56~What did you expect? - Wel... not this...

Leah hield al die tijd mijn hand vast ze was er voor mij, maar ze hielp ook. Ze had een stapel handdoeken liggen. Rose kwam binnen, ze ademde niet, maar dat maakte niet uit. Ik was blij dat ze erbij was, Aro bleef wat meer op de achtergrond, om zeker niet in de weg te lopen. Ik haatte het geluid van mijn vel dat aan stukken gesneden werd, ik werd er misselijk van. Edwards hoofd bewoog, en ik hoorde een luid gekraak.Alsof iemand staalplaten in 2 probeerde te slaan of te breken, maar ik wist beter. ik wist dat dat het vlies was dat rond mijn babytjes hing. Ik hoorde Edward naar Adem happen, en ik zag Carlisles gezicht verstrakken in shock. Mijn hart klopte steeds sneller. 'Is er iets mis?' mompelde ik bezorgd, nog steeds met het washandje in mijn mond. De uitdrukkingen van Edward en Carlisle maakten me bang. Was er iets mis met mijn babytjes? of lagen mijn ingewanden soms in de knoop? Was het mijn lichaam dat ze zo geschockte uitdrukking gaven, of waren het mijn babies? ik keek van Edward naar Carlisle. ik kon het uitschreeuwen. Ik haalde het washandje uit mijn mond, zodat ik duidelijker kon spreken. 'Carlisle, wat is er aan de hand? Haal mijn babys eruit!' riep ik. ik voelde weer gespartel in mijn buik omdat ik zo luid bezig was. Carlisle leek weer bij zinnen te komen, Leah zuchtte en nam een handdoek. 'Haal ze eruit... Dokter.' mompelde ze, waarschijnlijk moest ze moeite doen om het zo beleefd te houden. Carlisle knikte. Hij zuchtte, Edward leek nog steeds uit zijn doen en liep heel even naar buiten. Meteen kwam hij terug. 'Ze zijn kleiner dan Nessie was, maar nu.. Begrijp ik ook waarom en...' Carlisle maakte zijn zin niet af, en ik kreeg de kriebels van het rond de pot draaien. Rose gaf Leah een handdoek. Die verdween achter het scherm voor mijn buik. Dan kwam Leah terug in beeld met een bundeltje in haar handen. Het deed me aan iets denken. 'We moeten weten of mijn kindjes giftig zijn.' mompelde ik terwijl het bundeltje dichter kwam. 'Hoe?' vroeg Leah overbodig. 'Logisch, laat ze me bijten.' zei ik logisch. Leah rolde met haar ogen en gaf me een bundeltje. een jongentje, ik glimlachte naar mijn kleintje. 'Hallo daar, kleintje.' mompelde ik. Ik had in mijn hele leven nog nooit zoiets moois gezien, en dat betekende iets want ik leefde al mijn hele leven samen met de perfectie zelf. 'Heb je al een naam?' vroeg Rose toen mijn eerste zoon zijn tandjes in mijn vinger boorde. Ik was dan ook zo slim geweest om die voor zijn mondje te houden, hij had piepkleine, superscherpe tandjes. Ik voelde warmte door mijn wonde vloeien. 'Giftig.' mompelde ik terwijl ik de pijn in mijn vinger negeerde. Ik dacht na over Rose's vraag, een mooie jongensnaam. 'Akshay' mompelde ik. Leah keek me vragend aan. 'Eeuwig, onverwoestbaar.' mompelde ik zacht. Ik zag dat mijn kleintje Pikzwart haar had, en blauwe, heldere oogjes. Hij leek zou verstandig. Ik zag Rose met een klipbord rondlopen en noteren. Het leek bijna op een echt ziekenhuis, al was het eigenlijk niet nodig tenzij voor de wolven en mogelijke mensen. En het waren tastbare herinneringen. Voorzichtig gaf ik ROse mijn zoon in haar handen, en ze legde het in een klein bedje, heel erg voorzichtig. Leah haalde nog een handdoek en weer gaf ze me een jongen in handen. hij was precies hetzelfde als mijn eerste zoon, behalve dat hij bruine ogen had, ik keek verbaast naar Carlisle. 'Ik gok op een identieke tweeling.' mompelde hij zacht terwijl hij ook een handdoek van Rose aannam. Wat was de bedoeling hiervan? Ik hield mijn pink voor zijn mondje en net zoals zijn tweelingbroer beet hij erin. Ik deed moeite om mijn stem zo normaal mogelijk te houden, toen ook de warmte van zijn gif mijn lichaam in stroomde. 