk is haar zicht door jullie aanwezigheid wat minder scherp. Ze zag jouw bijvoorbeeld niet veranderen en daardoor was ze bang dat ik in gevaar zou zijn. Omdat ik alleen tegenover twee vijandelijke vampiers zou staan." Verklaarde Edward. Ik zweer je die gast las vast gedachten.
"Inderdaad." Toen keek hij naar Sam Uley. "Alleen Jasper, hij kan gevoelens beïnvloeden. Mensen kalmeren en dat soort dingen."
Sam had zich vast afgevraagd of zijn hele familie dat soort dingen kon.
Het was niet interessant genoeg voor mij en dus keek ik weer naar Bella.
De dokter keek naar mijn gezichtsuitdrukking.
"Ze zal er enkel wat blauwe plekken aan overhouden. Misschien een paar nachtmerries maar ik weet zeker dat jij er voor haar zal zijn om haar op te vangen." Ik keek hem aan en zijn blik zorgde ervoor dat ik me wat beter voelde. Hij deed me een beetje aan mijn vader denken.
Bella bewoog even en alle vampiers waren de kamer uit.
"Wat? Moet ik echt tegen haar liegen?" vroeg ik bijna wanhopig.
"Probeer het, voor haar eigen bestwil," zei Sam.
"Geen bevel? Dat is niet eerlijk!" klaagde Paul, Sam reageerde niet en liep de kamer uit. Jared en Paul volgden.
Ik keek naar Bella's gezicht en wist dat dit niet makkelijk ging worden.

Bella P.O.V.

Het zwart trok langzaam weg en ik begon weer grip te krijgen op mezelf. Ik hoorde vage stemmen en herinneringen flitsten aan me voorbij.
Ik en Jake die een zandgevecht hielden tijdens het maken van zandtaartjes dat was op één van mijn laatste tripjes naar La Puch. Het zeepsopgevecht van gisteren, het bioscoop uitje en het ene echte gesprek dat ik met Edward had, het auto-ongeluk...toen voelde ik een warme hand langs mijn gezicht strelen. Ik voelde ook een warm lichaam tegen mijn middel. Ik merkte dat ik ergens op lag ik wrong mijn ogen open.
Even was alles wazig. Ik knipperde met mijn ogen en zag toen wie er bij me was. "Jake?" vroeg ik.
"Bella, je bent wakker." Jake klonk opgelucht. Ik dacht aan wat er gebeurd was. Echt of niet? Ik keek naar zijn gezicht. Hij was bezorgd en opgelucht tegelijk. Het was dus echt, maar wat was er gebeurt? Ik kon er geen logische verklaring voor bedenken. Mijn gedachten vlogen terug naar het auto-ongeluk en Edward Cullen. Waar was hij?
Toen besefte ik dat Jake hier was, levend en wel en hij was geen grote harige hond meer.
"Jake, je bent oké." Ik was dolblij met die ontdekking. Wat er gebeurt was kon wachten, Jake was oké, en ik ook. Maar Charlie kon elk moment naar huis komen dus misschien moesten we toch even bespreken wat we moesten zeggen. Charlie mocht hier duidelijk niets van weten. Hij zou flippen of mij voor gek verklaren...
"Natuurlijk ben ik oké, maar wat was er nou? Je lag maar te schreeuwen en ik kreeg je niet wakker." Wat!!!
"Hoe bedoel je?"
"Je bent in slaap gevallen in de auto. Ik heb je op de bank gelegd en toen begon je te plots te kreunen en te schreeuwen. Je zei 'doe ze geen pijn' en 'geen lucht' enzo. Ik was even echt ongerust." Ik begon kwaad te worden. Ik had een déjà vu, alleen was Jake een veel slechtere leugenaar dan Edward. Ik keek hem kwaad aan.
"Jake..." De telefoon onderbrak me. Ik stond op en liep naar het toestel. "Hallo, met Bella Swan," zei ik terwijl ik Jake nog een strenge blik toewierp, hij keek schuldbewust terug. Dat beschouwde ik als een bekentenis.
"Bella, mijn auto doet het niet dus ik zal vanavond niet weg geraken."
"Geeft niks pap. Ik kan voor mezelf zorgen."
"Eh, Jake komt vanavond naar huis, toch?"
"Maak je geen zorgen pap. We wilden nog wat eten en dan gaat hij."
"Oké, pas goed op jezelf."
"Doe ik. Dag papa zie je morgen."
"Tot morgen Bels."
Ik haakte in en draaide me resoluut om.
"Ik neem aan dat mijn vaders auto niet toevallig defect is?"
"Sorry Bells, maar..."
"Het was voor je eigen bestwil." Er was een jongen geruisloos de kamer in gelopen ik herkende hem van het strand.
