Masked || 050

Zo hadden we zeker tien minuten gestaan. Allebei huilend. Uit mijn mond ontsnapte er soms eens een snik, maar Blaine huilde in stilte. Ik vroeg me eigenlijk af of zijn wang nog steeds zeer deed.
Tegen mijn zin liet ik Blaine los en bracht mijn hand voorzichtig naar zijn wang. ‘Doet het pijn?’ Vroeg ik fluisterend en wreef er zachtjes over met mijn vingertoppen.
Hij knikte. ‘Ja.’
‘Het spijt me!’ Zei ik en trok snel mijn hand terug.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Je had het recht om het te doen.’ Er rolde weer een traan over mijn wang. ‘Hé, niet huilen.’ Fluisterde hij terwijl hij de traan wegveegde.
Ik glimlachte kleintjes en keek van zijn rode wang, naar zijn prachtige bruine ogen. Wacht. Zei ik nu echt prachtig? Oké, ik moet wel toegeven dat ze prachtig zijn. Eigenlijk zijn hele lichaam, vooral zijn gezicht. Zijn wenkbrauwen zijn niet dik, maar ook niet dun. Ze zijn de perfecte middenweg. Zijn neus is perfect in verhouding met zijn bruine ogen. En dan heb je zijn lippen. Ze zijn zo ..
Ik hield mezelf niet tegen toen ik besefte dat mijn hoofd dichter naar het zijne was gekomen. Juist voor mijn voorhoofd het zijne zou raken, stopte ik en keek recht in zijn chocolade bruine ogen. ‘Je hebt gelijk.’ Ik liet mijn voorhoofd het zijne raken. ‘Deze dag is toch speciaal.’ Daarna duwde ik mijn lippen zachtjes op die van hem. Gewoon een korte aanraking, die ook snel voorbij was. ‘En deze dag heb je echt veel leuker voor me gemaakt.’ Ik glimlachte en bracht mijn hoofd weer wat naar achteren.
Blaine keek me niet-begrijpend aan. Hij opende zijn mond maar er kwam niets uit. Al snel sloot hij die en zocht naar zijn woorden om daarna zijn mond weer te openen. ‘Nu wel?’ Hij zuchtte en rolde mijn zijn ogen. ‘Je wees me af, en nu wel?’
‘Het deed iets met me toen ik je daar zag zitten.’
‘En dan zoen je me?’
‘Ben je nu kwaad?’ Ik keek beschaamd naar mijn tippen van mijn schoenen, die bijna die van Blaine raakten. Waarom kies ik altijd de foute keuze? Nu maak ik het alleen maar erger.
‘Natuurlijk niet.’ Hij pakte een plukje haar van me vast en stak het achter mijn oor. ‘Natuurlijk ben ik niet kwaad op je.’ Het drukte zachtjes zijn lippen op die van mij. Deze zoen was langer, intenser.


Dit was dus de verrassing. (: HOOFDSTUK 50! Geweldig toch? Maar ik moet wel even zeggen dat ik de komende drie dagen niet ga kunnen schrijven. Woensdagmiddag pas het eerste stukje terug, en dat is nog niet zeker. Blijven jullie wel kudoën en reageren voor deze geweldige verrassing? (a)