023~

George kwam af naar de repetitie, Tom wou hem behoorlijk op zijn dak geven, omdat hij al zeker 3 keer repetities had gemist. Laura zat ook -eerder toevallig- in de repititieruimte aka garage. 'Nee, Tom, Wacht.' ze trok aan zijn arm. Tom draaide zich halfboos om en keek in haar ogen. 'Er is meer aan de hand dan gewoon geen zin meer in repeteren.' mompelde ze zachtjes. George keek even de groep rond, toen hij de geirriteerde blikken van Tom en Gustav zag, liet hij zijn hoofd hangen en draaide weg. Nog voor iemand iets gezegd had, liep hij door de tuin naar het bos. Ik liep hem achterna, de jongens zouden beter daar blijven. DIt was iets wat alleen een vrouw zou kunnen oplossen. Georg zat niet zo heel erg ver het bos in, maar het was niet meteen gemakkelijk om hem te vinden. Ik ging naast hem zitten. 'Ze haten me zeker?' vroeg hij zacht. Ik zuchtte. 'ze zijn een beetje teleurgesteld omdat je niet verwittigd als je niet kan komen, want ze kunnen niet zonder een bassist.' zei ik snel. Georg haalde zijn schouders op. 'Ik heb het een beetje moeilijk, voor het moment.' zei hij zacht. ik keek hem schuin aan, het enige irritante was dat hij veel groter was dan ik. 'Wil je erover praten?' vroeg ik zacht terwijl ik in zijn ogen keek. 'Moet wel, het gaat niet alleen om mij; ook om de groep.' mompelde hij zacht. ik wachtte zo geduldig mogelijk -ook al ben ik dat niet- tot hij verder gaat. 'Mijn ouders.. het gaat al tijden niet goed, en ze staan op punt van scheiden.' zei hij snel. Ik wachtte nog steeds, ik snapte niet. 'Als mijn ouders scheiden, dan moet ik met mijn moeder mee, en die wil naar Berlijn.' zei hij snel. het drong tot me door wat dat betekende, als George naar Berlijn verhuisde, was er geen sprake meer van een groep, ofwel moesten ze dan op zoek naar een nieuwe bassist. 'mag ik het de rest vertellen?' hij knikte.