"Liegen voor mijn eigen bestwil, zo ken ik er nog één. Edward ik weet dat je daar bent. Je bent me nog steeds een uitleg verschuldigd!" Ik was nu echt kwaad. Niet op Jake want het was duidelijk niet zijn idee om te liegen, maar op iedereen hier die besloot dat mijn leven niet mijn zaak was.
De deur ging open en Edward kwam belachelijk langzaam de kamer in-zeker als je wist hoe snel hij kan zijn.
Toen hij voor me stond keek hij me voor het eerst in lange tijd weer aan. En ik moet toegeven ik kon moeilijk boos blijven als ik in zijn ogen keek en zag hoe schuldig hij zich voelde. Ik haalde diep adem om mezelf te kalmeren.
"Bedankt. Dat is de tweede keer dat je mijn leven red," zei ik. Mijn stem was toonloos door de onderdrukte woede.
"Mogen wij ook komen? Of wilde je soms met alle eer gaan lopen broertje?" Edwards grote broer-Emmet-keek de hoek om.
Hij liep naar binnen en werd gevolgd door de andere broer-Jasper-plots was het huis erg vol de hele familie Cullen stond in de kamer. Inclusief Edwards moeder, de enige van de familie die ik nog niet gezien had.
Er kwamen ook nog twee indianen de kamer binnenlopen, jeetje wat waren die groot, en sterk. Wat was hier in godsnaam aan de hand?
"Oké..." Ik ging zitten en keek iedereen aan.
"Laat me even de hele zaak overlopen. Ik kom hier aan in Forks en na de lunch kom ik met jouw in de klas te zitten Edward en ondanks het feit dat je niets van me weet en ik je nog nooit iets misdaan heb haat je me meteen. Je verdwijnt een week en als je terugkomt lijk je er plots alles aan te willen doen om mij een betere indruk van je te geven. Dan red je mijn leven onder onmogelijke omstandigheden en weiger je me uitleg te geven-terwijl ik me mooi aan mijn deel van de afspraak hou." Ik zweeg even. "Ik veronderstel dat je me niet gaat vertellen wat er precies aan de hand is?" Edward keek naar beneden. Dat was een nee.
"Goed, laten we het er dan op houden dat je gewoon bovenmenselijk sterk, snel en weet ik wat allemaal nog meer bent. Je huid is ijskoud en zo hard als steen. Ik weet één ding Edward, wat je ook bent, je familie is het ook. En dat geld ook voor die twee vreemde types die me vanavond wilden vermoorden." Ik haalde diep adem en keek toen naar Jake. "En dat brengt me bij jouw. Een wolf! Je veranderde vanavond in een wolf! Hoe kan dat? En hoe lang kan je dat al?" Jake keek naar de jongen van het strand als om toestemming te vragen. De jongen-of eerder de man-knikte.
"Dat is een lang verhaal."
Ik sloeg mijn armen over elkaar. "We hebben de hele nacht als het moet. Mijn vader vind het vast niet zo fijn, maar dat kan me niks schelen." Jake zuchtte en begon zijn verhaal.

Edward P.O.V.

Jacob Black vertelde Bella alles. Op het kleine detail van wat wij waren na was Bella van de hele geschiedenis van de weerwolven op de hoogte. Toen Jacob klaar was met zijn verhaal boog hij verslagen zijn hoofd. Hij wachtte op Bella's reactie. Tot ieders verbazing werd Bella's uitdrukking bezorgd en toen ze opstond, naar Jacob toeliep en hem omhelsde brak mijn hart. Ze aanvaarde het gewoon.
Ze had net gehoord dat hij een weerwolf was en het leek haar niets te kunnen schelen. Misschien dat als ze mijn geheim te weten gekomen was, had ze mij ook geaccepteerd en dan waren zij en ik nu samen. Ik schudde de gedachte van me af. Het was hoe dan ook te laat.
"Jake...waarom ben je nu zo verdrietig? Het is toch allemaal goed? Jij bent oké, ik ben oké en we hoeven geen verhaal te verzinnen voor vanavond." Ze wierp een waterig lachje op Carlisle.
"Ik neem aan dat jullie het belastend bewijsmateriaal verwijderd hebben?"
"Geen glasscherven meer te vinden, en de ramen zijn vervangen," melde Carlisle haar. Bella's hand schoot naar haar hals.
"Hoe moet ik dat verklaren?"
"Daar zorg ik wel voor. Een beetje ijs, wat zalfjes en een klein laagje make-up en je bent zo goed als nieuw." Bella keek Alice dankbaar, maar nog steeds een beetje onzeker aan.
"Ben je dan helemaal niet bang van me?" vroeg Jacob.
