Chapter three|Part one|farewell

Ik snuif de geur van district 10 nog een keer op. De lucht van natte paarden haren, het graan en de pas gevallen regen. Ik doe veel te emotioneel. Eigenlijk kan in net zo goed koelbloedig doen over alles. Ik vermoord gewoon een paar personen en pleeg daarna zelfmoord. Misschien zorg ik wel dat ik een bondgenootschap krijg. Proberen bij de beroeps te komen is zinloos. Ze zullen waarschijnlijk arrogant zijn. Slim en gewelddadig ook nog wel. Ik weet niet wat ik van ze kan verwachten. Niemand weet dat, we wisten alleen dat ze worden getraind. Behoorlijk oneerlijk. Alles is vanaf nu oneerlijk, net als de dood voor sommige. Ik haat het Capitool. Ik vervloek de dag waarop alles nog erger werd
dan het al was. Er zal nooit meer een zon zijn voor ons (in ieder geval niet voor mij) En er zal een koude tijd aanbreken voor alle districten. Ik zie af en toe wat mensen naar ons kijken. Ik vind het vervelend en wend mijn blik af. Ik weet niet of ik moedig moet kijken of juist heel verdrietig. Ik weet alleen dat ik hier niet echt mee op schiet en ik hoop alleen dat ze doorlopen.

'Alsjeblieft kom terug,' fluistert Lively in mijn oor. Ze snikt en ik kan met moeite verstaan wat ze zegt. 'Beloof me dat je niet dood gaat.' Lively leunt tegen me aan en omhelst me harder dan ze ooit heeft gedaan. Als ik de deur open hoor gaan verwacht ik dat Cato daar staat. Maar die neemt in een andere ruimte afscheidt van familie en vrienden. Het zijn mijn ouders en broer die me gedag komen zeggen. Mijn moeders ogen zijn rood en ik kan zien dat ze gehuild heeft. Ik onderdruk mijn tranen en kijk naar ze. Het is stil in het gerechtsgebouw en ik wil dat mijn broer een van zijn grappen vertelt en ons laat lachen. Maar die komt niet. Net zo min als een simpel woord. Ze knuffelen me en strelen me, Ethan doet niks... Mijn ouders verlaten me en op de gang hoor ik ze nog huilen. Ethan loopt naar me toe en legt wat in mijn handen. Het is een prachtige zilveren ketting met een hoefijzer. Ik vraag me af hoe Ethan er aan gekomen is. Ik snik. Het is het mooiste wat ik ooit heb gekregen. 'Zorg dat je niet sterft,' is het enige wat Ethan zegt en hij geeft me een kus op de wang. Dan begin ik ook te huilen. Ik ben alleen en de kans dat ik mijn ouders terug zal zien is klein. Kleiner dan de kans dat ik hier jong dood was gegaan...