Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.8

Het liefst was ik terug, mijn bed in gekropen en had ik gedaan alsof deze dag gewoon een nachtmerrie was, maar dat was me natuurlijk niet gegund. De twee roodharige duivels hadden mijn geklaag grinnikend aangehoord en toen besloten dat het ze niets uitmaakte. Tijd om van mijn schrik te bekomen had ik dus helaas niet gekregen. Toch waren ze zo vriendelijk geweest om me gewoon aan mijn armen mee te trekken, aangezien ze zich hadden bedacht dat er niets van zou komen, als ze mij zelf lieten lopen. Voor eens gaf ik ze eens gelijk. Zelfs wanneer ik ze vroeg wat we nu gingen doen, kreeg ik een typisch Fred en George-antwoord terug; “plezier maken”.

We stopten wanneer we in een klein dorpje aankwamen; Zweinsveld. De winkels waren helemaal besneeuwd, net als de rest van het dorp, waardoor alles er knus en gezellig uitzag. Het was net november en we waren al overspoeld met sneeuw en kou. Ik trok Fred zijn trui wat dichter tegen me aan en keek om me heen. Bijna alle leerlingen bevonden zich nu in dit kleine dorpje. Er werden sneeuwengels en sneeuwpoppen gemaakt, al was er ook een groot deel van de leerlingen wat binnen zat; genietend van een boterbiertje, ontsnappend aan de kou. Op het moment was er zelfs een sneeuwballengevecht aan de gang, wat de hele winkelstraat in beslag nam. Blijkbaar was de tweeling een goed doelwit, want zo gauw ze opgemerkt waren hier, werden er al verscheidene sneeuwballen onze kant op gegooid. Dit was dus niet het goede gezelschap, wanneer er een sneeuwballengevecht gaande was, bedacht ik me. Ik rende de eerste winkel in die ik tegenkwam, zodat ik niet geraakt zou worden, en hoorde algauw dat de tweeling achter me aan kwam. De omgeving kwam me niet bekend voor, dus ik bedacht me dat ik hier nooit eerder was geweest.
‘Eh, waar zijn we?’ vroeg ik.
‘Je bent hier nog nooit geweest? Heb jij wel geleefd?’ vroeg Fred, terwijl hij deed alsof hij doodging bij de gedachte dat iemand hier nog nooit geweest was.
‘Nee, ik ben hier nog nooit geweest. Is dat zo raar dan?’
‘Dit is Zonko’s Fopmagazijn! Één van de geweldigste plekken in Zweinsveld.’
Dit verklaarde een hoop. Met mijn oude imago kon ik me hier natuurlijk nooit vertonen. Als je populair was, kon je je niet vertonen in zulke aanfluitingen als een fopwinkel, hier komen was dus echt not done. Toch besloot ik dat ik het hier wel leuk vond. Niet dat ik dat ooit hardop zou zeggen, toegeven zat niet in mijn aard.
‘Hey Eve, vangen!’ hoorde ik Fred grinnikend roepen.
Ik keek verschrikt op en zag dat er iets kleins mijn richting op kwam vliegen. Het ontplofte wanneer het bij me was en bracht een verschrikkelijke stank met zich mee, waar ik bijna van over mijn nek ging. Kwaad keek ik Fred aan, terwijl hij en George huilend van het lachen op de grond lagen. Terwijl ik om me heen keek, zag ik het in één van de schappen staan; mestbommen. Dat was het dus. Ik grijnsde even en pakte er een paar vast en gooide het hun kant op. Verscheidene plofjes waren te horen en een verschrikkelijke stank vulde de hele winkel. Fred en George keken walgend op, toch begonnen ze meteen weer te lachen. Zo kwam het dus dat we met z’n drieën op de grond lagen, huilend van het lachen.
‘En nou mijn winkel uit! Opschieten! Eruit!’
Een man in een pak stond ons woedend aan te kijken, zijn blik stond moordend. Ik grinnikte even, maar toen ik zag dat de blik van de man nog kwader werd, rende ik snel de zaak uit.

Eenmaal buiten aangekomen ging het gewoon weer verder. Ik moest zo hard lachen, dat ik niet eens meer wist wat er in eerste instantie zo grappig was geweest. Ik denk dat dat het effect was wat de tweeling had op mensen.
‘Jullie zijn zo kinderachtig,’ grinnikte ik, terwijl ik me omdraaide en begon te lopen, zonder een idee waarheen. Opeens voelde ik iets kouds in mijn nek. Wanneer deze sneeuwbal mijn huid raakte, smolt hij een beetje en liep in waterstraaltjes mijn trui in. Ik rilde even.
‘Kijk uit met wie je kinderachtig noemt!’ zei George.
Kinderachtig staken ze hun tong uit en draaiden zich om, terwijl ze sneeuwballen begonnen te gooien op anderen. Het was één groot sneeuwballengevecht. Ik draaide me om, met een hele hoop sneeuw in mijn handen, terwijl ik om me heen keek, zoekend voor een slachtoffer. Ik zag een perfecte kans, wanneer ik Fred zag staan; hij stond met zijn rug naar me toe. Zo onopvallend mogelijk liep ik zijn kant op. Wanneer ik dichtbij genoeg was, sprong ik op zijn rug en duwde een hele hand sneeuw in zijn gezicht. Ik hoorde hem proesten, waarna hij zich met een grijns omdraaide; dit betekende niet veel goeds. Met een rotgang sprong ik van zijn rug af en ging er vandoor. Toch keek ik niet goed uit, en rende ik tegen iemand op.
‘Tsja, nu zit je redelijk gevangen,’ grijnsde George.
Ik keek om me heen en zag dat Fred en George beide aan een kant van me stonden, ik was ingesloten. Met een strijdkreet renden ze op me af, terwijl ik angstvallig mijn ogen dichtkneep. Met een harde klap kwam ik op de grond terecht, recht in de sneeuw. Twee lichamen ploften bovenop me.
‘Jullie zijn dik,’ mompelde ik.
‘Zulk soort dingen zijn niet bepaald slim om te zeggen, als je in zo’n positie zit,’ grijnsde George, terwijl hij een hoop sneeuw mijn trui in duwde.
Ik slaakte even een kreetje, wanneer de koude sneeuw mijn lichaam raakte. Toch hield het ze niet tegen, want even later begonnen ze me in te graven in de sneeuw.
‘Ik haat jullie,’ gromde ik.
‘Wij houden ook van jou,’ zeiden ze in koor, ‘Zoveel dat we je nu gaan opwarmen,’ vervolgden ze.
‘Eindelijk, iets normaals.’
‘Wie had het over normaal?’ grijnsde Fred onheilspelend.
Ze trokken me overeind en pletten me tussen hen in. Aan beide kanten werden er armen om me heen geslagen, ik werd gesandwicht.
‘Jongens, ik krijg het hier niet warm van,’ grinnikte ik.
‘Balen. Op naar de Drie Bezemstelen dan maar.’