Vijfentwintig ¤ 2003

Ik mompelde bedankt tegen de taxichauffeur en betaalde hem. Ik stond bij de rand van Seattle, richting de kant waar de zee begon. Het bos was ook wel bekend als “Fort Lawton.” Het was een van de vele legerbasissen van Amerika. In dit fort staat Maes en Violet’s huis, wat al drie jaar niet bewoond is. Ik weet nog goed dat ik vroeg waarom Maes in een legerbasis woonde. Hij had maar een antwoord, wat erop wees dat hij nog niet lang vampier was. ‘Ik was de jongste soldaat hier.’ Iedereen kende hem nog, en mij verbaasde het dat niemand zijn rode ogen opviel. Soldaten met een goede rang konden een groot huis laten bouwen in de legerbasis als ze ouder werden. Maes leek op een man van rond de dertig. Hij had me verteld dat hij nadat hij veranderd was, het leger uitging, maar wel in de legerbasis bleef wonen om jonge soldaten op te leiden, wat hij kort had gedaan. Iedereen in de legerbasis kon mij ook, alleen had ik ze vijf jaar lang niet meer gezien. Ik ademde diep in en volgde het zandpad naar het grote hoge hek. Voor het hek stond een soldaat, die niet veel was veranderd, Steven Pudney. ‘Mevrouw, dit is verboden terrein, ik zou u moeten wegsturen.’ Een korte grinnikte kwam uit mijn mond, natuurlijk herkende hij me niet meer. Ik maakte een kleine buiging. ‘Voor u staat Catharina McChord, soldaat Pudney.’ Met grote ogen keek hij me aan, hij wou me waarschijnlijk omhelzen, maar omdat hij aan het werk is kon hij dat niet. ‘Catharina?’ Ik knikte. ‘Laat je me nog binnen Steven? Ik wil naar huis.’ Hij glimlachte en opende het hek voor me. ‘Ik kom straks nog langs Cath.’ Ik stak mijn duim op en liep naar binnen. Ik heb hier heel 1998 doorgebracht, en volgens oudere soldaten heb ik hier ook vier jaar gewoond, vanaf dat Maes me vond tot mijn vierde, daarna zijn Maes en ik weggegaan. Zuchtend maakte ik de ketting rond mijn nek los. Ik had hem van Maes gekregen toen ik tien werd, zodat ik altijd naar huis kon, ook al wist ik toen niet dat Maes een huis had. Ik stak de sleutel in het slot en opende de deur. Een muffe geur kwam het huis uit. Ik deed mijn ketting weer om en liep naar binnen. Ik deed de eerste ramen die ik tegenkwam open zodat de muffe geur verdween. Buiten zag je de lucht langzaam aan donker worden. Terwijl ik neurend het huis schoonmaakte hoorde ik zacht gekraak van boven komen. Met mijn hart in mijn keel maakte ik als laatst de keuken schoon waarna ik thee zette. Het gekraak klonk niet van het oude huis, dat was zeker.