"Waarom zou ik? Er is toch niets veranderd sinds vanmorgen? Nou, je kan in een grote hond veranderen, maar wat maakt dat nou uit? Het gaat erom wie je bent en niet wat je bent. Als je nou mensen zou vermoorden zou ik het er moeilijk mee hebben. Maar je red juist mensen. Dus er is niets aan de hand." Jacob keek haar dolgelukkig aan, nam haar in zijn armen en drukte een vurige kus op haar lippen. Er klonk gejoel.
Ik wende mijn hoofd af, niet dat dat veel zin had. Toen het voorbij was keek ik weer op, Bella had waarschijnlijk niet eens gemerkt dat ik weg gekeken had.
"Edward?" vroeg ze ik keek haar aan en er trok een warme gloed door me heen toen ik de vriendschap in haar ogen zag. Ze had mij ook aanvaard. "Mag ik weten waarom je me de afgelopen maanden genegeerd hebt?" Hoe kon ik haar dat weigeren?
"Je zal er niet blij mee zijn..."
"Voor mijn eigen bestwil?" rade ze. Ik knikte.
"Je hebt gezien hoe sterk ik ben. En ik ben me niet altijd bewust van mijn kracht. Niet dat ik het vergeet, maar ik weet niet of ik het goed kan inschatten. Snap je wat ik bedoel?" Ze knikte.
Toen deed ze iets wat ik nooit verwacht had. Wat niemand-zelfs Alice niet-had zien aankomen.
Ze liet Jacob los, liep met vastberaden passen op me af en sloeg haar armen in een vriendschappelijk gebaar om mijn middel.
Totaal verrast hield ik mijn adem in en ik was niet de enige. Bijna iedereen in de kamer was gespannen.
"Bedankt, voor alles. Mijn leven, Jake's leven...bedankt," mompelde ze tegen mijn borst. Ik slikte en sloeg mijn armen zachtjes om haar heen. Ondanks de spanning voelde het heel goed. Zo goed zelfs dat ik mijn gezicht in haar haren legde en luisterde naar haar hartslag. Ik voelde hoe haar lichaamswarmte mij verwarmde en doordat zij helemaal geen last leek te hebben van mijn koude huid voelde ik me heel even mens.
"Het is zo stil daarbinnen..." mijmerde Bella plots. Ik keek op van haar haren en zag even een peinzende blik in haar ogen.
O, nee. Zou ze er dan toch achter komen?
"Edward? Is het een 'als ik je dit vertel moet ik je vermoorden' geheim?" Ik huiverde.
"Ja, zo zou je het kunnen noemen."
"Dan zal ik er niet meer over na denken," beloofde ze. Ze aarzelde en drukte een vlinder lichte kus op mijn wang. Het was niets bijzonders, maar genoeg om een klein vleugje jaloezie bij Jake op te wekken en om mij even in de zevende hemel te laten vertoeven. Toen liet ze me los en liep naar Emmet en Jasper.
"Jullie ook bedankt." En ze stak haar hand uit. Jasper schudde haar hand, maar Emmet zou Emmet niet zijn als hij niet de clown zou gaan uithangen.
"Hé, waarom krijg ik geen knuffel?" zei hij met een kinderlijk stemmetje waarna hij Bella vastgreep en haar in het rond zwaaide. "Wow! Zet me neer, ik word duizelig!" giechelde Bella na een paar rondjes. Ze gedroeg zich zo normaal bij mijn familie. Misschien zou vanavond beter uitpakken dan ik dacht...
Plots begon Alice vrolijk op en neer te springen en in haar handen te klappen. "Jippie!"
"Wat is er zo leuk?" vroeg Bella. Ik zag het visioen in Alice's hoofd.
"Alice..." begon ik waarschuwend.
"Verpest mijn lol nu niet Edward!" snauwde Alice tegen mij voor ze zich naar Bella wende.
"Wij gaan zo'n goeie vriendinnen worden! Ik weet het zeker!" Bella keek even onzeker, maar al snel lachte ze naar Alice alsof ze inderdaad al vriendinnen waren.
"En hoe weet jij dat zo zeker?" Bella's ogen twinkelden nieuwsgierig. Alice dacht even na, keek om zich heen en besloot toen dat het geen kwaad kon als Bella hiervan wist.
"Ik kan de toekomst zien." Bella's ogen werden groot.
"Cool, en kan jij dat alleen?" vroeg ze.
"Jep, van iedereen en overal. Ik zie bijvoorbeeld dat je stiefvader en je moeder binnenkort terug gaan naar Phoenix...dat of ze blijven in Jacksonville. Het is nog onduidelijk. Hangt van keuzes af snap je? De toekomst is als een rivier, niet als een steen. Hij verandert door invloeden van binnen en buitenaf." Bella keek naar de rest van mijn familie.
"Kunnen jullie allemaal zo van die dingen?" Bella slaagde er altijd in precies de juiste vragen te stellen. Grappig. Juist dat bleek mijn zwakke punt te zijn tijdens ons eerste gesprek.
