Een zilveren wolf

Ik en Simon kwamen veel te laat de kamer van hoge nood ingestormd. Overal stopte mensen halverwege hun spreuken en werden er verbaasde kreten geslaakt, de meeste leerlingen hadden al door dat ik en Simon weer met elkaar omgingen maar dit was toch wel onverwacht. Ik zuchtte, dit zou weer een hoop verhalen dat ik en Simon bij elkaar terug waren de wereld in helpen.
'Sorry dat we zo laat zijn,' verontschuldigde ik mezelf en Simon, 'we werden, eh, opgehouden.'
Om ons heen klonk gegrinnik, hier had ik zo'n hekel aan.
'Het maakt niet uit,' zei Harry, 'omdat we al begonnen zijn leg ik het jullie nog wel even apart uit terwijl de rest veder oefent.
Ik en Simon gingen tegen de muur aan staan terwijl Harry uitlegde hoe je een patronus op kon roepen.
'Je denkt terug aan een heel gelukkige herinnering en zegt expecto patronum, de vorm van je patronus verschild per persoon maar ze zijn altijd zilverkleurig, begin maar.'
Ik liep een paar passen de kamer in en sloot mijn ogen.

Ik voelde Seths warme lichaam tegen me aan terwijl we op het strand naar de sterren keken. Aan de horizon zag ik een vallende ster, 'Doe een wens,' fluisterde ik.
'Wat moet ik wensen? ik heb jou toch? doe jij maar een wens'
Ik keek opzij, recht in zijn donkerbruine ogen, wat moest ik wensen als ik hem had?

'Expecto patronum,' riep ik en uit mijn toverstok kwam een zilveren wolf. Eigenlijk leek hij maar weinig op de quleute wolven, de enige overeenkomst was dat deze wolf me net als Seth zou beschermen.