005 – Time for Change

''Our broken fairytale.. So hard to hide.''

Sophia Adriana Brooks.
De meest depressieve muziek wat ik op mijn telefoon had staan kwam uit mijn oordopjes mijn oren binnen, waardoor mijn leven nog meer begon te falen. Ik negeerde alles om me heen compleet en ik besloot de oordopjes in te laten, zelfs in de winkel. Ook al had ik er zelf een bloedhekel aan wanneer mensen dat deden. Ik loop meteen door naar de afdeling waar ik zijn moet en bekijk de kleuren met een zuur gezicht. Pakje voor pakje bekijk ik aandachtig. ‘hier,’ hoor ik door mijn muziek heen en besluit een oordopje uit te doen. ‘deze zou je prachtig staan geloof me.’ ik kende haar van school. Ik had haar zo nu en dan wel eens gezien. Volgens mij studeert ze geneeskunde ofzo. Zo’n typje was ze namelijk echt. Ik pak het pakje aan en knik dankbaar. ‘ik ben Emily.’ Ik knik. ‘Sophia.’ Ze knikt. ‘ik weet wie je bent, je bent de vriendin van mijn buurjongen Marc?’ ik schud mijn hoofd. ‘ex.’ Vul ik haar aan en ik zie haar spijtig kijken. ik wist precies wat er door haar hoofd ging. had ik het nou maar niet gezegd. ‘het..’ ‘spijt je.’ Onderbreek ik haar snel. Ze knikt terwijl ik mijn schouders op haal. ‘nevermind.’ Ze knikt en tilt haar mandje omhoog als een gebaar dat ze verder gaat. Ik kijk naar de kleur op het pakje, tegelijkertijd haatte ik de kleur maar toch was het iets wat me best zou kunnen staan. Donkerbruin. Ik haal mijn schouders op en besluit deze te nemen. Ik neem een bak Ben & Jerry’s mee en nog wat tijdschriften om mijn - ik blijf vanaf nu voor altijd binnen en ik voel me zielig dagen- door te brengen. Op mijn weg naar huis doe ik weer allebei mijn oordopjes in en zing langzaam mee met de tekst van Biffy Clyro – Many of Horror. ‘Our broken fairytale so hard to hide.’ Mompel ik bijna onverstaanbaar mee.

Ik kijk even naar de bijsluiter alsof het in het Arabisch is geschreven en besluit dan maar gewoon te doen wat er op de plaatjes is aangegeven en lees de tekst die onder de plaatjes staat. Wanneer het drapje klaar is wrijf ik het door mijn haar precies zoals het in de moeilijke bijsluiter staat en stapje voor stapje wanneer ik voor mijn doen tevreden ben over hoe het eruit ziet ben ik klaar om het een half uurtje in te laten trekken en besluit ik nog maar eens een keer mijn twitter te checken. Misschien had hij me nu wel al ‘’getwittert’’ ik moest lachen bij het horen van zijn manier van zeggen. ‘nope.’ Mompel ik tegen mezelf wanneer ik geen nieuwe vriendenuitnodiging heb. ‘wel drie sorry berichtjes op facebook.’ Mompel ik nu pissig. Ik verwijder een voor een en zet mijn laptop weer uit, en besluit wat thee te zetten aangezien ik toch niets beters te doen heb.

Ik zie hoe de bruine verf de wasbak in spoelt. En ik begin meteen te piekeren of ik het helemaal fout gedaan heb. Langzaam zie ik hoe de bruine kleur mindert en het water langzaam weer doorzichtig word. Ik pak de handdoek zonder te kijken van de verwarming en begin mijn haren af te drogen. Ik begon nogal enthousiast te raken over hoe het er nu uit zou zien, en of ik me er beter bij zou gaan voelen. Ik kam het uit zonder in de spiegel te kijken en ga er even met mijn handen door. Ik pak de schaar uit het laatje en kijk in de spiegel. Het was niet meer blond, het was ook niet mislukt oranje. Het was bruin. ‘een klein stukje.’ Besluit ik en bind mijn haar bij elkaar en breng het naar voren. Ik besluit niet verder te gaan als borstlengte en knip ongeveer vijftien centimeter weg. ik maak het weer los en schud mijn haren eens en kijk nu nog eens in de spiegel. ‘beter.’ Mompel ik tegen mezelf in de spiegel. En ik geloofde mijn woorden echt.