Amuse me [2]

Ze sperde –lichtjes, lichtjes- haar ogen open in verbazing. Het was echt waar: de man in de mantel verdween, en het kledingstuk zakte als een zwart hoopje in elkaar. Er werd hoorbaar naar adem gehapt door de bedienden, de wacht greep zijn speer extra stevig vast. Alsof hij iets kon uitrichten tegen een man die zomaar verdween.
Maar daarmee was het nog niet afgelopen. Ze zagen hoe het hoopje op de grond zich begon te roeren. Het veranderde van kleur- van zwart naar zuiver goud. Langzaam begon het de vorm aan te nemen van een man, die zich oprichten. Op het moment dat de gouden kleur wegvloeide van zijn gezicht, en enkel nog bleef waar hij hoorde, namelijk in de vorm van een goudkleurige, glinsterende tuniek, sloeg de man zijn ogen op en keek naar haar.
Een schok van herkenning ging door haar heen. Het was hem.
De muziek begon te spelen. Waar hij vandaan kwam wist ze niet. Het maakte haar ook niet uit. Ze kon enkel staren naar de man die nu kleine, perfect getimede dansbeweginkjes maakte, zijn hand die langs zijn mond gleed, de kleine glimlach die hij daar niet door wist te verbergen.
Iets in haar viel op zijn plaats, maar tegelijkertijd was het alsof ze haar hart opnieuw voelde breken, toen oude herinneringen opnieuw opdoken uit hun verdrongen positie. Haar hand gleed naar haar keel terwijl ze probeerde haar ademhaling onder controle te houden. Het lukte niet.
“Do you remember, how we fell in love?”
Ze hoorde zijn stem. Voor het eerst in zoveel jaren, hoorde ze zijn stem.
Onwillekeurig voelde ze toch haar mondhoeken omhoog krullen bij dat geluid, en zag dat hij ook lachte. Wat had ze dat lachje gemist, die blik in zijn ogen die haar vertelde dat hij iets in zijn hoofd had, en niets ter wereld hem daar vanaf kon brengen.
Als gehypnotiseerd volgden haar ogen zijn vinger, die draaiend naar beneden ging, als om haar te waarschuwen dat ze hopeloos op het verkeerde pad zat. Dat zat ze ook, dat wist ze. Ze had er alleen zo weinig aan kunnen doen...
Een paar treden naar haar toe. Naast zich voelde ze haar man verstijven. Een stemmetje in haar hoofd waarschuwde haar dat dit niet goed was, dat het fout zou gaan. Maar ze kon zich niet herinneren wat ze zou moeten doen.
“Do you remember, back in the fall, we’d be together all day long... Do you remember, us holding hands…”
Hij pakte haar hand. Op dat moment realiseerde ze zich wat hij aan het doen was, en wat hij waarschijnlijk zóu doen, maar het was te laat. Voor ze het wist, voelde ze de zachte aanraking van zijn lippen op haar huid.
De farao sprong op. Ze keek schuin opzij, naar de woedende blik op zijn gezicht, en voelde paniek opkomen. Blijkbaar te zwaar verontwaardigd om iets te zeggen, maakte hij geagiteerde armgebaren die duidelijke taal spraken.
Grijp hem.
De wachters kwamen onmiddellijk in actie, maar hij was sneller. Als een pijl uit een boog schoot hij ervandoor, de wachters achter hem aan.
De farao keek haar aan. Vaag was ze zich ervan bewust dat ze haar hand nog steeds in uitgestoken positie had, reikend... Verlangend...
Ze liet haar arm zakken en leunde achterover, volkomen in verwarring.
“Maak je maar geen zorgen,” drong de stem van haar man door haar wazige gedachten. “Onze wachters zullen hem vast snel grijpen, de vlerk.” Hij snoof. “De brutaliteit! Zomaar ongevraagd de hand van de koningin kussen... Hoe komen ze erop?”
“J-ja,” bracht ze uit en hees zich overeind uit haar troon. Ze had haar besluit genomen. Er was geen manier waarop ze hem kon redden... Tenzij ze het goed speelde. Ze zou wachten tot hij gevangen was, en dan zou ze... Ze wist niet wat ze zou. Maar er was niets wat ze nu kon doen.
Even sloot ze haar ogen. Misschien is het beter... om hem gewoon te laten gaan. De woorden van haar zuster weerklonken in haar oren. Wat had het eigenlijk ook voor zin? Het was voorbij, over. History. Zoals hij het zelf al had gezongen. We were young and innocent then...Wat betekende het nou helemaal? Het zou nooit meer zoals vroeger worden, ze kreeg hem nooit meer terug. En ze had al zoveel mannen de dood ingejaagd. Nee, ze was lang niet innocent meer...
Dus waarom deed het dan zoveel pijn?