'Sacha; de beschermer.' mompelde ik terwijl het prachtige wezentje in mijn armen zich uitrekte. Leah nam het kleintje en legde het in een bedje tegen de muur. Het waren er een hele boel. Carlisle gaf me nog een jongetje in mijn handen, 'Nog? Hoeveel komen er nog achter?' vroeg ik. maar niemand gaf antwoord. Hij had blond haar en lichtblauwe ogen, ze waren bijna grijs. Rose stond naast me en op een of andere manier hield ze Leah tegen. 'Freek, hij die machtig is door Vrede.' mompelde ik. Ik hield Freek in mijn armen en ik moest bijna mijn duim in zijn mond duwen voor hij in mijn vinger beet. Alsof hij het niet wou. Kleine Freek was ook giftig. Net zoals zijn broertjes. Rose nam hem aan, en Leah sloot haar ogen. 'Nu pas snap ik pas hoe het was voor Jake toen Bella zwanger was.' mompelde ze stilletjes. Dus haar plotse vriendschap met mij was misschien toch iets meer dan dat. 'Giftig.' mompelde ik weer. Leah deed er alles aan om niet om te kijken, en ik bedacht me dat het voor haar erg moeilijk moest zijn om niet naar Freek om te kijken. ze nam nog een deken aan van Carlisle, weer een jongetje. 'Kan iemand me zeggen hoe lang we hier nog mee doorgaan? mijn buik is geen hochelhoed waar je de hele tijd konijnen -in dit geval babys- uit kan halen.' mompelde ik ironisch. Rose grinikte. ik bekeek mijn 4e zoon, en ik vroeg me af hoeveel kinderen er nog achter zouden komen. TOch, ondanks dat ik al 3 zonen had, leek mijn 4e zoon nog steeds een van de mooiste dingen die ik ooit gezien had. 'Remy; de redder en Helper.' mompelde ik toen ik met mijn hand over zijn bruine haren ging. Ik keek in zijn groene oogjes toen hij in mijn andere vinger beet. 'ook giftig.' mompelde ik en ik voelde mijn hand tintelen van het gif. 'Kunnen we nu beginnen met je dochters?' vroeg Rose opgewonden, en ik kreeg het gevoel dat ik ging flauwvallen. ik glimlachte zachtjes naar leah die nu niet meer over en weer liep naar de muur omdat ze het moment wou gunnen dat ik mijn kinderen nog voor me alleen had. Ik grijnsde naar haar. ze gaf me een blond meisje, met precies diezelfde grijsblauwe ogen zoals Freek. Ze beet me maar er was niets, geen warmte, geen gif. ik schudde opgelucht mijn hoofd. 'geen gif in Leliël.' mompelde ik, met de minuut stapelde de vermoeidheid op. Leah knikte en gaf mijn kleintje door aan Rose. Ik vond dat ze het wel goed deden, zij twee. Het volgende was ook een meisje, met vlammend rood haar en lichtbruine ogen. Ook zij was niet giftig. Ik had moeite om nog namen te vinden. 'Venna; Die een moedige geest heeft, de waaghals.' mompelde ik stil. Ik leek mijn stem te verliezen terwijl het gif van mijn... zonen tot aan mijn schouder reikte. Nog een meisje, Leah gaf me haar woord dat het de allerlaatste was. Ik bekeek haar, haar haren leken even vurig als die van Venna, maar haar ogen waren blauw, en helder. 'Charmant meisje.' mompelde Leah beschermend. 'Jinx, charme.' mompelde ik. 'en ook niet giftig.' zuchtte ik. Daarna nam Leah haar van me over, voor ik haar liet vallen. Met een trillende beweging hief ik mijn polsen op. De linker, niet vergiftigde arm hield ik in de lucht. 'Aro, Marcus.' verzuchtte ik. Aro hield mijn pols heel erg zachtjes vast, streelde over een ader en zette dan heel voorzichtig zijn tanden in mijn pols, hij likte het toe zodat het gif er niet uit zou lopen. Marcus beet in mijn schouder en in mijn Nek.Ik voelde het gif in mijn halsslagader lopen. ik wist dat Aro en zeker Caius het niet erg leuk vonden, maar ik hief mijn rechterarm op, tot mijn pols naast Carlisle hing. Hij keek vragend, maar deed toch wat ik vroeg. Met een verontschuldigende blik beet hij in mijn pols. Ik knikte en legde me neer om één te worden met het vuur dat vanuit mijn polsen en mijn hals door mijn hele lichaam raasde.

Sorry voor de mensen die dit verhaaltje niet meer leuk vinden omdat het nogal ongeloofwaardig overkomt met haar 7 kindjes. Maar ik moet toegeven dat ik eigenlijk begonnen ben met 2 meisjes, en dan wou ik dat er een jongen bij kwam, iemand die het altijd voor die zusjes opnam en dan zat ik vast in een sneeuwbal effect. Sorry, en voor diegene die het wel leuk vinden; Graag gedaan!