Het plein

Ik blijf hopeloos in de deuropening staan. Er is geen enkele teken van Raito en ik ga in deurpost zitten. Bos sta ik weer op en schop tegen een uitstekende steen."Baf !"mijn voet knalt tegen de steen aan en ik grijp meteen naar mijn bezeerde voet. Hinkend ga ik weer naar de deurpost en ga weer zittend. Plots begint de wereld om me heen te draaien en vervaagt. Ik probeer me ergens aan vastpakken ,maar ik grijp in het niets. Beelden schieten voor mijn ogen. Even is het plein zichtbaar en dan vervaagt het beeld weer. Plots zie Raito ik Raito. Hij roept iets ,maar ik kan hem niet horen. Het beeld vervaagt weer en ik begin duizelig te worden. Het lijkt wel als of ik in een achtbaan zit en ik voel me missselijk worden. Ik stop weer bij een beeld dit keer is het ROXANNE !Ze ligt bij een grote oude eik ,maar voordat ik het wat beter kan bekijken vervaagt het beeld weer en wordt ik meegetrokken naar de realiëtijd. Geschrokken en duizelig grijp ik de deurpost vast en probeer alles op een rijtje te zetten. Het plein ,Raito en Roxanne. Wat hebben ze met elkaar te maken ?Ik sta voorzichtig op en klem me vast aan de deurpost. Eerst zag ik het plein. Daarna zag ik Raito die iets naar me riep en toen zag ik Roxanne. Zou Raito misschien weten waar Roxanne ,maar wat is er dan met het plein ?Plots besef ik me wat Roxanne tegen me zei."Ik heb geen idee wat het betekent ,maar wat ik weet is dat we de lucht in moeten."
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik begin door de straat te rennen. Mijn witte haren vegen heen en weer over mijn rug en bewegen in het ritme van mijn voetstappen. Normaal gesproken heb ik mijn haren in een staart ,maar nu niet. Dit keer heb ik ze los en ik moet zeggen dat het harstikke onhandig. Mijn haren vliegen de hele tijd in mijn gezicht en door de regen blijven ze aan me vastplakken. Boos gris ik een grote wokkel uit de zak van mijn zwarte rok en doe mijn haar ermee vast. Ik veeg mijn handen af aan het witte blouse en strijk hem daarna glad. Rennend kom ik op het plein aan en kijk rond. Nergens is een teken van Raito te bekennnen. Ik bekijk elk winkeltje en elk rijtjeshuis ,maar het begint al donker te worden. Vermoeid ga ik op een verhoging in het midden van het plein zitten. Plots schieten er beelden door me heen. Ik zie vuur en hoor mensen geroep. Snel spring ik op en de beelden verdwijnen. Ik bijt op mijn lip en ga weer op de verhoging zitten. Weer zie ik de vlammen en dit keer ruik ik zelfs vuur. Ik sta weer op en de beelden verdwijnen weer. Verbaast kijk ik naar de plek waar ik zat ,maar er is niks bijzonders te zien. Ik kijk even om me heen en mijn blik stopt bij een van de donkere straatjes. Twee groen gele ogen staren me aan. Ik zet voorzichtig een stap in de richting van het donkere straatje. De ogen verdwijnen en ik begrijp dat het wezen het op een rennen heeft gezet. Boos stamp ik met mijn voet op de grond en ga weer zitten. Het voelt plots alsof ik bekeken wordt en ik draai me naar het straatje. Daar zijn de twee groen gele ogen weer en kijken me angstig aan. Ik zucht en laat me hoofd op mijn knieën vallen. Plots hoor ik getrippel en ik kijk op. Voor mij staat een kleine zwarte kat me nieuwsgierig aan te kijken. Hij begint me kopjes te geven en ik begin hem te aaien. Mijn streelt liefdevol zijn zwarte kopje en glijd naar zijn rug. Het zo leuk zijn als ik eens een echte zwarte kat kon hebben ,inplaats van een rode. De kat kijkt me even aan en springt dan op mijn schoot en begint luidruchtig te spinnen.