"Alleen Jazz en Edward. Jasper kan gevoelens voelen en beïnvloeden. En Edward leest gedachten." Bij dat laatste begon Bella te blozen.
"Heb je dan alles gehoord van wat ik dacht de afgelopen maanden?" vroeg ze een beetje beschaamd.
"Nee, was het maar waar. Jij bent de enige in deze wereld wiens gedachten ik niet kan lezen. Ik hoor niks! Zelfs niet een klein beetje, en dat is knap vervelend," zei ik eerlijk. Het luchtte op de frustraties tegen haar op te biechten.
Bella dacht even na. "Dat verklaart wel het een en ander..."
Jacob begon onrustig te worden.
Wat nou als ze hem leuk gaat vinden? Wel, natuurlijk hij is een geweldige gast, maar hij blijft een vampier...hoe veilig is dat? En wat voor toekomst is er voor haar als...oeps dat hoort hij natuurlijk...Sorry Edward niets persoonlijk. Ik knikte zachtjes als teken dat ik het begreep. Ik wist dat het niet goed was, maar door zijn gedachten voelde ik ook een sprankje hoop. Stel je voor dat de warme lippen die ik tegen mijn wang had gevoeld zich op mijn lippen zouden drukken. Dat we samen door de gang zouden lopen en ik iedereen zou horen fluisteren 'Kijk nou, Bella Swan gaat met Edward Cullen.' En nog beter dat ik de jaloezie in de hoofden van jongens als Mike Newton zou horen.
Maar ik wenste Jacob Black de pijn die het hem zou opleveren niet toe.
"Het spijt me van mijn gedrag Bella, het was echt voor je eigen bestwil. Ik mocht het risico niet lopen dat je me interessant ging vinden, op welke manier dan ook. Dat zou veel te gevaarlijk zijn." Ik zei die woorden om duidelijk te maken dat er niet meer voor ons was dan vriendschap, hoewel ik daar diep in mijn hart anders over dacht en ernaar verlangde om haar weer in mijn armen te hebben zoals net. Bella bleef glimlachen en knikte begrijpend. Ze wierp een blik op de klok.
"Jake, ik vrees dat je naar huis moet anders wordt Charlie achterdochtig. Nog eens bedankt voor vanavond. Ik vond het echt leuk met je," zei ze alsof dit een doodnormaal avondje uit was geweest. Ze leek er een soort talent voor te hebben om vreemde dingen uit haar hoofd te zetten en te doen alsof alles normaal was. Het zou me niets verbazen als ik morgen zou merken dat ze met haar vriendinnen zou zitten kletsen en blozend zou zeggen dat Jacob haar gezoend had en de gilletjes van opwinding gelaten zou ondergaan zonder ook maar één seconde een huivering te moeten onderdrukken omdat ze terugdacht aan wat er na die kus gebeurt was. En als iemand haar vroeg waarom ik en mijn familie haar plots aanspraken op de gang en ik weer met haar sprak tijdens Biologie zou ze waarschijnlijk haar schouders ophalen en zeggen 'Weet ik niet. Moet je aan hen vragen.' En daarmee zou de zaak zijn afgedaan want niemand zou ons ooit aanspreken ongeacht hoe nieuwsgierig ze waren.
"Weet je zeker dat je het red?" Bella knikte zelfzeker tegen Jacob.
"Alice gaat me nog een make-over geven dus ik heb nog even gezelschap. En ik weet zeker dat dokter Cullen me nog eens zal onderzoeken voor hij gaat." Ze wierp een korte blik op mij toen ze dat zei. Ik wist niet waarom en het kon me op dat moment niet veel schelen. Ik was verzonken in gedachten aan de volgende dag.
Ik zou met haar kunnen praten zonder me schuldig te voelen. We zouden ons gedragen als twee goede vrienden.
Ik sloot me af voor die gedachten. Ik moest me nu even op het hier en nu concentreren. Ik liep op Jacob Black af en schudde hem de hand.
"Het ga je goed Jacob Black." Jacob knikte en glimlachte naar me, daarna boog hij eerbiedig en dankbaar zijn hoofd naar Carlisle en voor hij de andere wolven de deur uit volgde gaf hij Bella nog een korte zoen.
En toen was de kamer wolf vrij niet dat dat hun geur weg nam, maar na vanavond stond ik helemaal anders tegenover weerwolven...

Sorry meiden maar dit wordt bijna een story op zich in mijn hoofd...wat denken jullie daarvan trouwens? Zou ik hier een apparte storie van maken? Zo ja, hoe moet die dan heten? Geef me je mening en ideeën voor volgende deleted scenes het volgende hoofdstuk wordt een idee van de lezer.